به گزارش اسپوتنیک به نقل از پایگاه اطلاع رسانی وزارت نیروی جمهوری اسلامی ایران، از جمله نکاتی که باعث نگرانی علاقمندان به آثار باستانی در ایران می باشد، مطالبی است که به وجود آثار باستانی در مخزن سد چم شیر و نابودی آنها با آبگیری این سد بوده و درفضای مجازی بحث وسیعی را به راه انداخته است. این در حالیست که به نقل از این وزارتخانه مطالعات و کاوش‌های انجام شده دراین‌رابطه در سه فاز و طی ۱۲ سال وجود هیچ گونه اثر و یا آثار ارزشمند تاریخی در محدوده سد چم شیر را اثبات نکرده است.
به گفته این نهاد دولتی، شرکت توسعه منابع آب و نیروی ایران در سال ۱۳۸۹ قصد خود را برای ساخت سد و نیروگاه و شبکه آبیاری چم شیر به اطلاع پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری رسانده است و از آن زمان بصورت داوطلبانه همکاری های لازم را با این سازمان جهت روشن شده مطلب و انجام مطالعات لازم صورت داده است. پیرو همین مطالعات به دلیل مشاهده نشدن هرگونه بقایای تاریخی و باستانی قابل ذکر، مجوز ساخت و آبگیری سد چم شیر طی نامه ای از سوی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صادر شود.
بنا بر گفته وزارت نیروی ایران اجرای فاز دوم این سد نیز که چهار سال به طول انجامید، با انجام چندین مطالعه دیگر باستان شناسان همراه شد و هیچ گونه کشف سندی مبنی بر وجود آثار باستانی در این محل را به همراه نداشت.
این وزارتخانه در پایان جهت تنویر اذهان عمومی در خصوص فاز سوم این پروژه، به مطالب ذیل اشاره می نماید:
شرکت توسعه منابع آب و نیروی ایران علاوه بر انجام تعهدات قانونی خویش، در راستای مسئولیت‌های اجتماعی و وظایف میهنی، همکاری همه جانبه‌ای با پژوهشگاه میراث فرهنگی و پژوهشکده باستان‌شناسی داشته و دارد.
پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و پژوهشکده باستان‌شناسی حداقل مدت ۱۲ سال آن هم با تأمین هزینه و پشتیبانی شرکت توسعه منابع آب و نیروی ایران برای انجام این مطالعات فرصت داشته است و اتفاقاً این شرکت به‌منظور رفع هرگونه ابهام پیگیر اصلی انجام مطالعات اولیه، ثانویه و تکمیلی بوده است.
فرایند ساخت سد و نیروگاه چم شیر پس از اخذ مجوز از سازمان میراث‌فرهنگی و گردشگری که در سال ۱۳۹۰ صادر شد، آغاز شده است.
در مطالعات انجام شده شواهد و مدارکی ناظر بر استقرار بناهای بزرگ و یا معماری برجسته و فاخر ادوار تاریخی و امثال آن و نیز آثار ارزشمند تاریخی و باستانی کشف نشده و تنها یافته‌های پژوهشگران به بقایای استقرارگاه‌های فصلی یا دائمی عشایری با معماری اولیه روستایی محدود بوده است.