کشور سوئیس ده ها سال است که پناهگاه پولهای کثیف از قاچاقچیان و تروریست ها گرفته تا رهبران کشورهای مختلف می باشد و در واقع موجودیت این کشور بر همین مبنا می باشد.
سوئیس جزو معدود کشورهایی می باشد که به جای اینکه بانک ها در آن به شما سود بانکی بدهند از شما هزینه نگهداری پول هم دریافت می کنند و هنوز سیستم رازداری بانکی جزو قوانین این کشور می باشد.
به این ترتیب اگر مثلا فردی حسابی در سوئیس داشته باشد و کسی از اقوامش اطلاع نداشته باشد و این فرد فوت کند بانک های سوئیس پول آن فرد را نزد خود تا ابد الدهر نگه می دارند.
به این ترتیب است که خیلی از دیکتاتورهای جهان وقتی که به هر دلیلی برکنار شده اند یا از دنیا رفته اند پولهایشان در سوئیس باقی ماند.
مثلا اخیرا اخبار ضد و نقیض از ملیاردها دلار ثروتی که معمر القذافی رهبر سابق لیبی در سوئیس نگاه داشته بود منتشر شده و علیرغم اینکه دولت لیبی چندین بار تقاضای استرداد این پولها را کرده بود سوئیس از پس دادن این پولها خودداری کرده و پولها را بالا کشیده.
همین ماجرا در مورد کشورهای زیاد دیگر نیز صدق می کند.
در واقع مؤسسین این کشورها و یا شهرها عمدا این شرایط را ایجاد کردند که پولهای سرگردان را جذب کنند.
طبق آمار سال 2018 مرکز تامین مالی محرمانه FSI وابسته به بانک جهانی بیشترین کشورهایی که در آنها پولشویی انجام می شده به ترتیب: سوئیس، ایالات متحده، جزایر سیمن، هونگ کونگ، سنگاپور، لوکسامبورگ، آلمان، تایوان، امارات عربی متحده (دبی) و آلمان بوده.
جالب اینکه طبق همین آمار حدود 22.30 درصد فساد مالی سیستماتیک در جهان در ایالات متحده انجام می شود.
کافی است به آمار و ارقام نگاه کنید تا متوجه شوید همه این کشورها به نوعی محل های فساد مالی سیستماتیک کشورهای غربی و یا وابستگان به آنها به حساب می آیند.
حال با این شرایط چرا آمریکایی ها که بالاترین نسبت فساد مالی سیستماتیک در جهان را دارا می باشند اینقدر مثلا ایران را در بوغ و کرنا می کنند.
یکی از دلایل این است که اینها می خواهند شبهه ها را از خود دور کنند و اذهان را به سمت دیگر کشورها بروند.
در برخی شرایط مساله نوعی رقابت کثیف میان خود اینها است.
یعنی چون مثلا لبنان از قدیم الایام پا به پای سوئیس مکانی برای ذخیره اموال سردرگم به حساب می آمده اینها تلاش می کنند بانک های لبنانی را به این شکل از این گردانه خارج کنند تا پولهای سرگردان در میان بقیه تقسیم شود، به هر حال لبنان از قدیم الایام مکانی بود برای ذخیره اموال رهبران کشورهای عربی مخصوصا کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و همچنین تاجران لبنانی وعرب که در کشورهای آفریقایی و آمریکای لاتین به کارهای خلاف مشغول می باشند مانند مثلا قاچاق الماس و یا چوب و یا دیگر ذخایر معدنی و خدادادی این کشورها.
از زمانی که ایران تصمیم گرفت برخی مناطق آزاد مانند کیش و قشم را راه اندازی کند تا این مناطق جایگزین دبی شوند اماراتی ها با ایرانی ها مشکل پیدا کردند و از همان زمان هم جنگ رسانه ای و اقتصادی خود بر علیه ایران را شروع کردند.
دقیقا مشابه وقتی که قطری ها تلاش کردند دوحه را به عنوان رقیبی برای دبی مطرح کنند و یا بحرین تلاش کرد منامه را به عنوان پناهگاه مالی بانک های جهانی مطرح کند.
دقیقا هم مانند زمانی که بندر حدیده و جزیره سکری شانس آن را پیدا کردند تا رقبایی برای بندر دبی شوند.
به این ترتیب می توان متوجه شد که بخش بزرگی از تحریم های بانکی ای که امروزه بر ایران وضع شده به این دلیل است که برخی کشورها تلاش دارند ایرانی ها را وادار کنند از کانال های مختلف غیر قانونی اموال خود را به کشورهای دیگر مانند دبی ببرند و آنها بتوانند از این اموال سوء استفاده کنند.
در واقع ساختار تحریم های بانکی خود به خود به نوعی ایرانی ها را وادار می کند تا به سمت پولشویی بروند چون هیچ راه دیگری برای گریز از تحریم ها ندارند ومی توان گفت این ایالات متحده است که پولشویی را گردن ایرانی ها انداخته و اگر ساختارهای مالی جهانی امروزه برای ایران و ایرانی ها مشکل ایجاد نکرده بودند قطعا ایران در قعر جدول فساد مالی سیستماتیک قرار داشت.
گو اینکه علیرغم همه تلاش های آمریکایی ها هنوز ایران حتی جزو ده کشور اول در این جدول نیست.