به گزارش اسپوتنیک به نقل از روزنامه لا ونگوردیا، توانایی‌های شنوایی نئاندرتال‌ها همانند توانایی‌های انسان‌های مدرن بوده است و از این رو، این انسان‌ها احتمالا مانند انسان‌های امروزی یک سیستم گفتاری پیچیده و کارآمد داشته‌اند.
بر اساس مطالعه اخیر منتشر شده در مجله علمی Nature Ecology and Evolution، نزدیکترین خویشاوندان گونه هومو ساپینس، توانایی گفتار و درک گفتاری مشابه با انسان‌های امروزی را داشته‌اند. علاوه بر این، اکتشافات اخیر در مورد رفتار نمادین این انسان‌های نخستین، نشان می‌دهد که شباهت آنها نه تنها از نظر تکامل، بلکه از نظر ژنتیکی نیز این ایده که نئاندرتال‌ها می‌توانسته‌اند همانند انسان‌های خردمند صحبت کنند را تقویت می‌کند.
دانشمندان با کمک برنامه ویژه‌ای مبتنی بر مهندسی زیستی توانستند دامنه صوتی را که نئاندرتال‌ها قادر به درک آن بودند بازیابی کنند. با کمک این برنامه محققان دریافتند که برخلاف انسان نخستین دیگر، نئاندرتال‌ها می‌توانستند فرکانس‌های مشابه انسان‌های امروزی را تا 5 کیلوهرتز بشنوند و این توانایی به آنها این امکان را می‌داد که صامت‌ها را تشخیص دهند.
مرسدس كوند-والورده، نویسنده اصلی این تحقیق، خاطرنشان می‌کند: "تا پیش از این، مشخص نبود كه نئاندرتال‌ها چه محدوده‌ای از فركانس‌ها را می‌توانستند تشخیص دهند و آیا توانایی‌های ادراكی مشابه با ما داشته‌اند." وی افزود: آنها می‌توانستند طیف وسیعی از فرکانس‌ها را تشخیص دهند، همان فرکانس قابل تشخیص برای ما که تشخیص آن برای سایر انسان‌های اولیه بسیار دشوارتر بوده است.
لازم به ذکر است که انسان نئاندِرتال، گونه‌ای از سردهٔ انسان بود که در اروپا و بخش‌هایی از باختر آسیا، آسیای مرکزی و شمال چین (آلتای) زندگی می‌کرد. نخستین نشانه‌های انسان نئاندرتال به ۱۳۰۰۰۰ تا ۲۳۰۰۰۰ سال پیش در اروپا برمی‌گردد.