اسپوتنیک، آنکارا از آغاز عملیات نظامی جدید علیه حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) در شمال عراق خبر داد.
نیروهای ویژه و نیروی هوایی در این جنگ شرکت دارند. خلوصی آکار، وزیر دفاع ترکیه گفت: "جنگ تا از پای درآمدن آخرین تروریست ادامه خواهد داشت". به گفته وی، حملات به پناهگاه ها، تونل ها، غارها و انبارهای پ.ک.ک انجام می شود.
به عبارت دیگر، ترکیه در حال انجام عملیات ویژه در خاک کشور دیگری برای غیرنظامی کردن و مقابله با تروریسم است. اگر این موضوع شما را به یاد چیزی انداخت، کاملاً بیهوده است، زیرا ایالات متحده و دولت های اقماری آن که معمولاً خود را جامعه جهانی می نامند، با سکوت مطلق از این تصمیم استقبال کردند. هیچکس ذخایر طلا و ارز ترکیه را مسدود نکرده است، کسی خواستار کاهش واردات مواد انرژی زا نشده، هیچ شرکتی خروج خود را از بازار اعلام نکرده است. هیچ تحریم ها. علاوه بر این، هیچ کس حتی لب برای محکومیت تصمیم آنکارا باز نکرده است.
البته اردوغان راحت ترین لحظه را برای عملیات انتخاب کرد: روسیه بیش از حد درگیر اوکراین است و غرب بیش از حد درگیر روسیه است. علاوه بر این، هرگونه محدودیت از سوی اتحادیه اروپا و آمریکا به معنای فروپاشی پروژه خط لوله گاز از میدان لویاتان اسرائیل به اروپا از طریق ترکیه خواهد بود که مذاکرات در مورد آن 9 مارس آغاز شد. خط لوله گاز باید به برنامه های اتحادیه اروپا برای تنوع بخشیدن به منابع انرژی کمک کند.
ترکیه همچنین فضای وسیعی برای مانورهای سیاسی دارد. اگر اتحادیه اروپا و ایالات متحده تلاش کنند اردوغان را تحت فشار قرار دهند، ترکیه ممکن است روند پیوستن سوئد و فنلاند به ناتو را مسدود کند، زیرا پیوستن به این ائتلاف مستلزم حمایت کل اعضا و اتفاق آرا است. باید درک کرد که عضویت ترکیه در پیمان آتلانتیک شمالی تضمینی برای پیروی کورکورانه از اراده کاخ سفید نیست. روابط این کشور با ایالات متحده مدتهاست که از الگوی "خادم- ارباب" دور شده است.
حالا درباره نگرش اردوغان به عملیات ویژه روسیه در اوکراین. آنکارا یک بازیگر منطقه‌ای بسیار جاه‌طلب و مهم است که از یک سو بایراکتارها را به کی یف تحویل می‌دهد و از سوی دیگر از انتقال سامانه‌های اس-400 روسی به اوکراین خودداری کرد و از تحریم‌ها علیه روسیه حمایت نکرد. ترکیه این عملیات ویژه را نقض قوانین بین المللی خواند، اما در کنفرانس مونیخ که قبل از تشدید درگیری ها برگزار شد، موضع غرب را محکوم نمود.
در مورد پیچیدگی های روسیه و ترکیه در ماوراء قفقاز می توان رساله جداگانه ای نوشت. در مورد وضعیت سوریه نیز مواضع کشورها در برخی جاها نزدیک و در برخی جاها مخالف همدیگراست. آنها با هم علیه داعش (سازمان تروریستی ممنوعه در روسیه) جنگیدند، اما نظر های متفاوتی نسبت به بشار اسد دارند. روسیه سوخو 24 را که توسط ترک ها سرنگون شد، فراموش نکرد.
و حالا در باره کردها. اگرچه این عملیات در شمال عراق آغاز شد، اما کل کردستان را تحت تأثیر قرار داد. کردها پرشمارترین مردمی هستند که دولت خود را ندارند. در عراق، سوریه، ترکیه و ایران نیروهای سیاسی مختلف به نمایندگی از کردها عمل می کنند.
در سوریه، آنکارا پیش از این سه عملیات علیه کردها انجام داده است، کردهایی که مخالف داعش بودند، اما با اسد همکاری نکردند. دلیل آن کمک فعال ایالات متحده است. نه تنها مسکو، دمشق و تهران، بلکه آنکارا نیز از ترفند سال گذشته واشنگتن خشمگین شدند. ائتلاف کرد "نیروهای دموکراتیک سوریه" که حدود نیمی از ذخایر نفت سوریه را در اختیار دارد، با شرکت آمریکایی "دلتا کرسنت انرژی" معامله کرده است. با این کار، واشنگتن نشان داد که هم به حاکمیت سوریه و هم به نظر سایر کشورها، حتی اعضای ناتو، بی توجهی می کند. تا چه رسد به تحویل مستقیم تسلیحات به کردهای عراق که آنکارا به غیرنظامی کردن آنها دست زده است.
اما اکنون با در نظر گرفتن مسایل مربوط به تحویل انرژی به اروپا، واشنگتن ترجیح داده است از فاصله به تماشای عملیات آغاز شده توسط ترک ها بپردازد و از از دست دادن کردها - تقریبا فداکارترین متحد شان در منطقه نترسد. این همان چیزی است که "ریال پولیتیک" نامیده می شود یعنی بی اعتنایی کامل به آنچه در حال رخ دادن است. این کار به طور آشکار به همه می رساند که برای غرب، جنگ‌ها به دو دسته عادلانه و ناعادلانه تقسیم می‌شوند، زیرا می‌توان کسی را کشت، اما کسی را نه - و تصمیم گیری در کاخ سفید انجام می‌شود.