اسپوتنیک — شاید خیلی ها نام محمد بررنگی را به عنوان یک دونده موفق و عضو تیم ملی دو و میدانی شنیده باشند و او را با افتخارات ورزشی می شناسند. باید بگوئیم که توانایی های این جوان موفق فقط به همین جا ختم نمی شود.
محمد بررنگی هنرمند تصویرگر و چاپگری است که توانسته است با طرح های خود که ترکیبی از هنر شرق و غرب است توجه بسیاری را به خود جلب کند. رشته تحصیلی این هنرمند در مدرسه، هنرستان و دانشگاه هنر و گرافیک بوده است وتا مقطع لیسانس در ایران تحصیل کرده است. او که مدتی است در بریتانیا زندگی می کند، در حال تحصیل در مقطع فوق لیسانس در دانشگاه سلطنتی (رویال دراوینگ اسکول) در لندن است و با نوه ملکه انگلیس همکلاس است. او به حدی در کار خود هنرمند است که به تازگی ایمیلی از دانشگاه خود دریافت کرده است که آیا با هنری که دارید دانشگاه ما می تواند برای شما مفید باشد!
گزارشگر اسپوتنیک مصاحبه ای با این هنرمند قهرمان انجام داده است تا بیشتر با او آشنا شویم.
اسپوتنیک: آیا شما چپ دست هستید و یا راست دست؟ آیا از دهان هم برای خلق اثرهایتان استفاده می کنید؟
من راست دست هستم و از ناحیه دست چپ معلولیت دارم. معمولا برای طرح و خلق کاراکترهایم از دست راستم کمک می گیرم اما گاهی برای رنگ آمیزی و کلاژ از پای چپ خود نیز استفاده می کنم و همیشه هم می گویم که پای چپ من مانند دست چپ من است. برای چسباندن کارهای بزرگ سعی می کنم از دهانم کمک بگیرم.
اسپوتنیک: علت مهاجرت شما به بریتانیا چه بوده است؟
من ورزشکار و عضو تیم ملی دو و میدانی ایران بودم و به خاطر پیشرفت در زمینه ورزش تلاش کردم که به انگلستان بیایم ولی شرایط به صورتی پیش رفت که سبب شد من در زمینه هنر پیشرفت کنم و هنر را در دانشگاه سلطنتی (رویال دراوینگ اسکول) در لندن ادامه دهم.
اسپوتنیک: ایده کارها از کجا نشات می گیرد؟
از رویا و تخیل از روزهایی که گذراندم و رویاهایی که در سر داشتم نشات می گیرد. رویایی که تمام ناشدندنی است و البته از زندگی در دنیای عجیب. من یک سری مجموعه کار دارم که در مورد پرنده هاست. کتابی به نام گفتگوی پرندگان است که ۹۰ صفحه و همه مربوط به کتاب عطار است.
البته کاراکترها به شکل حیوان های دو طرفه هستند که یک طرف آنها مانند انسان و طرف دیگر حیوان است. من خودم بسیار تمایل دارم که اینطور کار کنم. برای خود من اینکار سرزمین عجایب است و من با این کاراکترها زندگی می کنم. فکر میکنم علت تمایل من به خلق پرندگان این است که خیلی با انسان ها دوست ندارم ارتباط برقرار کنم و گاهی با کاراکترهایم صحبت می کنم.
من همیشه فکر می کنم آدم هایی که دارای معلولیت هستند، هر چقدر هم در جمع باشد اما یک تنهایی در وجودشان هست. حال این گزینه را با روح شکننده یک هنرمند ترکیب کنید و این هنرمند اگر مهاجر باشد و از کشور خود مهاجرت کرده باشد. فکر می کنم داستان مهاجرت هر چقدر هم که موفقیت آمیز باشد اما باز با تنهایی همراه است. همه این مجموعه ها به من کمک می کند که بتوانم یک اثر را خلق کنم.
