وی افزود: این پروژه از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است چرا که در روند اجرای آن آب از جنوب به فلات مرکزی منتقل خواهد شد.
وزیر صمت تصریح کرد: بر اساس برنامه‌ریزی صورت گرفته این پروژه تا نیمه اول سال آینده به بهره برداری خواهد رسید.
این در حالیست که محیط زیست پروژه های انتقال آب و شیرین سازی را صرفا برای مصارف شرب ضروری میداند و از اولویت بخشی به صنایع در این حوزه دوری میکند.
محمد طالبی متین، سرپرست دفتر حفاطت از زیست بوم ها و سواحل دریایی محیط زیست جمهوری اسلامی ایران در این زمینه به خبرنگار اسپوتنیک در تهران گفت:
مجوز تمامی پروژه ها در محیط زیست مرتبط با معاونت انسانی و ارزیابی است، بر اساس اطلاعات مجوز آب شیرین کن مکران داده شده و بحث انتقال اکنون در حال بررسی است و مسیر انتقال پس از ارزیابی مجوز دهی خواهد شد.
حداکثر ظرفیت پروژه مکران یک میلیون متر مکعب در روز است که آب را از سواحل مکران به چابهار منتقل میکند.
وی افزود:
اما برای پروژه انتقال آب از عمان به اصفهان هنوز درخواستی برای ما ارسال نشده و گزارشی به دست ما نرسیده، قطعاً آب شرب در اولویت ما است و با دید باز گزارشات را بررسی خواهیم کرد، تلاش ما بر این است که بهترین راهکار را با کمترین آسیب برای محیط زیست انتخاب کنیم تا مردم دچار چالش آبی در منطقه نشوند.
محمد طالبی متین، ضمن تاکید بر معضل کم آبی ایران بیان کرد:
متاسفانه عدم مدیریت صحیح منابع آبی در سالهای گذشته چالش هایی را برای کشور ایجاد کرده، برای شیرین سازی یک متر مکعب آب باید ۳ متر مکعب آب از دریا برداشت کنیم این به این مفهوم است که دو متر مکعب پساب به دریا برگشت داده می‌شود، علاوه بر اینکه این موضوع تبعات زیست محیطی دارد، هزینه سنگینی را نیز به کشور تحمیل میکند بنابراین امیدواریم از آبی که با این هزینه بالا و طی مسافت طولانی از دریای عمان تا اصفهان می‌رسد صرفاً برای شرب استفاده شود و صرف مصارف کشاورزی یا صنعتی نشود چرا که آب شرب مردم خط قرمز تمامی ارکان است و برای تامین آب شرب چه محیط زیست و چه وزارت نیرو باید تمام همت خود را به کار ببندند.
سرپرست دفتر حفاطت از زیست بوم ها و سواحل دریایی محیط زیست جمهوری اسلامی ایران، تاکید داشت:
به طور کلی در پروژه های شیرین سازی آب ابتدا محل استقرار دستگاه آب شیرین کن را بررسی می‌کنیم و سپس ضوابط برداشت و تخلیه آب را مد نظر قرار میدهیم پس از آن مسیر انتقال به هر یک از استان‌ها را بررسی می‌کنیم تا مناطق حفاظت شده را از آنها خارج کنیم، در نتیجه مسیری را انتخاب می‌کنیم که کمترین آسیب را به محیط زیست وارد کند.