اسپوتنیک به نقل از ار ب کا روسیه: سه سال پیش نسیم نقولا طالب یک کارشناس آمریکایی وقوع پاندمی را پیشگویی کرد. خبرنگار این رسانه با این فیلسوف صحبت کرد.
سوال - درآن مصاحبه از شما پرسیدم که بزرگترین تهدید به بشریت چیست؟ شما به دو تهدید اشاره کردید که یکی از آنها پاندمی بود. همانطور که می بینید، این پیش بینی به حقیقت پیوست. جای تعجب است، اما کشورهای غربی در مقایسه با چین، برای این تهدید کمتر آماده بودند. چرا این اتفاق افتاد؟
پاسخ - مقدم بر همه باید گفت که در غرب یک محفل شبه متخصصان با نفوذ وجود دارد كه اینطور استدلال می كنند: "حملات قلبی سالانه نیم میلیون نفر را می كشد، در حالی كه کرونا فقط چند ده نفر را كشته است. (آمار مبتلایان در تاریخ ترجمه این متن 2 و نیم میلیون نفر و درگذشتگان بیش از 177 هزار است) بیایید نگران حملات قلبی باشیم." نادرست است که آنچه را که در حالت ثابت و استاتیک وجود دارد با آنچه در حال توسعه است مقایسه کنیم. ویروس آنقدر سریع رشد می کند که ما حتی آمار موثقی در مورد رفتار آن را در دست نداریم. برای جلوگیری از بروز همه گیر در مقیاس گسترده، کافی است به آنچه مردم فکر می کنند و احساس می کنند گوش دهیم. هر فرد از روی طبیعت بدگمان و مبتلا به پارانویا است: از همه چیز جدید و مشکوک می ترسد. پارانویا یک صفت تکامل موفقیت آمیز است که به بقای انسان کمک کرده است. اما در ایالات متحده، استراتژی ها به کمک بخش های روانشناسی دانشگاه ها شکل می گیرد. این روانشناسان از مسئولان می خواهند كه عقلانی عمل كنند، یعنی به غرایز گوش ندهند. اما اگر شما ایده های مربوط به واقعیت این گروه از شبه متخصصان را با آنچه مادر بزرگتان درباره آن فکر می کند، که به احتمال زیاد هیچ داده هایی از آمار و ارقام ندارد، مقایسه کنید، خواهید دید که وی مشکلات را بسیار معقولانه تر ارزیابی می کند. همانا عدم درک اینکه کرونا چقدر جدی است منجر به تعداد زیاد مرگ ها شد. ما شاهد هستیم که کشورهایی مانند سنگاپور، تایوان، کره جنوبی در همان ابتدای کار موفق شده اند، این بیماری همه گیر را خفه کنند، در حالی که انگلیس و آمریکا اکنون بسیار بد عمل می کنند.
سوال - به نظر من این بیماری همه گیر خود موجودیت سرمایه داری معاصر را زیر سوال برده است. مردم شروع به درک این نکته می کنند که سرمایه داری آن چیزی که آنها واقعاً به آن نیاز دارند، مانند سیستم مراقبت بهداشتی مؤثر، به آنها نمی دهد. اینطور نیست؟
پاسخ: مسئله این است که شما نمی توانید سرمایه داری و مرکزگرایی را در یکجا داشته باشید. در کشورهای غربی بوروکراسی بیش از حد وجود دارد. در طول همه گیری، مشخص شد که افراد معمولی، عقلانی تر از نهادهای دولتی رفتار می کنند. در سوئد، دولت قرنطینه اعلام نکرد و رستوران ها اگر از تصاویری درج شده در شبکه های اجتماعی قضاوت کنیم، پر از مهمانان است. اما در واقعیت تعداد کمی از این رستوران ها وجود دارد: تعداد مشتریان 90٪ کاهش یافته است. یعنی حتی بدون قرنطینه اعمال شده از بالا، ما شاهد واکنش بسیار سالم مردم هستیم. من اکنون در آتلانتا هستم، جایی که برای زمان قرنطینه به آنجا رفتم. در اینجا مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری های ایالات متحده (CDC) قرار دارند. اگر دقت کنید متوجه می شوید که شهروندان عادی چگونه رفتار می کنند، از این که چقدر باهوش و مراقب هستند، شگفت زده خواهید شد. به عنوان مثال، بسیاری از آنها ماسک می پوشند. شما ماسک دارید؟
پاسخ - بله، وقتی بیرون می روم ماسک می پوشم.
