نیروهای مسلح ایالات متحده برای، به اصطلاح حفظ منافع ملی آمریکا، هزاران کیلومتر دورتر از مرزهای خود در خلیج فارس حضور پیدا می کنند تا چالش ها را دور از مرزهای آمریکا نگه دارند.
طبق دکترین مونرو که که در سال 1823 تهیه شده ایالات متحده کل قاره آمریکا مخصوصا آمریکای لاتین را حیاط خلوت خود می داند، در آن زمان این دکترین آمریکایی ها بر علیه کشورهای اروپایی تهیه شده بود و بر اساس آن آمریکا به همه کشورهای آمریکای لاتین کمک کرد تا از شر استعمار کشورهای اروپایی رهایی یابند.
البته دکترین آمریکا بی طمع هم نبود، آمریکایی ها کمک کردند تا کشورهای آمریکای لاتین اروپایی ها را از کشورهای خود بیرون کنند تا خودشان جایگزین اروپایی ها شوند و سیطره اقتصادی بر آمریکای لاتین داشته باشند.
از آن زمان تا به حال ایالات متحده به شکل های مختلف از دخالت مستقیم گرفته تا دخالت غیر مستقیم در این کشورها تلاش کرده سیطره خود بر آمریکای لاتین را حفظ کند.
آمریکایی ها به اهمیت استفاده از نفوذ سیاسی برای منافع اقتصادی پی برده بودند و تلاش داشتند گاهی با سیاست و گاهی با کمک های نظامی دیگران را از میدان به در کنند.
در آن زمان هنوز مبنای سیاست بسیاری از کشورهای اروپایی بر اساس اشغال و استعمار کشورهای دیگر بود، در حالی که آمریکایی ها با پیاده کردن سیاست های موسوم به سیاست های ماکیاولی ثابت کردند نیاز نیست خودشان مستقیم جایی را اشغال کنند، فقط کافی است عوامل دست نشانده شان در راس کار باشند و خودشان از پشت از آنها حمایت کنند.
میتوان گفت همه مواردی که برخی سیاستمداران آمریکایی به سمت و سوی تفکر قدیمی اروپایی مبنی بر اشغال و استعمار مستقیم دیگر کشورها روی آوردند، آمریکایی ها شدیدا با شکست مفتضحانه مواجه شدند.
آمریکایی ها پس از اینکه در قرن 19 میلادی سیطره خود بر سیاست آمریکای لاتین را محکم کردند به فکر آن افتادند تا به سمت و سوی سیطره بر آن سوی اقیانوس ها روی بیاورند و با ورود به جنگ های جهانی اول و دوم تقریبا این خواسته آنها محقق شد.
آنها همچنین متوجه شدند که با ایجاد یک تشکیلات به اصطلاح بین المللی مانند سازمان ملل می توانند به خواسته های خود در سطح بین المللی مشروعیت ببخشند.
هر وقت از مسئولین آمریکایی سوال کنید که چرا در فلان کشور و یا فلان منطقه جهان حضور دارید و یا دخالت می کنید؟ آنها به شما پاسخ خواهند داد برای حفظ و یا دفاع از منافع ملی آمریکا.
این منافع ملی چیست که آمریکایی ها به خاطر آن باید نیروهای مسلح خود را هزاران کیلومتر دورتر از مرزهای خود مستقر کنند؟
بدیهی است منظور منافع اقتصادی است.
می توان گفت پاشنه آشیل آمریکایی ها هم همان آمریکای لاتین می باشد.
حدود دو دهه است که ایرانی ها انگشت لای زخم آمریکایی ها گذاشته اند و با حضور در آمریکای لاتین و مخصوصا ونزوئلا که برخی سیاستمداران آمریکایی از آن به عنوان ذخیره استراتژیک انرژی ایالات متحده نام می برند، کاری کرده که زخم موجود فیما بین سلطه آمریکایی ها بر منابع آمریکای لاتین و خواسته ملت های این منطقه نتواند التیام پیدا کند.
