آسمان خراش ها؛ وقتی ضرر بیشتر از سود است

اسپوتنیک، متخصصان محیط زیست اصرار دارند که ساخت برج ها باید در سراسر جهان ممنوع شود. کرونا باعث شده است تا این مسئله مورد توجه بیشتری قرار گیرد.

تلویزیون الجزیره قطر در مورد این مساله می گوید: از آنجا که جمعیت سیاره خاکی ما افزایش یافته و مساحت زمین های کشاورزی کمتر شده است، مردم به ساخت "عمودی" روی آورده اند، زیرا این امر به افراد بیشتری اجازه می دهد تا در یک فضا جای بگیرند.

مردم برای زندگی و کار شروع به ساختن برج های بلند کردند. اولین آسمان خراش ها در دهه 80 قرن نوزدهم در شیکاگو و نیویورک ظاهر شدند. ویلیام لو بارون جنی، معمار آمریکایی، نخستین ساختمان مرتفع دوره صنعتی را با 12 طبقه  ساخته است. با گذشت زمان   ساخت و ساز "عمودی" کاری عادی شده است. نخستین ساختمان های بلند در پاریس، لندن، نیویورک و هنگ کنگ در محله های تجارتی ظاهر شدند و زندگی اداری را از بیخ و بن عوض کردند زیرا ساخت آنها باعث شد تا دفاتر و ادارات در یک ساختمان متمرکز شوند.

بزرگترین کلان شهرها برای حق داشتن بلندترین ساختمانهای جهان بین خود به رقابت پرداختند. برای آسمان خراش ها، نیاز به سیستم تهویه و روشنایی مصنوعی به میزان قابل توجهی افزایش یافته است که از اهمیت ویژه ای برای زندگی راحت و کار مردم در ساختمان های مرتفع برخوردار است. عناصر سنتی تزئینات، از جمله پنجره ها، به عناصر مشخصه آسمان خراش های مدرن تبدیل شدند. در سال 1931 ، ساختمان کرایسلر و ساختمان امپایر استیت بیلدینگ ساخته شدند. امروزه ما  در تمام پایتخت های جهان آسمان خراش های ساخته شده از شیشه و فولاد را می بینیم.

بسیار ناامن است

در حالی که برخی از مهندسان در تلاش هستند تا بلندترین آسمان خراش های جهان را بسازند، برخی دیگر به این نتیجه رسیده اند که ساختمان های مرتفع آسیب های بیشتری از آنچه فکر می کنیم می رسانند. قبل از هر چیز، احداث ساختمان های مرتفع نیاز به تلاش بسیار زیادی دارد، کاربرد مساعی زیادی برای تامین تعادل برج لازم است. این امر به مصرف مقدار زیاد آهن و بتن احتیاج دارد و همچنین ساخت پایه ی قوی و عمیق ضرورت دارد که بتواند وزن و پایداری آسمان خراش را نگه دارد.  

ساختمان های مرتفع به دلیل سیستم تهویه مطبوع، روشنایی مصنوعی و آسانسور، انرژی زیادی مصرف می کنند. علاوه بر این، میزان انتشار هیدروکربن ها به جو از آنها به قدر  قابل توجهی بیشتر از ساختمان های معمولی است. این بدان معناست که با حل مشکلات شهری ، آسمان خراش ها به دلیل پایه های عمیق، خاک را از بین می برند و همچنین در آزادسازی هیدروکربن ها و سایر گازها در جو سهیم هستند. این روند تغییرات آب و هوایی جهانی را تسریع می کند و کشورهایی که بلندترین آسمان خراش های جهان دارند، گویا با ین تغییرات می جنگند.

علاوه بر آسیب به محیط زیست، در حال حاضر آسمان خراش ها در طول شیوع عفونت کرونا به محیطی ناامن تبدیل شده اند. آنها برای کار نامناسب شده اند - برج های بلند به سیستم تهویه مطبوع بستگی دارند، که به نوبه خود، به انتقال ویروس کرونا پس از سرفه و عطسه توسط قطرات موجود در هوا کمک می کند. متأسفانه سازندگان آسمان خراش فکر نمی کردند که طبیعت برنامه انتقام جویی خود را داشته باشد.

متخصصان محیط زیست اصرار دارند که ساخت آسمان خراش ها باید در سراسر جهان ممنوع شود. علاوه بر این که در آسمان خراش ها تهویه طبیعی وجود ندارد و تنها یک سیستم تهویه هوا هست، شیشه باعث مشکلات خاصی می شود، زیرا باعث محدود شدن جریان نور خورشید به داخل ساختمان نمی شود.

همچنین ساختمانهای بلند، انرژی زیادی مصرف می کنند و در بحران آب و هوا سهم بسزایی دارند. متخصصان محیط زیست بر آن هستند که جهان در یک دور باطل ساخت آسمان خراش قرار گرفته که مردم باید از آن رها شوند.