به گزارش اسپوتنیک، ایران در دهه ۱۹۸۰ در جریان جنگ ایران و عراق (۱۹۸۰-۱۹۸۸) به وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین (UAV) یا به اختصار پهپادها علاقه مند شد. اولین خانواده پهپادهای ایرانی، ابابیل بودند که مکانیسم‌های ساده‌ای به نام مهمات پرنده بودند. همراه با پهپادهای شناسایی تا حدودی بعد، آنها با موفقیت در جبهه های نبرد مورد استفاده قرار گرفتند.
در دوران پس از جنگ، تهران تصمیم گرفت تلاش های خود را بر ایجاد و توسعه سامانه های هوایی بدون سرنشین متمرکز کند. صنعت هوانوردی ایران شامل چندین سازمان علمی و فنی، تعدادی کارخانه ساخت هواپیما و تعمیر هواپیما و همچنین تعداد زیادی شرکت مرتبط در تولید قطعات مختلف بود. تقریباً تمامی کارخانه های این صنعت که تحت نظارت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هستند، به نوعی در توسعه و تولید پهپاد نقش دارند.
ایران سپس تولید انبوه هواپیماهای بدون سرنشین را آغاز کرد که می‌توانست ظرفیت ناکافی نیروی هوایی ایران از جمله ناتوانی در ساخت هواپیماهای جنگی تمام عیار را جبران کند.
ایران پیشرفت چشمگیری در توسعه و تولید طیف کاملی از پهپادها از همه کلاس‌های اصلی، از پرنده های شناسایی سبک تاکتیکی گرفته تا سامانه‌های شناسایی و ضربتی سنگین، هم حامل بمب‌های هوایی هدایت‌شونده و موشک‌های کوتاه‌برد و هم مهمات رگباری و پهپادهای کامیکادزه داشته است.
چنین پیشرفتی بر اساس چندین اصل است: همکاری علمی و فنی، در درجه اول با چین؛ استفاده از فناوری ها و اجزای سازنده برای تولید خود، به طور رسمی، نیمه رسمی یا غیر رسمی (هوشمند) و دستیابی به نمونه های واقعی پهپادهای آمریکایی و اسرائیلی به منظور مطالعه عمیق و مهندسی معکوس احتمالی.
ایران تاکنون حدود ۴۰ مدل پهپاد مختلف تولید کرده است. خانواده (خطوط) اصلی پهپادهای ایرانی عبارتند از ابابیل، کمان، کیان، مهاجر و شاهد.
به گفته کارشناسان موثرترین و قدرتمندترین پهپادهای ایران را خانواده های شاهد، مهاجر، کمان و کیان معرفی می کنند.
به طور خلاصه، ایران در دهه های اخیر پیشرفت چشمگیری در زمینه هواپیماهای بدون سرنشین داشته است. با استفاده از راه‌ها و فرصت‌های مختلف، توانسته صنعتی بسازد که به طور مرتب مدل‌های جدید پهپاد را توسعه داده و تولید آنها را راه‌اندازی کند. به احتمال زیاد، روند فعلی در آینده نیز ادامه خواهد داشت.