سوال - خوب، اما CDC هنوز در حال تحقیق درباره میزان اثربخشی ماسک در برابر ویروس است و اکنون این سازمان و همچنین سازمان بهداشت جهانی به طور عمده مردم را از پوشیدن آنها منصرف می کنند - نمایندگان آن مرتباً اظهار می دارند که ماسک ها بصورت 100٪ در برابر ویروس موثر نیست. خوب، اما به هر حال ماسک مانع از عفونت است. باشد که تا 30 درصد محافظت می کند. این به چه معنی است؟ این به معنی اینکه اگر افراد شروع به استفاده از ماسک کنند، شیوع این بیماری همه گیر سه برابر کاهش می یابد: احتمال اینکه شما وقتی ماسک می پوشید امکان ابتلای شما سه برابر کاهش می یابد و احتمال اینکه شما فرد دیگری را آلوده کنید 9 برابر کاهش می یابد. پارادوکس: مردم عادی رفتاری مانند افراد کاردان دارند و لیکن سازمان بهداشت جهانی خود را بعنوان ناکاردان ترین سازمان روی کره زمین نشان داده است. مردم عاقلتر از این سازمان از آب در آمدند. اما اگر مرکزگرایی توسط افراد ذیصلاح انجام شود، ثمره ببار می آید. به عنوان مثال، در تایوان، جایی که دولت مردم را وادار به پوشیدن ماسک و اجرای اقدامات احتیاطی دیگر کرد، تعداد قربانیان ویروس پنج یا نه نفر بود - رقم ناچیز.
سوال - آیا راهی برای اصلاح سیستم وجود دارد تا بتواند منافع بیشتری برای مردم داشته باشد؟
پاسخ - من فکر می کنم راه حل تقویت محلی گرایی و توسعه جوامع محلی است - به طور کلی، آنها معقولانه تر به مشکلات پاسخ می دهند. به عنوان مثال، نیویورک اکنون عاقلانه تر از دولت فدرال ایالات متحده عمل می کند. مارسی در فرانسه بسیار مؤثرتر از دولت این کشور اقدام کرد. در دوره رنسانس، هنگامی که همه گیری آغاز شد، بسیاری از شهرها دروازه ها را بستند - و از این طریق از نابودی نجات یافتند و اکنون کارها می تواند در سطح علمی تری انجام شود، به عنوان مثال افرادی که گواهی موجودیت آنتی بادی ها را دارند می توانند آزادانه سفر کنند. اما دولت قرنطینه اعلام کرد و همه ما در خانه نشسته ایم.
سوال - چگونه یک بیماری همه گیر دنیا را تغییر خواهد داد؟
پاسخ - من فکر می کنم که این واقعیت که ما از طریق Zoom صحبت می کنیم به خودی خود پاسخ فصیح به این سوال است: همه گیری باعث تسریع در انتقال به آموزش آنلاین می شود. دانشگاه های معمولی مورد نیاز نخواهند بود. مؤسسات آموزش آنلاین قادر به صرفه جویی جدی در ساختمان ها، لجستیک و غیره خواهند بود. در مورد بسیاری از شرکت ها نیز همین اتفاق خواهد افتاد. هنگامی که اولین دستگاه های فکس ظاهر شدند، بسیاری معتقد بودند که "شهر را ویران می کنند" - زیرا اکنون می توانید اسناد را به فاصله دور رد و بدل کنید. همین موضوع پس از ظهور اینترنت نیز گفته شد. اما در حال حاضر سرانجام Zoom و سایر برنامه های تلفن از راه دور این پیش بینی ها را برآورده می کنند. چرا اگر می توانم در حالی که در خانه در آتلانتا هستم، با همکارانم از نیویورک ارتباط برقرار کنم، باید نیمی از روز را برای رفتن به آنجا مصرف کنم. به برکت بیماری همه گیر، بسیاری از شرکت ها متوجه شدند که کارمندان می توانند از خانه کار کنند. دفاتر به طور کامل ناپدید نمی شوند، اما کوچکتر می شوند و مردم هر روز به آنجا نمی روند. این بدان معنی است که بسیاری از مردم از شهرها به سمت حومه شهر شروع به حرکت می کنند. این اولین نتیجه ای است که می بینم. دوم این که صنعت گردشگری بعید است بهبود یابد: هتل ها، آژانس های جهانگردی مدت هاست که درآمد خود را از دست داده اند و همه گیر آنها را کشته است.
