به گزارش اسپوتنیک به نقل از ایسنا، صادق‌خان، شهردار لندن، به تازگی دستور داده تا کلیه مجسمه‌ها و اسامی خیابان‌های پایتخت بریتانیا مورد بازنگری قرار گیرند.
این بخشنامه در حالی صادر شده که معترضان به خشونت‌های پلیس و برخوردهای نژادپرستانه با افراد رنگین پوست به تازگی مجسمه یک تاجر سرشناس برده را در بریستول پایین کشیدند؛ اقدامی که بحث در باره نقاط تاریک دوران امپراتوری بریتانیا را بار دیگر زنده کرد.
مجسمه ادوارد کالستون، تاجر انگلیسی قرن هفدهم که با تجارت بردگانی از غرب آفریقا ثروت زیادی اندوخته بود روز یکشنبه در شهر بریستول توسط جمعی از معترضان به مرگ جورج فلوید پایین کشیده و به رودخانه این شهر انداخته شد.
این رویکرد که نمونه مشابه آن در برخی از شهرهای اروپا نظیر بروکسل دیده شد، در لندن هم با حک کردن عبارت «او یک نژادپرست بود» زیر مجسمه وینستون چرچیل اتفاق افتاده بود.
صادق خان نیز در پی شدت گرفتن جنبش ضد نژادپرستی و واکنش‌هایی که این جریان در میان شهروندان برانگیخته، خواستار بازنگری در نمادهای رشد سریع ثروت و قدرت در پایتخت بریتانیا شده است.
شهردار لندن از کمیسیونی ویژه خواسته است تا کلیه مجسمه‌ها، پلاک‌های یابود و اسامی خیابان‌ها را که منعکس کننده این دوره از اوج امپراتوری بریتانیا در زمان ملکه ویکتوریا است، مورد بازنگری ارزیابی مجدد قرار دهند.
شهردار مسلمان لندن یادآور شده که تنوع موجود در پایتخت انگلیس بزرگترین ویژگی و امتیاز این شهر است اما مجسمه‌ها و اسامی جاده‌ها و اماکن عمومی بعضا منعکس کننده دوره‌ای متحول شده هستند.
صادق خان در ادامه تاکید کرد که پس از بازنگری و ارزیابی نمادهای گذشته ممکن است برخی مجسمه‌ها حذف شوند.
شهردار لندن همچنین تصریح کرد: این حقیقتی ناراحت کننده است که مردم و شهر ما بخش بزرگی از ثروت خود را مدیون نقش در تجارت برده هستند؛ و در حالی که این مسئله در عرصه عمومی جامعه منعکس است اما سهم و خدمات خیلی از اجتماعات در شکل دادن به زندگی پایتخت ما به عمد نادیده گرفته شده است.
برده‌داری غرب بزرگترین تبعید انسان‌ها در تاریخ به شمار می‌رود که در ازای تبادل میلیون‌ها برده آفریقایی با اسلحه و باروت صورت می‌گرفت.
بردگان آفریقایی پس از خریده شدن با کشتی از طریق اقیانوس اطلس به آمریکا منتقل می‌شدند. کشتی‌های حامل بردگان در بازگشت قند، پنبه و دخانیات به اروپا می‌آوردند.
حدود هفده میلیون مرد، زن و کودک آفریقایی طی قرن پانزنده و شانزده میلادی در پی تجارت برده از کانون خانواده خود جدا شدند و مورد معامله بی رحمانه‌ترین تجارت جهانی قرار گرفتند. بسیاری از این افراد در شرایط اسفناکی جان خود را از دست دادند.
آنهایی که جان به در بردند، مجبور شدند به زندگی تحت اطاعت و فرمان در مزارع شکر، تنباکو و پنبه تن دهند.
بریتانیا در سال ۱۸۰۷ تجارت برده از طریق اقیانوس اطلس را لغو و غیرقانونی اعلام کرد اما برای لغو کامل برده‌داری به یک نسل دیگر نیاز بود.