چرا شانس ارتش اسرائیل و حماس روی زمین تقریبا برابر است؟

اما حمله حماس از نوار غزه نشان داد که در حال حاضر این مزیت دیگر وجود ندارد.

در سال‌های گذشته درگیری، ارتش اسرائیل از هواپیماهای جنگی - جنگنده‌های F-16، بالگردهای AH-64 آپاچی و هواپیماهای بدون سرنشین استفاده می‌کرد. این تجهیزات عملاً بدون هیچ خطری امکان نابودی نیروهای فلسطینی را فراهم می کرد که اگر نگوییم با بی نظمی، درواقع بدون هماهنگی واضح و با تدارکات ناچیز عمل می کردند.

به عنوان یک قاعده، چنین حملاتی نیازی به پاسخ در مقیاس وسیع از طرف نیروهای زمینی نداشت: در صورت لزوم، هوانوردی به منطقه نبرد می رسید و نبرد به سرعت به نفع ارتش اسرائیل پایان می یافت.

دکترین نظامی اسرائیل "نبردهای بین جنگ" تا کنون موثر تلقی می شد، اما پس از حمله حماس، مشخص شد که تمامی مفاد آن، از جمله موارد مربوط به انجام حملات هوایی هدفمند و جلوگیری از قاچاق سلاح، کارساز نبوده و عملاً هیچ تأثیری بر وضعیت صحنه نبرد نداشته است.

ظاهراً حتی در مرحله برنامه ریزی، فرماندهی گروه فلسطینی تهدید ناشی از هلیکوپترهای رزمی AH-64 آپاچی و هواپیماهای اسرائیلی را به اندازه کافی ارزیابی کرده است. به محض عبور نیروهای رده اول حماس از حصار جداکننده غزه و اسرائیل، بالگردهای AH-64 از پایگاه هوایی رامون خارج شدند. با این حال، هلیکوپترها نتوانستند در یک نبرد تمام عیار شرکت کنند: در نزدیک شدن به خط حمله، بالگردها توسط سیستم های موشکی ضد هوایی قابل حمل انسان مورد شلیک قرار گرفتند و بدون انجام ماموریت محل نبرد را ترک کردند.

تلاش برای بازی "چرخ و فلک" با سه جفت هلیکوپتر تهاجمی در شب 7 تا 8 اکتبر پس از یک حمله ناموفق در روز نیز موفقیت آمیز نبود: به سمت آنها دوباره شلیک شد. پس از این، هلیکوپترهای مجهز به موشک Hellfire به ندرت برای نابودی حماس در زمین مورد استفاده قرار می گیرند.

تنها پشتیبانی هوایی موجود برای ارتش اسرائیل در حال حاضر جنگنده های اف-16 و اف-35 اسرائیل هستند. استفاده از هلیکوپترهای جنگی و پهپادهای تهاجمی، اگر غیرممکن نباشد، بسیار محدود است: گشت‌های پیشرفته حماس سامانه های متحرک دفاع هوایی را بر روی پشت بام خانه‌ها راه‌اندازی می‌کنند و علیه فناوری هوایی اسرائیل کمین می کنند، در نتیجه غافگیر می کنند و مشابهی از منطقه منع دسترسی A2/AD را تنها در مقیاس کوچکتر ایجاد می‌کنند که سطح فنی بسیار پایین تری دارد اما با این حال، به درستی کار می کند.

در عین حال، حماس به طور فعال از کوادکوپترهای غیرنظامی برای شناسایی و پرتاب مهمات تجمعی (تانک Merkava Mk.4 به این ترتیب منهدم شد) و همچنین از مهمات Zouari برای حمله به اهداف نظامی در عمق 30-60 کیلومتری استفاده می کند.

دکترین نظامی اسرائیل چندین دهه است که تغییر نکرده و ظاهراً ظاهر پهپادهای تهاجمی و مهمات سرگردان در مدت کوتاهی توسط دشمن را در نظر نگرفته است.

عکس ها و فیلم های منتشر شده به خوبی نشان می دهد که توپخانه و خودروهای زرهی اسرائیل در گروه های متراکم چگونه حرکت می کنند. احتمالاً این رویکرد قبلاً منجر به چندین پرواز مهمات سرگردان در نزدیکی تشکیلات جنگی شده است. این نشان می دهد که پس از شروع عملیات زمینی، امید به انجام یک ماموریت رزمی عمدتاً بر روی واحدهای مکانیزه است، با این حال، زمان نشان خواهد داد که اثربخشی آنها در شرایط جدید و به سرعت در حال تغییر چقدر خواهد بود.

ارتش اسرائیل در تاریخ اخیر این کشور هرگز با غیبت یا حداقل کاهش قابل توجه اثربخشی پشتیبانی هوایی مواجه نشده است، بنابراین تنها راه برون رفت از این وضعیت ممکن است افزایش چند برابری تعداد نیروهای زمینی باشد.

ظاهراً تصمیم برای ایجاد نیروی زمینی قبلاً گرفته شده است: در 9 اکتبر، سخنگوی ارتش اسرائیل گفت که در 48 ساعت گذشته، 300 هزار نیروی ذخیره برای شرکت در عملیات ویژه "شمشیرهای آهنین" در نوار غزه بسیج شده اند.