به گزارش اسپوتنیک به نقل از مجله «ساینس ادونس»، زمین‌شناسان اثرات یک حفره عظیم از «ماگما» superplume سنگ های مذاب را زیر نیوزیلند کشف کردند که «ابرچاله» نامیده می شود. این «ابرچاله» در گذشته باعث بروز فعالیت‌های بزرگ آتشفشانی روی زمین شده است.
جریان مذاب از مرزهای خارجی هسته زمین در عمق 3 هزار کیلومتری حدود 120 میلیون سال قبل جدا شد و بصورت یک «ابرحباب» با سرعت زیاد به سطح زمین راه یافت. این امر باعث ظاهرشدن منطقه‌ای با تعداد زیادی آتشفشان‌ها شد که در هاوایی و ایسلند نیز مشاهده شده است. در پی آن، حرکت تخته سنگ‌های تکتونیک باعث تخریب قسمت آتشفشانی شد و یک قطعه آن به سمت جنوب حرکت کرد و اکنون در بستر جزیره شمالی بخشی از نیوزیلند است.
این تغییرات با سرعت یکسان در جهت عمودی پخش شد که در جهت افقی چندان محسوس نبود. این اختلاف برای صخره های فلات Manihiki در شمال ساموآ و فلات انتونگ جاوا در شمال جزایر سلیمان نیز یکسان بود. تمام آن‌ها قطعاتی از یک منطقه آتشفشانی به اندازه بیش از دو هزار کیلومتر بودند.