سوال - و این بیماری همه گیر چه تاثیری بر جهان بینی مردم خواهد گذاشت؟
پاسخ - در حال حاضر هم پاندمی دارد عادت های مصرفی مردم را تغییر می دهد. افراد در حال انزوا، خرید بسیاری از اجناس غیر ضروری را متوقف می کنند. به این معنا، امکان بازگشت به روزهای خوب قدیمی وجود دارد. بحران این روند را بیشتر تقویت خواهد کرد. علاوه بر این، گرایش به محلی گرایی وجود خواهد داشت، که من در باره آن در بالا سخن گفتم. اکنون مردم می فهمند که نه تنها کشور و ایالت بلکه یک شهر خاص نیز بر کیفیت زندگی آنها تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، فرماندار اوهایو کار بهتری از دونالد ترامپ انجام می دهد. این دلیلی برای نقل مکان به اوهایو است.
سوال - آیا پاندمی می تواند چند سال طول بکشد؟
پاسخ - من فکر نمی کنم این بیماری سالهای درازی طول بکشد. اما بعد از چندی هم فروکش نمی کند. علاوه بر این، باید درک کرد که لغو قرنطینه پایان بیماری همه گیر نیست. هنوز هم هیچ اطلاع و مدرک مشخصی وجود ندارد و ما درک نمی کنیم که این ویروس چگونه رفتار می کند. وقتی اپیدمی تازه شروع شد، اعتقاد بر این بود که اولین علائم ظرف دو هفته پس از آلوده شدن فرد ظاهر می شود. بیشتر ویروس های دیگر اینطور رفتار می کنند.
اما اکنون معلوم می شود که در 8٪ از بیماران در انگلستان، علائم دیرتر ظاهر شدند، یعنی کرونا می تواند بسیار مسری تر از آنچه که قبلاً تصور می رفت باشد. دوم، ما نمی دانیم که این ویروس با ایمنی چه می کند. معمولاً در رسانه ها آمار و ارقام مرگ و میر منتشر می شود، اما هنوز کسی آمار کسانی که سلامتی آنها باعث صدمات جدی بر اثر ابتلا به کرونا ویروس شده است، تخمین زده نشده است. گزارش هایی از افراد درمان شده را می خوانم که راه رفتن برایشان مشکل شده است زیرا حدود یک سوم عملکرد ریه را از دست داده اند. سرانجام، به نظر می رسد که کرونا ویروس مغز را آلوده می کند - برخی از بیماران از کاهش چشمگیر توانایی بویایی شکایت می کنند و در برخی از آنها این ناخوشی ممکن است یک عمر طول بکشد. به همین دلیل است که اکنون سؤال اصلی برای مسئولان مطرح است: در شرایط عدم اطمینان کامل چه باید کرد؟ اما صادقانه بگویم، در آینده ای نزدیک تهدیدی جدی تر از همه گیری مشاهده می کنم. این افزایش مقاومت باکتریایی است که به دلیل استفاده گسترده از آنتی بیوتیک ها رخ می دهد. بیمارستانهای آمریکایی هم اینک با این مشکل روبرو شدند و با گذشت زمان، می تواند برای بشریت کشنده شود.
سوال - با توجه به بیماری همه گیر و بحران، آیا جهان احتمالاً "شکننده تر" از الآن نخواهد شد؟
پاسخ - جهان ما قبل از این بلا هم بسیار "شکننده" بود. این که آیا بیشتر یا کمتر "شکننده" می شود به کارهایی بستگی دارد که ما خواهیم کرد.
نسیم نقولا طالب نویسنده، اقتصاددان و معامله گر آمریکایی است. پس از انتشار کتاب با عنوان "قوی سیاه: اثر امور بسیار نامتحمل" در سال 2007 شهرت جهانی یافت. به گفته نسیم طالب، تقریباً همه رویدادهایی که پیامدهای قابل توجهی برای بازارها، سیاست جهانی و زندگی مردم دارند کاملاً غیرقابل پیش بینی هستند. این تئوری در زمینه بحران در حال گسترش در سال 2008، که به تصویری زنده از استدلال های نسیم طالب تبدیل شد، محبوبیت پیدا کرد. اندکی پس از آغاز بحران، روزنامه "تایمز" نسیم طالب را برجسته ترین متفکر زمان ما خواند.