به گزارش اسپوتنیک به نقل از فاکس نیوز، ناتان سیلز هماهنگ کننده پیشین در امور مبارزه با تروریسم وزارت خارجه آمریکا و عضو کنونی ائتلاف مشورتی وندنبرگ اظهار داشت: نگرانی اصلی آمریکا درخصوص افغانستان این است که طالبان یک رژیم متخاصم است که در پی متحدان آمریکایی می‌گردد.
وی افزود: سایر کشورهایی که مشغول تجارت در افغانستان هستند ممکن است وضعیت را به یک سو یا جهتی دیگر تغییر دهند اما روند بنیادی در افغانستان این است که ما مرگ قرون وسطایی را در این کشور شاهدیم که علنا با ارزش‌ها و منافع آمریکایی در تضاد است.
پس از اینکه جو بایدن رئیس جمهوری آمریکا، دستور خروج عجولانه نیروهای نظامی آمریکا از افغانستان را صادر کرد، طالبان کنترل کابل و به طور کلی کنترل کشور را به دست گرفت. در آن زمان، طالبان تعدادی از اقداماتی را که آمریکا کمک کرده بود در افغانستان انجام دهد، تخریب کرد و رابطه از قبل ناپایدار آمریکا-پاکستان، یکی از متحدان اصلی آمریکا در منطقه را پیچیده‌تر کرد.
بیل روگیو یک سرباز تمام وقت سابق و سردبیر لانگ وار ژورنال در همین راستا استدلال کرد: چهره امنیت بین الملل "خطرناکتر" شده است.
وی افزود: جهان با وجود طالبانی که کنترل افغانستان را در دست دارد و حضور ایمن الظواهری رهبر سابق القاعده در کابل، که در پی حمله پهپادی آمریکا کشته شد، امنیت کمتری دارد. در واقع او در این استان‌ها نبود. او در کوه های شمال شرق یا شرق یا در بیابان ها جنوب مخفی نشد.
با این حال، مقامات طالبانی چند روز بعد مدعی شدند که آنها نسبت به حضور الظواهری در کابل آگاه نبودند؛ مسئله‌ای که تردیدها و سوالاتی را درخصوص امنیت افغانستان – تحت کنترل طالبان – به‌وجود آورد.
روگیو در ادامه افزود: او (الظواهری) اساسا در قلب افغانستان تحت کنترل طالبان بود و او تنها رهبر القاعده‌ای نبود که در این کشور حضور داشت. در این خصوص مطمئن باشید.
کنترل طالبان بر افغانستان منجر به پیچیدگی های چشمگیری هم در کشور و هم با سایر ملت‌ها شده است – به خصوص مسئله مشروعیت. هیچ کشوری طالبان را به عنوان رهبران رسمی افغانستان نمی‌شناسند. براساس گزارش سازمان ملل متحد که در ماه ژوئیه منتشر شد، مواردی وجود دارد که به کشورها اجازه نمی‌دهد طالبان را به رسمیت بشناسند؛ از جمله این موارد می‌توان به حقوق زنان، حق تحصیل، موارد مربوط به حقوق بشر و دست‌گیری‌ها و بازداشت‌ها اشاره کرد.
لیسا کرتیس رئیس برنامه امنیتی هند و اقیانوس آرام در اندیشکده "مرکز امنیت جدید آمریکا" و عضو کنونی ائتلاف مشورتی وندنبرگ به فاکس نیوز دیجیتال گفت: طالبان نباید به جاهایی مثل تاشکند جهت شرکت در کنفرانس بین‌المللی برود زیرا این اقدام به آنها مشروعیت می‌دهد. من فکر می‌کنم اولین کاری که ایالات متحده باید انجام دهد این است که تلاش کند تا شورای امنیت سازمان ملل متحد محدودیت سفر را برای طالبان اعمال کند. ظاهرا، هیچ گفت‌وگو صلحی وجود ندارد و هیچ دلیلی ندارد که به طالبان اجازه داده شود تا به سراسر جهان سفر کند تا مشروعیت کسب کند؛ آن هم درست زمانی که دختران افغان حق ادامه تحصیل را ندارند.
ناتان سیلز استدلال کرد که آمریکا می‌تواند با شرکایش شبکه‌ای از حمایت را تشکیل دهد – درست شبیه به ناتو. وی افزود: تعدادی کشورهای آسیای مرکزی در شمال افغانستان هستند که ممکن است با آمریکا و ناتو همکاری کنند تا فشاری را علیه طالبان و القاعده اعمال کنند.
یکی از پیچیدگی‌های این موضوع و خروج پسا افغانستان به روابط میان آمریکا و پاکستان مربوط می‌شود. اکثر کارشناسان تکیه کردن به کشور دیگری را برای آمریکا دشوار می‌بینند. به گفته سیلز، پاکستان یک بازی دوگانه‌ای را برای ۲۰ سال بازی کرده است و آنها اکنون این بازی را متوقف نمی‌کنند، به خصوص آن هم زمانی که آمریکا از افغانستان خارج شده است.
وزارت خارجه آمریکا روبط دوجانبه خود با پنجمین کشور پرجمعیت جهان ارتقاء می‌بخشد و خاطرنشان کرد که آمریکا بزرگترین بازار صادرات برای پاکستان است. فقط سال پیش ۵ میلیارد دلار کالای پاکستانی وارد کرد.
با این حال، افضل، عضو موسسه بروکینگز در سرمقاله روزنامه نیویورک تایمز دسامبر ۲۰۲۱ نوشت که آمریکا باید روابط خود با پاکستان را از "نو" تنظیم کند زیرا روابط کنونی این دو کشور اکنون "لرزان و در آستانه فروپاشی" است.