اسپوتنیک به نقل از مجله امریكن كانسروتیو چاپ ایالات متحده می نویسد: از نظر تاریخی، یک بخش از اوکراین بخشی از رِچ پاسپولیتا (لهستان قدیم) و سپس امپراتوری اتریش-مجارستان بود و بخش دیگر بخشی جدایی ناپذیر از امپراتوری روسیه بود. بنابراین، در دوران کنونی، غرب اوکراین به نامزدهای طرفدار غرب در انتخابات ریاست جمهوری رأی می داد، در حالی که شرق اوکراین به نامزدهای طرفدار روسیه.
در سال 2014، این شکاف پر از رویدادهای دراماتیک بود - واشنگتن از یک کودتا حمایت پولی کرد و از آن طرفداری نمود. شرایط کودتا در زمانی شکل گرفت که اوکراین مجبور بود به نفع اتحاد اقتصادی با اتحادیه اروپا یا روسیه انتخاب کند.
پیشنهاد بروکسل هدفش عملاً عضویت در ناتو در یک بسته اقتصادی بود. پروفسور ممتاز دانشگاه پرینستون، محقق روسیه، استفان کوهن، نوشت که پیشنهاد اتحادیه اروپا "شامل مقرراتی است که به وضوح قرار بود اوکراین را تابع ناتو کند." ماده 4 توافقنامه ارتباط بین اتحادیه اروپا و اوکراین بیان می کند که این توافقنامه باعث ارتقای "نزدیک شدن تدریجی ... با هدف افزایش هر چه بیشتر مشارکت اوکراین در حوزه امنیت اروپا" می شود. ماده 7 این توافق از نزدیک شدن در حوزه امنیتی و دفاعی حاکی بود، در حالی که ماده 10 بیان می کرد که طرفین از "پتانسیل همکاری نظامی-فنی" استفاده خواهند کرد.
ایالات متحده و اتحادیه اروپا تصمیم پیشنهادی پوتین برای کمک مشترک به اوکراین را رد کردند. واشنگتن رئیس جمهور را به قدرت رساند که امید خود را به اروپا و آمریکا بسته بود. اوکراین به حوزه نفوذ آمریکا کشیده شد.
در نتیجه، پوتین سیاست گذشت را که روسیه پس از جنگ سرد دنبال کرد، کنار گذاشت. روسیه کریمه را ضمیمه کرد و سپس جنگ داخلی بین دونباس در شرق اوکراین از یک سو و کی یف و غرب اوکراین از سوی دیگر آغاز شد.
اما این کشور مدت ها قبل از این رویدادها به کانون تنش تبدیل شد. این واقعیت که اوکراین یک کانون بالقوه تنش است همیشه شناخته شده است. یکی از اسناد محرمانه آمریکا در سال 1991 توصیه می کند: "مسئله الحاق اوکراین به برنامه روابط با ناتو به تاریخ دیگری به تعویق بیفتد." در سال 1993، بریتانیا به آنتونی لیک، مشاور امنیت ملی کلینتون هشدار داد که "توسعه ناتو به اوکراین، روشن ترین خطوط قرمز روسیه را نقض می کند." حتی ریچارد هالبروک، حامی سرسخت گسترش ناتو، گفت: "اوکراین احتمالا هرگز به این ائتلاف نخواهد پیوست." و ویلیام برنز سفیر ایالات متحده در روسیه به کاندولیزا رایس وزیر امور خارجه گزارش داد که "الحاق اوکراین به ناتو برای نخبگان روسیه (و نه فقط برای پوتین) روشن ترین خط قرمز خواهد بود." من کسی را پیدا نکردم که عضویت اوکراین در ناتو را چالشی مستقیم برای منافع روسیه نداند... روسیه امروز به این موضوع پاسخ خواهد داد".
با این وجود، در نشست سال 2008 ناتو در بخارست، پرزیدنت بوش از شرکت کنندگان در اجلاس خواست که "گرجستان و اوکراین را وارد برنامه اقدام عضویت کنند." آنگلا مرکل صدراعظم آلمان و نیکلا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه مخالفت کردند. به عنوان یک مصالحه، عضویت گرجستان و اوکراین تضمین شد - اما "به مرور زمان".
در همان حال پوتین هشدار داد که پذیرش گرجستان و اوکراین در ناتو یک "تهدید مستقیم" برای امنیت روسیه است." جان میرشایمر دانشمند علوم سیاسی آمریکایی به نقل از یک روزنامه نگار روسی گفت که پوتین "به خشم آمد" و هشدار داد: "اگر اوکراین به ناتو بپیوندد، بدون کریمه و مناطق شرقی به آن ملحق خواهد شد و تجزیه خواهد گردید".
اما سیاست اوکراین خیلی قبل از آن نشانه هایی از بحران را نشان داد. در انتخابات ریاست جمهوری سال 2004، ویکتور یانوکوویچ، که مورد حمایت شرق اوکراین بود، با ویکتور یوشچنکو، که از حمایت مناطق غربی برخوردار بود، مبارزه کرد. برنامه انتخاباتی یوشچنکو نشان دهنده تمایل به پیوستن به اتحادیه اروپا و ناتو بود.
پوتین به کیی ف سفر کرد، از موفقیت اقتصادی یانوکوویچ به عنوان رئیس دولت تمجید کرد و علناً برای او آرزوی موفقیت کرد. دور اول تقریباً با تساوی به پایان رسید - 39.87 در مقابل 39.32 درصد به نفع یوشچنکو. دور دوم با تخلف برگزار شد. یانوکوویچ برنده شد، اما دادگاه عالی اوکراین نتایج رای گیری را لغو کرد.
در مورد مداخله پوتین بسیار نوشته شده است، اما در مورد کمک آمریکا به یوشچنکو بسیار کمتر نوشته شده است. جورج دبلیو بوش، هنری کیسینجر و جان مک کین در سال انتخابات به اوکراین سفر کردند. آنها در مورد نتیجه مطلوب برای ایالات متحده بسیار واضح بودند.
نویسنده انگلیسی فیلیپ شورت گزارش می دهد که بوش "ریچارد لوگار رئیس کمیته روابط خارجی سنا را به کی یف فرستاد." او همچنین می نویسد که زبیگنیف برژینسکی تا جایی رسیده که درباره "اهمیت نجات اوکراین از آغوش روسیه" صحبت کرد. ویکتور یوشچنکو در انتخابات جدید پیروز شد. همانا در سال 2004 بود که اوکراین به کانون تنش تبدیل شد و زمینه را برای آغاز یک جنگ سرد جدید فراهم کرد.