اسپوتنیک: پروسه خلق اثر چه مقدار زمان نیاز دارد؟
پروسه کاری خیلی متفاوت است چرا که من سعی می کنم کاراکترهای مختلف خود را در زمان های مختلف بسته به حس و حال خودم طراحی کرده و بکشم. این کار بسته به کاراکترهای مختلف، متفاوت است.
معمولا خلق یک اثر که از نوشته است یک یا دو روز زمان می برد اما زمان رسیدن به اثر نهایی برای کارهای کوچک که روی کاغذ پیاده سازی می شود حدود ۷ تا ۸ روز است. روال کار به این صورت است که پس از خلق کاراکتر باید فتوکپی شود و پس از آن تغییر رنگ داده شود و دوباره کلاژ می شود. البته باید این را هم اضافه کنم که من کاغذ خود را نیز خودم درست میکنم و رنگ میزنم. کاغذ بسیار ساده را رنگ آمیزی میکنم و تبدیل به متریالی می کنم که طرح خود را بر روی آن پیاده سازی کنم تا به حالت قدیمی برسد.
اسپوتنیک: آیا از سمت دولت ایران و یا انگستان حمایت مالی می شوید؟
از طرف دولت ایران خیر و دولت انگلستان هم حمایت مالی خاصی انجام نمی دهد اما از کمک هزینه و وام دانشجویی دانشگاه استفاده می کنم. من خودم کار می کنم و کارگاه های مختلف در شهرها و دانشگاه های متفاوت برگزار می کنم. من در شهرداری انگلیس نیز کار می کنم و برای آنان پروژه های شهری تعریف می کنم و هزینه های خود را از این راه تامین می کنم.
اسپوتنیک: در کدام کشورها نمایشگاه برگزار گردید و کار انجام دادید؟
فکر می کنم در کمترین کشوری که من نمایشگاه برگزار کردم ایران بوده است. من در موزه استونی و در موزه رومانی نمایشگاه داشتم. در کشور ایتالیا نیز چندین بار نمایشگاه برگزار کرده ام. حدود ۵ ماه پیش در آمریکا نمایشگاه داشتم و در سال ۲۰۱۸ نمایشگاه تصویرسازی در روسیه داشتم و دیپلم افتخار کسب کردم. تقریبا در بیشتر کشورهای دنیا نمایشگاه برگزار کرده و کار انجام داده ام.
اسپوتنیک: علت کم کاری شما در ایران جیست؟
شاید در زمانی که در ایران بودم هم به همین شدت کار و پشتکار در زمینه هنری داشتم با این تفاوت که در جامعه خود مورد تشویق و حمایت قرار نگرفتم و البته حالا خوشحال تر هستم که در فضاهای زیادی هرگز حضور نداشته ام و کمتر شناخته شده بودم.
اسپوتنیک: آیا طراحان دیگری مانند خود را می شناسید ؟
بیشتر طراحان و هنرمندان معاصر در خارج از ایران را در بخش تصویرگری و حتی نقاشی دنبال می کنم. این کار به این علت است تا با توجه به جوامعی که در آن رشد می کنم، جهان بینی خود را نسبت به فضای هنری بهتر کنم و رشد بدهم. البته کارهای هنرمندان پیشرو در دهه های گذشته ایران مانند حسین زندرودی را دوست دارم.
چشم انداز و برنامه های آینده محمد بررنگی
در حال حاضر در ابوظبی نمایشگاه دارم و به زودی در موسسه هنر دبی نمایشگاهی را برگزار خواهم کرد. با مجموعه‌ای به نام (ادورکارتسی) در آمریکا همکاری خواهم داشت که فقط با هنرمندان ایرانی کار می کنند و مجموعه بسیار خوبی است.
حدود سه ماه دیگر در کلمبیا برای چاپ کتابم حضور خواهم داشت و کارگاهی نیز در آنجا برگرار خواهم کرد. حدود دو سال پیش برنده جایزه کتاب کلمبیا شدم که این جایزه چاپ کتابم در این انتشارات بسیار معروف است و کتابم قرار است که بر روی پاپیروس چاپ شود.
