دقیقا همان دلیلی که برخی تظاهر کنندگان در ایران دیماه سال 96 هم بر اساس آن به خیابان ها آمدند.
دقیقا همان دلیلی که برخی در مصر و تونس و الجزایر و... به خاطر آن به خیابان ها آمدند.
حتی در فرانسه و روسیه هم شاهد حضور مردم در خیابان ها به همین دلیل بودیم.
در هنگ کنگ هم شاهد تظاهرات بی رهبر هستیم که به قول معروف برای احقاق حقوق اجتماعی ومدنی راه اندازی شده.
البته تا به حال فقط در سودان معترضین موفق به سرنگونی حکومت شده اند.
حکومتی که در دوره ای همپیمان عربستان سعودی و ایالات متحده شد و به یکباره با آنها زاویه پیدا کرد.
کم و بیش نمی توان گفت که اعتراضات مردم به نا حق بوده اما یک وجه مشترک میان همه این اعتراضات وجود دارد و آن این است که همه در کشورهایی اتفاق افتاده که حکومت های آن به نوعی با ایالات متحده و متحدین آن مخصوصا عربستان سعودی و اسراییل زاویه دارند.
آنهایی که همپیمان آمریکا هستند به شدید ترین اشکال مردم را سرکوب می کنند و هیچ رسانه ای در جهان حتی از آن سرکوب ها صحبت نمی کند، به عنوان مثال بحرین که مردم آن قبل از مردم همه منطقه متقاضی حقوق مدنی خود بودند و هستند اما هیچ رسانه ای در مورد آنها صحبت نمی کند.
یا مثلا بحث یمن که به همین دلایل که امروزه بسیاری از مردم در خیابان ها هستند شروع شد اما مشاهده می کنیم چگونه مردم یمن توسط عربستان سعودی و متحدین آن سرکوب می شوند.
به هر حال همانگونه که قبلا نیز مطرح شد یک وجه مشترک میان همه اعتراضات جدید در منطقه وجود دارد و آن اعتراضات نسبت به حکومت هایی است که با خواسته های آمریکا ومتحدین آن همراه نیستند.
با توجه به برخی شرایط نمی توان این وجه اشتراک را تصادفی دانست.
طبق آمار و ارقام منشأ بیش از 90 درصد پیغام هایی که در گروه های اجتماعی میان مردم رد و بدل می شود در همه این موارد از کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بوده.
شاید برخی در جریان نباشند اما یکی از اولین توافقاتی که آقای ترامپ پس از به قدرت رسیدن با عربستان سعودی به امضا رساند شامل ایجاد یک مرکز با بودجه اولیه پنج ملیارد دلار برای نظارت (شاید بهتر است بگوییم دخالت) بر شبکه های اجتماعی بود.
قبل از آن هم سعودی ها حدود پنج هزار عضو سازمان مجاهدین خلق که از عراق اخراج شده بودند را در آلبانی استخدام کرد و آنها موظف بودند که روی شبکه های اجتماعی فعالیت کنند و در حوادث دیماه 96 در ایران مشخص شد که بسیاری از تجمع ها و تظاهرات واعتراض ها در ایران با هماهنگی و هدایت و تحریک این مجموعه انجام می شد.
امروزه در لبنان و عراق نیز ماجرا به همین ترتیب شده.
هدایت اعتراض ها و تحرکات مردمی توسط گروه های اجتماعی وسازمان های مردم نهاد انجام می شود و حتی وقتی که مثلا اینترنت در لبنان با مشکل مواجه می شود مشاهده می کنیم که به یکباره در اماکن تجمعات آنتن و خط ویژه اینترنت وصل می شود تا ارتباط میان اعتراض کنندگان قطع نشود.
وقتی که در مورد حامیان این سازمان های مردم نهاد تحقیق می کنید به راحتی می توانید ارتباط مالی آنها با آمریکا و عربستان را پیدا کنید.
اینکه مثلا برای سرگرم کردن مردم خوانندگان معروف لبنانی به میان تظاهر کنندگان دعوت شوند تا کنسرت اجرا کنند و امکانات مورد نیاز کنسرت به یکباره به صورت خود جوش و مجانی تامین شود یا اینکه میان مردم انواع و اقسام غذا و شیرینی به صورت خود جوش و مجانی پخش شود و یا مثلا زمانی که باران می بارد به یکباره هزاران چتر مجانی میان مردم توزیع گردد و... ، بعید به نظر می آید بی پشتوانه باشد.
همه این موارد به سرمایه های بسیار سنگین و همچنین نفوذ نیاز دارد.
بعید به نظر می آید مردم لبنان و یا مردم عراق متوجه نباشند که سرنگونی دولت ها بدون طرح واقعی قابل جایگزین یعنی ورود کشور به بی ثباتی و تبدیل شدن به یک لیبی دیگر اما مشاهده می کنیم که شعار و یا خواسته تظاهر کنندگان هم در لبنان و هم در عراق همین است.
سرنگونی دولت که یکی دو سال قبل توسط خود همین مردم انتخاب شده و همه مجامع بین المللی روی انتخابات هر دو کشور صحت گذاشته اند.
اگر بنا باشد هر انتخاباتی در هر کشوری برگزار می شود و نتیجه اش به مزاق برخی خوش نیاید بخواهند دولت را سرنگون کنند شاید مردم آمریکا در قبال بسیاری از مردم دیگر کشورهای جهان محق تر به نظر آیند چون طبق آمار حد اقل پنج ملیون نفر از مردم آمریکا بیشتر به خانم هیلاری کلینتون رای دادند و آقای ترامپ با استفاده از رای های الکترال رییس جمهوری شد.
یا شاید محق تر از مردم عراق و لبنان مردم برخی کشورهای دیگر مانند کشورهای عرب حوزه خلیج فارس باشند که برخی حتی نمی دانند انتخابات چیست.
اینکه ایالات متحده از بیش از شش هزار مجموعه به قول معروف مردم نهاد در عراق حمایت مالی و سیاسی کند امری منطقی به نظر نمی آید.
دولتی که به دنبال جبران کسری بودجه خود است فقط در یک کشور از شش هزار سازمان مردم نهاد حمایت کند!
البته مشخص است این هزینه ها برای جای دیگر فاکتور می شود و فقط به نام آمریکا در عراق خرج می شوند.
بنده نمی خواهم بگویم که مردم در هیچ کدام از این کشورها محق نیستند که اعتراض کنند اما باید توجه داشت که این اعتراض ها در نهایت منجر به محقق شدن اهداف مردم گردد و یا اهداف دشمنان مردم.
با توجه به این شرایط نمی توان باور داشت که حضور مردم در خیابان ها مخصوصا در عراق و لبنان بی رهبری بوده اما رهبری این جریان ها اینبار توسط جریان سومی انجام می شود که پشت پرده حضور دارد.
پس از موفقیت این دست مخفی در جریان سودان قطعا این جریان به دنبال به دست آوردن آنچه روی زمین و یا در انتخابات سیاسی از دست داده می باشد و قطعا در صورتی که در لبنان و یا عراق بتواند به موفقیتی دست یابد همین سناریو را برای کشورهای دیگر اجرا خواهد کرد.