به گزارش اسپوتنیک، آنهایی که پیگیر مسایل منطقه و مخصوصا مرتبط با فلسطین و اسرائیل هستند به خوبی می دانند که از دهه هشتاد میلادی وحتی قبل تر از آن اسرائیلی ها طرحی را برای ایجاد تفرقه میان فلسطینی ها اجرا کردند و در این راستا حتی زمینه ظهور گروه های مختلف رقیب با سازمان آزادیبخش فلسطین مانند حماس را نیز فراهم کردند و از آن زمان به دنبال تقویت یک طرف در مقابل طرف دیگر بودند.
هدف این بود و هست که هیچوقت فلسطینی ها نتوانند وحدت صف داشته باشند و به این ترتیب اسرائیل همیشه بتواند بهانه بیاورد که طرف واحدی برای مذاکره و گفتگو ندارد و یک طرف فلسطینی نیست که بتواند مقابل اسرائیل بنشیند ویا اداره حکومت را در دست بگیرند.
در این راستا ایالات متحده آمریکا و برخی کشورهای عربی هم همکاری های بسیار تنگاتنگی با اسرائیل در این زمینه داشتند و دارند.
اجماع گروههای فلسطینی می تواند این بهانه را از اسرائیل بگیرد.
تا قبل از عملیات 7 اکتبر، برخی آمار نشان می داد که حدود 22% فلسطینی ها از حماس حمایت می کنند، البته بحث حمایت یک چیز است بحث عضویت چیز دیگری.
درباره دولت خودگردان فلسطین هم این آمار چیزی حدود 5% بود. بخش اعظم فلسطینی ها کلا به هیچ کدام از دو طرف رای نداده بودند. این دقیقا همان آماری بود که اسرائیل بسیار به آن علاقه داشت. یعنی بلا تکلیفی فلسطینی ها.
پس از عملیات 7 اکتبر آخرین آمار نشان می دهد که بیش از 95% فلسطینی ها از حماس وگروههای مقاومت ومبارزات آنها بر علیه اسرائیل حمایت می کنند و دولت خودگردان کمتر از 1 درصد طرفدار دارد. یعنی یک فاجعه برای اسرائیل.
امروزه اسرائیل با قتل عام های خود در غزه وحتی کرانه باختری در صدد است که فلسطینی ها را مجازات گروهی کند و به آنها بفهماند اینکه آنها طبق اراده اسرائیل عمل نمی کنند همه مجازات خواهند شد.
آنچه اسرائیل میخواهد این است که در نهایت همان ساختاری که در کرانه باختری حاکم است در غزه هم حاکم باشد، یعنی حکومتی بدون هیچ اختیار و یا یال و دم و اسرائیل بتواند هر وقت بخواهد هر کاری بخواهد انجام دهد و عملا حکومت موجود در غزه هم مانند حکومت موجود در کرانه باختری عامل فلسطینی اسرائیل باشد.
همه تحلیلگران متفق القول هستند که با توجه به شرایط موجود چنین چیزی امکان پذیر نمی باشد و امکان ندارد فلسطینی ها بپذیرند که حکومت خودگردان در کرانه باختری و یا نمونه مشابه آن در غزه نیز پیاده شود، حتی امروزه بحث آن است که دیگر حکومت خودگردان هم در کرانه باختری قابل قبول فلسطینی ها نیست.
همچنین همه محافل سیاری و تحلیلگران مربوطه متفق القول هستند که امکان ندارد حماس و یا دیگر گروه های مقاومت حذف شوند چون درباره یک ایدئولوژی صحبت می کنیم، امروز اسم آن حماس است و نهایتا فردا روزی با نامی دیگری و قدرتی بیشتر ظهور می کند.
فقط برای آنهایی که مطلع نیستند باید گفت اسرائیل در سال 1982 میلادی عملیات بسیار وسیعی در لبنان انجام داد تا سازمان آزادیبخش فلسطین را نابود کند و در نهایت جریان به خروج ساف از لبنان ختم شد اما همین عملیات اسرائیل موجب آن شد که حزب الله لبنان بوجود آید و امروزه تشکیلاتی بسیار قدرتمند تر از ساف در مقابل اسرائیل قرار دارد.
در غزه و کرانه باختری هم همینطور.
ده ها هزار فلسطینی کشته و زخمی شده اند و همه اینها عزیزان دیگران هستند، بیش از 17 هزار کودک یتیم شده اند و آنچه مسلم است همین ماجرا می تواند موجب آن شود که جامعه آتی پذیرای گروه های به مراتب قویتر و خشن تر از حماس و یا جهاد اسلامی باشند و قطعا می توانیم شاهد آن باشیم که عملیاتی به مراتب شدیدتر از 7 اکتبر دوباره انجام شود.
هر کاری هم که اسرائیلی ها بکنند امکان ندارد که این چرخه ختم شود مگر اینکه فلسطینی ها نیز مانند دیگر ملت های جهان حق و حقوق زندگی آزادانه پیدا کنند.
فقط در آن شرایط می باشد که حمایت از درگیری کاهش می یابد و اکثر فلسطینی ها به دنبال آن خواهند بود که در آرامش زندگی کنند.
نتیجه عملیات 7 اکتبر این بود که امروزه کل جامعه جهانی به این نتیجه رسیده که باید راه حلی برای این چرخه معیوب در جامعه جهانی پیدا شود وهمه متفق القول هستند که باید به فلسطینی ها حق انتخاب و تعیین سرنوشت و زندگی مانند دیگر ملت ها داده شود.
تنها مخالف جامعه جهانی در این باره، که امروزه به شدت هم این روزها منزوی شده، همان جمهوری موز آمریکا است که کنترل آن از دست آمریکایی ها خارج شده و دست لابی های قدرت و صهیونیست افتاده.
البته اختلاف درباره اینکه آیا بحث ایجاد کشوری واحد که دو ملت فلسطینی و یهودی در آن زندگی کنند و یا ایجاد دو دولت هنوز پابرجا می باشد اما به نظر می رسد وقت آن رسیده که جامعه جهانی یک تصمیم اساسی برای این ماجرا بگیرد و این تصمیم اساسی به رسمیت شناختن موجودیت دولت فلسطین و عضویت رسمی آن در سازمان ملل می باشد.
هر بهانه ای که وجود داشته باشد، اینکه دولت یا طرف واحدی وجود ندارد یا غیره را باید کنار بگذارند و موجودیت دولت فلسطین را به رسمیت بشناسند و دولت تندروهای اسرائیل را در کار انجام شده قرار دهند.
البته حتی برخی پا فراتر گذاشته و مطالبه می کنند که پس از به رسمیت شناختن دولت فلسطین بلافاصله سازمان ملل تصمیم بگیرد نیروهای حافظ صلح به فلسطین ارسال کند و در این باره کشورهای عربی و یا اسلامی پیش قدم شوند تا نیروهای خود را ارسال کنند و در واقع اسرائیل را در مقابل اراده جامعه جهانی قرار دهند، که البته این بحث به دلیل برخورداری جمهوری موز آمریکایی از حق وتو بسیار بعید است و تنها راه اش این است که کشورهای عربی و یا کشورهای اسلامی خود تصمیم بگیرند نیروهای حافظ صلح به سرزمین های فلسطینی اعزام کنند و معطل سازمان فلج شده ملل نباشند.