به گفته این پژوهشگر پروژه راهآهن رشت–آستارا عملاً حلقه گمشده کریدور بینالمللی شمال–جنوب است. در واقع با تکمیل این خط 162 کیلومتری، بارهای ترانزیتی میتوانند بدون نیاز به عبور از کانال سوئز، با زمان کمتر و هزینه پایینتر به شمال اروپا برسند. از این منظر، پروژه مزبور برای ایران یک فرصت اقتصادی و برای روسیه یک مسیر جایگزین در شرایط تحریمهای غربی است.
مایلی در ادامه افزود، در این بین یک نکته حائز اهمیت وجود دارد و آن سرمایهگذاری روسیه در این پروژه است که میتواند بخشی از راهبرد بلندمدت مسکو برای تعمیق پیوندهای خود با تهران و تثبیت نفوذ در جنوب قفقاز باشد.
وی افزود، بهویژه در شرایطی که روسیه از مسیرهای سنتی صادراتی خود در دریای سیاه و بالتیک با محدودیت مواجه است، ایران میتواند به گذرگاهی امن و استراتژیک برای دسترسی به آبهای آزاد تبدیل شود.
اگر دولت ایران بتواند با مدیریت مؤثر و جذب سرمایه مکمل از کشورهای عضو BRICS یا هند، روند اجرا را تسریع کند، راهآهن رشت–آستارا به نمادی از پیوند جنوب و شمال اوراسیا تبدیل خواهد شد. علاوه بر آن، این مسیر نهتنها معادلات تجاری، بلکه توازن ژئوپلیتیکی منطقه را نیز دگرگون میکند.