به گزارش اسپوتنیک به نقل از «مهر»، خانههای سنتی ایرانی ویژگیها و عناصر تزئینی گوناگونی داشتند که هر یک در عین سادگی بیانگر مفاهیم ویژه ای بودند که میتوان با مطالعه معماری خانههای قدیمی پیوند بین این ویژگیها با فرهنگ مردم و الگوهای رفتاری آن زمان را مشاهده کرد. ویژگیهایی که در معماری فضای داخلی خانههای امروزی یا به طور کلی حذف و یا کم رنگ شدهاند.
کریم میمنت نژاد پژوهشگر تاریخ تبریز در اینباره توضیح داده گفت:«همیشه بین نیازهای افراد و نوآوری، ارتباط مستقیمی وجود دارد و نوگرایی یکی از ویژگیهای مهم بشر بوده و است. چه در گذشته و چه امروزه خانه، بیانگر ویژگیهای روحی و اخلاقی و معرف فرهنگ مردم آن جامعه است. در گذشته نمای بیرونی خانهها شبیه هم بودند و تفاوت طبقاتی از کوچه قابل مشاهده نبود به طوری که در یکی از کوچههای قدیمی و معروف تبریز، خانه یکی از ثروتمندترین افراد آن زمان دیوار به دیوار خانه یک فرد فقیر بود و این تفاوت فقط در طراحی داخلی خانه قابل مشاهده بود.
پژوهشهای انجام یافته در رابطه با دو کوبه بودن درهای قدیمی که یکی مخصوص زنان و یکی مخصوص مردان بودند را کاملاً رد میکند و دلایل مختلفی چون تک کوبه بودن برخی درهای قدیمی دلیل این ادعا است. خانههای قدیمی دو حیاط بیرونی و اندرونی داشتند که حیاط بیرونی مخصوص مراجعات عموم و بزرگ بود که به کوچه اصلی باز میشد. وجود فضای سبز به همراه آب نما مثل حوض در خانههای قدیمی موجب تلطیف روحی ساکنین خانه بود ولی همه اینها را در سیستم طراحی آپارتمان نشینی از دست دادهایم.
پنجرههای رنگی و استفاده از فرمهای اسلیمی و منحنی شکل در خانههای گذشته سبب آرامش روح بود و از طرفی نیز استفاده از ترکیب رنگهای آبی، سبز و سفید در پنجرههای ارسی گذشته باعث دور شدن حشرات موذی میشد و ما همه اینها را با به کار بردن پنجرههای معمولی از دست دادهایم.
یکی از ویژگیهای بسیار مهم خانههای قدیمی، ماندگاری ساختمان در طول زمان بود به طوری که چندین نسل بدون نیاز به تغییرات اساسی معماری خانه در آن زندگی میکردند ولی این ویژگی در خانههای امروزی کمتر به چشم میخورد و بنا بعد از گذشت ۱۵ سال نیاز به بازسازی دارد.
در گذشته فضای داخلی خانه بیش از نمای بیرونی خانه مورد توجه بود. یکی از سبکهای طراحی داخلی خانه که به تازگی مد شده، سبک کلاسیک است که با عنوان سبک رومی مصطلح شده که متأسفانه با فرهنگ ما سازگاری ندارد و کم کم در حال تبدیل به هویت معماری ما است؛ سرستونها و رنگ طلایی به کار رفته در این سبک حالت تجملاتی بیش از اندازه دارد.