اسپوتنیک با استناد به تایمز لندن می نویسد: ترامپ به وزیر امور خارجه مایک پمپئو دستور داد که واگذاری 113 میلیون دلار "سرمایه گذاری استراتژیک برای تقویت روابط با کشورهای منطقه هند و اقیانوس آرام" را اعلام کند. این، مبلغ نسبتا ناچیز است، به ویژه اگر شما آن را با 1 تریلیون دلاری که چین می خواهد برای راه اندازی پروژه خود تحت عنوان "یک کمربند، یک جاده" یا "راه ابریشم جدید"، مقایسه کنید. با این حال، اهمیت سرمایه گذاری در منطقه هند-اقیانوس آرام بسیار بیشتر از مجموع پول های تخصیص داده شده برای این منظور است. در نهایت، ترامپ اعتراف کرد که او تنها رهبر جهانی نیست که برنامه ای تبدیل کشورش به قدرت بزرگ را تهیه می کند.
این امر رهبری چین در بخش های مهم را تضمین می کند و وجوه حاصله از آنها برای تقویت ارتش چین به مصرف خواهد رسید و پکن از طریق اجرای ابتکار "یک کمربند، یک جاده"، دسترسی به بازار های بیش از 70 کشور آسیا، آفریقا و اروپا را دریافت خواهد کرده، تا چه رسد به تاثیر آن بر اقتصاد و سیاست خارجی آنها.
تبدیل جنگ بازرگانی به جنگ سرد جدید، پیامدهای بالقوه مهمی برای برخی جنبه های سیاست خارجی ایالات متحده دارد. تعرفه ها دیگر تنها سلاح تاکتیکی و موقت نیست که شی جین پینگ را مجبورمی کند پشت میز مذاکره نشسته و صادرات آمریکا را بیشتر کرده و صادرات چین را محدود سازد. تعرفه ها ابزاری در جنگ سرد است که مدت زمان بسیار دراز طول خواهد کشید. عواقب آن عبارتند از:
افزایش قیمت بسیاری از کالاهای مصرفی؛
فشار بر فدرال رزرو، که مجبور خواهد شد نرخ های کلیدی را بالا ببرد تا این هزینه ها بیشتر نشده وقیمت ها بالا نروند تا ریسک افزایش خطر تورم بیش از حد کمتر شود؛
تقویت دلار در پاسخ به افزایش نرخ کلیدی، که باعث می شود بازار های در حال پیشرفت در تأمین مالی بهره های خود از بدهی های دلاری و خرید نفت به دلار سرمایه گذاری کنند.
هر جنگ قیمت خود دارد.
هر دو، دموکرات ها و جمهوری خواهان از تاکتیک بازرگانی چین مدت ها خسته شدند. کشاورزان، که برایشان سیاست های مربوطه چین در حکم بار اضافی است، و همچنین اتحادیه های کارگری، از آن رنج می برند. تنها کسانی که با جنگ سرد جدید مخالف هستند، جامعه کارآفرینان است. جیمی دایمون، رئیس JP MorganChaseنگران جنگ بازرگانی و وخامت بیشتر در روابط با چین است.