من در تلاشم که در سال آینده، کار های خوب بیشتری تولید کنم و آنها را در مکان های مناسبی ارائه دهم. خیلی دوست دارم بعنوان یک هنرمند کارهای ماندگاری داشته باشم. معلولیت نباید محدودیت ایجاد کند و من دوست ندارم به عنوان یک فرد معلول که در کنار آن کار هنری انجام می دهد، دیده شوم بلکه من یک هنرمندم که نقص بدنی هم در من وجود دارد. من دوست دارم به عنوان هنرمند در اروپا و آمریکا مشهور شوم و هر کس کار من را ببیند به یاد خود من بیفتد.
اسپوتنیک: چه مشکلاتی بر سر راه شما به عنوان یک هنرمند وجود داشته است؟
من فکر می کنم مشکلات سبب می شود که فرد اثرهای بهتری خلق کند. برای مثال من همکلاسی دارم که نوه ملکه انگلیس است و من هیچ نگاه هنری در این آدم نمی بینم چرا که فکر می کنم هنر و خلق اثر هنری با احساس و تجربه در ارتباط است. من تصور می کنم که اگر در زندگی پستی بلندی های مختلف وجود نداشته باشد، هنرمند نمی تواند یک اثر خوب خلق کند و هنرمند موفقی شود. من بعلت معلولیت خود حتی برای ثبت نام در مدرسه نیز مشکل داشتم و در هنرستان من را بعلت نداشتن یک دست ثبت نام نمی کردند.
دوره مدرسه دوره بسیار سختی برای من بود. مشخصا از نظر مالی هم دوره بسیار سختی را گذراندم و برای تهیه متریال خود ساعت ها پیاده می رفتم تا بتوانم پول خود را پس انداز کنم. من چون پسر بودم، دوست نداشتم از سمت خانواده کمک مالی دریافت کنم و البته خانواده من کارمند معمولی بودند و تمام تلاششان را برای من انجام می دادند.
در ایران دوره بسیار سختی را گذراندم. در ایران این واقعیت وجود دارد که تا زمانی که جلو چشمان مردم هستید انگار شما را نمی بینند اما زمانی که از جلو چشم آنان دور می شوید، تازه پتانسیل وجودی شما را می بینند. البته دیگر در حال حاضر برای من جذابیتی وجود ندارد که هموطنانم من را تشویق کنند چون دلم شکسته است. به نظرم در زندگی هیچ نقطه ایستی وجود ندارد و همه باید برای خود تلاش کنند. هر چقدر هم که راه سخت باشد اما فرد باید تلاش کند، سماجت به خرج دهد و پشتکار داشته باشد. من همیشه سعی می کنم که در دل کار روم. یادم می آید که اوایل مهاجرت خود به انگلیس، زبان انگلیسی را خوب صحبت نمی کردم و به مکان هایی می رفتم که ساعت ها با مردم ارتباط بگیرم. من به جاهای مختلف و افراد مشهور دنیا ایمیل می زدم که کارهای من را ببینید و فکر می کنم که اصلا کار بدی نیست و کلاس آدم نیز پایین نمی آید. افراد باید خود، خود را به دیگران بشناسانند و من اینکار را برای خود بسیار انجام داده ام.
اسپوتنیک: چه آرزویی در سر می پرورانید؟
با تمام قدرت و با انرژی مثبت به سمت آینده پیش می روم و تمام آرزو و هدف من برای آینده و زندگی این است تا فارق از هر پستی و بلندی که در زندگی با آن مواجه می شوم فرد موفقی برای جامعه باشم. من برای رسیدن به این آرزو تلاش می کنم. شاید یک هنرمند موفق یا یک نویسنده خوب و در نهایت یک انسان خوب باشم.