به گزارش اسپوتنیک به نقل از نشریه Conversation، شهرت وزوو به دلیل تخریب شهرهای پمپیی، هرکولانیوم و نوکرانیوم و اوپلونتیس و استابیا است که در سال 79 میلادی در لایه‌ای از خاکستر و گل فرورفتند و تا امروز در همان وضعیت باستانی نگاهداری شده‌اند. این آتشفشان در طول هزاره‌های اخیر بارها فوران کرده‌است، و به دلیل فوران‌های انفجاری و نیز جمعیت زیادی که در این محدوده زندگی می‌کنند، جزء خطرناک‌ترین آتشفشان‌ها می‌باشد.
مطالعات باستان شناسان نشان می دهد که بدن قربانیان نمی تواند بخار شود زیرا درجه حرارت درون مایع مذاب که بدن را پوشانده است به 300-400 درجه سانتیگراد می رسد که حتی کمتر از زمانی است که جنازه ها را می سوزانند. در چنین شرایطی، بافت های نرم بدن خشک و سفت می شوند، در نتیجه بدن حالت جنینی می گیرد. اندام های داخلی نیز از بین می روند و اسکلتی باقی می ماند که کاملاً خاکستر نمی شود.
استخوان ها بسته به وجود یا عدم وجود بافت نرم ترک خورده و تکه تکه می شوند. آنها با از بین رفتن کربن، تغییر شکل می دهند و کوچک می شوند و این انقطباظات به 30 درصد می رسد. بنابراین با توجه به بقایای باقی مانده می توان شرایط مرگ ساکنان را که فقط در 17 دقیقه دچار خفگی شدند و سوختند را هم در پمپیی و هم در هرکولانیوم تعیین کرد.