به گزارش اسپوتنیک، محققان بر اساس تجزیه و تحلیل بقایای ماهیانی که بلافاصله پس از برخورد مرده بودند به این نتیجه رسیدند. نتایج این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.
بقایای بازیابی شده از ذخایر فسیلی تانیس در داکوتای شمالی در شتابدهنده ESRF (فرانسه) تحت توموگرافی اشعه ایکس سنکروترون با وضوح بالا قرار گرفتند. مشخص شد که استخوانها رشد فصلی مشابه حلقههای رشد درختان را نشان میدهند. دانشمندان دریافته اند که در دوره کرتاسه، سال به فصل تقسیم می شد و مرگ دسته جمعی ماهی ها در بهار اتفاق افتاد.
در تمام بقایای ماهیان مورد مطالعه، تغییرات در تراکم و حجم سلول های استخوانی به فصل بستگی دارد. دانشمندان معلوم کردند که تراکم و حجم سلولها افزایش یافته اما در آخرین سال زندگی فرصتی برای رسیدن به اوج رشد نداشتند و این نشان دهنده توقف شدید رشد در بهار است. این پدیده بر اساس نتایج تجزیه و تحلیل ایزوتوپ کربن، که مشخصه در دسترس بودن زئوپلانکتون برای غذای ماهی است، تأیید می شود. در تابستان، تعداد زئوپلانکتونها افزایش مییابد که اسکلت ماهی را با ایزوتوپ کربن سنگینتر (کربن-13) در مقایسه با ایزوتوپ کربن-12 غنی میکند. با این حال، محتوای سابق در استخوان ها نیز فرصتی برای رسیدن به اوج تابستانی نداشت.
برخورد یک سیارک با زمین صفحه قاره ای را تکان داده و امواج عظیمی را در آبگیرها ایجاد کرد. این امواج حجم عظیمی از رسوبات را جابجا کردند که حیوانات دریایی از جمله ماهی ها را در زیر خود مدفون کرد. ذخایر تانیس حاوی بقایای فسیل شده یک اکوسیستم آبی، از جمله استخوانهای ماهی از خانوادههای ماهی پارویی و ماهیان خاویاری است.
در زمان وقوع فاجعه، در نیمکره شمالی بهار بود و در نتیجه چرخه های تولید مثل بسیاری از موجودات به طور ناگهانی متوقف شد. برعکس، در نیمکره جنوبی پاییز بود و بسیاری از موجودات احتمالاً برای زمستان آماده می شدند که شانس زنده ماندن آنها را افزایش می داد. کسانی که در گودالها پناه گرفتند و برای خواب زمستانی آماده شدند، میتوانستند اثرات این برخورد را پشت سر بگذارند، که ممکن است توضیح دهد که چرا بسیاری از دایناسورها منقرض شدند در حالی که پرندگان و پستانداران اولیه موفق به اجتناب از انقراض شدند.