اخیرا اخباری مبنی بر اینکه ایران اقدام به ارسال چندین کشتی بنزین برای ونزوئلا نموده منتشر شده و آمریکایی ها هم اعلام کرده اند چند ناو جنگی برای رصد تحرکات کشتی های ایرانی به آن محدوده ارسال کرده اند.
هم ایران و هم ونزوئلا در تحریم آمریکا هستند اما تحت تحریم مجامع بین المللی از جمله سازمان ملل جهت تجارت با یکدیگر نیستند و هیچ مرجع قانونی ای دو کشور را از تعامل با یکدیگر از جمله ارسال پول و یا طلای زرد و یا سیاه و یا حتی نفت و مواد پتروشیمی منع نکرده.
همین که کشتی های ایرانی به سمت ونزوئلا حرکت کرده اند به این معنی می باشد که ایرانی ها تلاش دارند چالش ایجاد شده توسط آمریکا در منطقه غرب آسیا و خلیج فارس را به دریای کارائیب و حیاط خلوت آمریکایی‌ها بکشانند.
روابط بسیار صمیمی موجود فیما بین ایران و ونزوئلا همیشه مورد غضب و ناراحتی آمریکایی ها بوده و علیرغم اینکه ونزوئلا خود یکی از کشورهای دارای بزرگترین ذخایر نفتی است اما آمریکایی ها همیشه تلاش داشتند این کشور نتواند نفت خام خود را پالایش کند و مجبور باشد همیشه خام فروشی کند.
به دلیل تحریم ها و توانمندی های ذاتی فنی مهندسی ایرانی ها طی چند دهه اخیر موفق شدن صادرات نفت خام خود را به صادرات مواد پالایش شده نفت تبدیل کنند و امروزه ناوگان نفت کش های ایران که یکی از بزرگترین ناوگان های نفتکش در جهان به شمار می آید به سمت رویارویی با آمریکایی ها ورود کرده.
همین یک سال پیش آمریکایی ها از متحدین انگلیسی خود خواستند که یک کشتی ایرانی حامل مواد سوختی برای سوریه را متوقف کنند و در کمال تعجب انگلیسی ها با برخورد متقابل ایران مواجه شدند.
برخوردی که طبق گفته بسیاری از دیپلمات های خارجی در تهران قابل پیش بینی نبود و هیچ کس باور نمی کرد ایرانی ها اینقدر جسارت داشته باشند که با قلدری تمام به اصطلاح پشت روباه پیر را به خاک کنند.
در نهایت انگلیسی ها مجبور شدند نفتکش ایرانی را آزاد کنند اما ایرانی ها تا زمانی که نفتکش ایرانی به سوریه نرفته بود و بار خود را خالی نکرده بود و سالم به ایران بر نگشت کشتی انگلیسی را آزاد نکردند تا به همه جهان بفهمانند که با دم شیر بازی کردن یعنی چی.
همچنین ایرانی ها به انگلیسی ها و طبیعتا آمریکایی ها ثابت کردند که به خوبی می دانند نقطه ضعفشان کجا است و اگر بخواهند با ایران در بیافتند همان جایی ضربه می خورد که درد اش بسیار زیاد است.
امروزه آمریکایی ها با چالش حضور ایران و شکستن تحریم های غیر قانونی آمریکا بر علیه ونزوئلا و البته ایران مواجه هستند.
اگر اجازه دهند که کشتی های ایرانی به مقصد برسند ابهت آنها در آمریکای لاتین شکسته شده و اگر هم بخواهند جلوی کشتی های ایرانی را بگیرند مطمئن هستند ایرانی ها همان رفتاری را با آنها خواهند کرد که با انگلیس کردند و با توجه به اینکه کشتی های آمریکایی زیادی در منطقه دریای عمان و خلیج فارس تردد دارند بسیار برای ایرانی ها راحت می باشد که به جای یک کشتی چند کشتی آمریکایی را توقیف کنند و در این شرایط بسیار ناگوار که ویروس کرونا اقتصاد آمریکا را فلج کرده ضربه مهلکی به اقتصاد آمریکا وارد کنند.
فکر نمی کنم در حال حاضر کسی باشد در این شرایط جای مقامات کاخ سفید نشسته باشد.