فیلم بسیار دلخراشی در رسانه ها مبنی بر معدوم سازی ملیون ها جوجه یک روزه منتشر شد که قلب هر انسانی را آزرده خاطر می کند.
البته توجه داشته باشید، گفتم هر انسانی، آنکه حاضر باشد جان این همه موجود بی گناه را به خاطر منافع مالی و اقتصادی بگیرد را نمی توان به هر نحوی انسان دانست.
بله درست است که این حیوانات را بزرگ می کنند تا در نهایت ذبح کنند و مردم بخورند، اما این بحث چیز دیگری می باشد.
بله درست است که در بسیاری کشورها چنین رفتاری انجام می شود، اما ما قرار نیست کار اشتباهی را که دیگران انجام می دهند را انجام دهیم.
اگر بنا بود ما نیز مانند دیگر کشورها باشیم پس چرا دین اسلام را برای خود انتخاب کرده ایم؟
آیا در دین اسلام جایی وجود دارد که اجازه دهد ما هزاران جاندار بی گناه را برای منافع اقتصادی خود معدوم کنیم؟
شاید ادیان دیگر اجازه دهد.
شاید بی دین ها اجازه داشته باشند ؛ اما تا جایی که سواد ما قد می دهد اسلام چنین اجازه ای را نداده است.
اینجا است که مرز انسان هایی که دین و ایمان دارد از آنهایی که نه انسانیت سرشان می شود و نه دین و ایمان مشخص می شود.
به قول معروف مرزی باریکتر از یک موی سر.
شاید بد نباشد همین شرایط را بررسی کنیم تا ببینیم که چرا خداوند ویروسی مانند کرونا را به جان انسان ها انداخته.
چند هفته پیش شایعاتی منتشر شده بود که ویروس کرونا از طریق حیوانات خانگی به انسان ها منتقل می شود.
در حالی که حد اقل ما در اسپوتنیک از چندین پزشک متخصص هم دامپزشک هم متخصص بیماری های عفونی سوال کردیم و همه بدون استثنا تاکید کردند که حیوانات خانگی اگر هم کرونا بگیرند از صاحبان خود می گیرند چون با هیچ موجود دیگری در ارتباط نیستند.
اما مشاهده کردیم هم در ایران هم در بسیاری از کشورهای دیگر برخی اقدام به کشتن حیوانات خانگی خود کردند.
آیا می توان روی اینها نام انسان گذاشت.
چند سال پیش بچه های من اصرار داشتند که یک حیوان خانگی به خانه بیاورند و من شدیدا مخالفت می کردم، آنها تصور می کردند که من از حیوان خانگی بدم میاید و یا به دلایل دینی و طهارت و یا نجاست مخالف این ماجرا هستم، اما در اصل دلیل مخالفت بنده این بود که دوست نداشتم حیوانی را که باید در طبیعت زندگی کند را در خانه خود محصور کنم تا خودم خوش باشم که حیوانی در خانه دارم.
به هر صورت وقتی که با همسرم به یک سفر کوتاه رفته بودیم و برگشتیم دیدیم که بچه ها یک بچه گربه بسیار زیبا آورده اند و التماس می کنند که اجازه دهیم آن بچه گربه چند روز در خانه ما بماند.
همان چند روز کافی بود تا آن بچه گربه جای خود را در خانه باز کند و کار به جایی رسید که یک خانه با قیمت بسیار مناسب برای خرید پیدا کردیم ولی مالک اظهار می داشت که در آن مجتمع قانون منع نگهداری حیوانات وجود دارد، بچه ها اظهار می داشتند که گربه را حاضر هستند واگذار کنند اما هر بار به آن گربه نگاه می کردم احساس می کردم خداوند متعال به آن حیوان زبان بسته در خانه من پناه داده و من نمی توانم آن حیوان را رها کنم و در حالی که بچه ها تعجب می کردند اظهار داشتم حاضر نیستم آن خانه را بخرم، چون آن گربه پناهی جز خانه ما ندارد.
وقتی که بحث کشتن حیوانات خانگی مطرح شد مانده بودم چگونه برخی حاضر می شوند حیوانی را که به خانه آنها پناه برده را بکشند.
حتی چگونه حاضر می شوند آن حیوان را بدون پناه رها کنند.
به هر حال حیواناتی که سالها در طبیعت زندگی کرده اند می دانند چگونه از خود دفاع کنند و یا برای بقا چه کار کنند اما این حیوانات خانگی حتی این را نیز بلد نیستند.
به نظر اینجاست که مرز انسانیت و دین و ایمان با انسان نبودن و نداشتن دین و ایمان خود را نشان می دهد.