البته مشخص است که این ماجرا یک جنگ زرگری می باشد و هدف اصلی این است که کشورهای مختلف وادار شوند نیروهایی را به خلیج فارس اعزام کنند اما سخنان اخیر پرزیدنت ترامپ بسیار قابل تامل بود.
وی اظهار داشت که سالهاست ایالات متحده از ترافیک دریایی در تنگه هرمز حمایت می کند در حالی که کشورهای دیگر مانند ژاپن و چین ثروتمند و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس از آن استفاده می کنند و به ایالات متحده هزینه ای پرداخت نمی نمایند.
وی اظهار می داشت که ایالات متحده دیگر یک کشور صادر کننده نفت است و به نفت خلیج فارس نیاز ندارد تا بخواهد برای آن هزینه کند.
یعنی به معنایی دیگر وی اظهار می دارد اگر می خواهید ایالات متحده به فعالیت خود در تنگه هرمز ادامه دهد باید هزینه آن را پرداخت کنید.
یعنی چیزی که در زبان عاملیانه باج گیری سر گردنه عنوان می شود.
اگر وجود ایالات متحده در این منطقه نبود کلا هیچ مشکلی در این منطقه به وجود نمی آمد که نیاز به دخالت نظامی دیگران باشد.
کل دردسر ها و مشکلاتی که در منطقه خلیج فارس هست به این دلیل است که ایالات متحده از پانزده هزار کیلومتر دورتربه این منطقه آمده تا منافع خود را حفظ کند – توجه داشته باشید منافع خود – حتی یک بار هم نشده که یکی از مسولین آمریکایی در سخنانی طی چندین دهه گذشته اظهار داشته باشد که به دلیل دیگری نیروهای آمریکایی در این منطقه حضور دارند.
سالها قبل از اینکه آقای ترامپ رییس جمهوری ایالات متحده شود وی اظهار داشته بود اگر روزی رییس جمهوری این کشور شود خزانه های کشورهای عرب حوزه خلیج فارس را جارو خواهد زد.
عرب های حوزه خلیج فارس هم ظاهرا آنقدر برای راضی نگاه داشتن آقای ترامپ آنقدر هزینه کرده اند که این هزینه ها به آقای ترامپ مزه داده و تلاش دارد پول بیشتری از آنها بگیرد.
حال جالب تر اینکه ظاهرا کشورهای اروپایی هم به فکر افتاده اند که همان راه ایالات متحده را پیش بگیرند و سهمی از پول های کشورهای عرب حوزه خلیج فارس به دست بیاورند.
می توان گفت همه زرگری بازی انگلیسی ها و حتی اروپایی ها در ماجرای نفت کش ها فقط به این دلیل بوده که انگلیسی ها امیدوار هستند مانند ایالات متحده بتوانند سهمی از خزانه های کشورهای عربی به دست آورند.
تصور اینکه این کشورها جسارت آن را خواهند داشت تا حتی یک تیر بر علیه ایران شلیک کنند یک تصور به شدت واهی است و مشاهده کردیم که زمان توقیف نفت کش انگلیسی ناو انگلیسی در همان حوالی بود و جرئت دخالت در ماجرا برای حمایت از کشتی انگلیسی را نداشت چه رسد به اینکه بخواهد از کشتی دیگر کشورها مخصوصا کشورهای عربی حمایت کند.
همچنین باید توجه داشت که دیگر انگلیس و اروپای امروزی را نباید با انگلیس و اروپای قبل از جنگ جهانی دوم مقایسه کرد، ایالات متحده طی این مدت پر و بال اینها را چیده تا شش دانگ وابسته به آمریکا باشند و دیگر این کشورها قدرت دریایی ای که بتوانند با ایران در خلیج فارس روبرو شوند ندارند.
ایران طی دو سه دهه اخیر روی توانمندی دریایی و موشکی خود سرمایه گذاری عظیمی انجام داده و امروزه توانمندی دریایی وپدافندی ایران آنقدر بالا است که ایالات متحده با آنهمه توانمندی اش جسارت رویارویی با ایران را ندارد و همه کشتی های خود را به اقیانوس هند پس رانده.
این کشورهای عرب حوزه خلیج فارس هستند که باید متوجه شوند امنیت منطقه وابسته به همکاری همسایگان با هم است و همه همسایگان منافع مشترک در حفظ امنیت این منطقه دارند وباز کردن پای غریبه ها به این منطقه در نهایت فقط به ضرر آنها است و روز به روز پولهایی که این کشورها می توانند برای رشد اقتصادی و اجتماعی و زیربنایی خود استفاده کنند هزینه طمع رهبران کشورهای غربی می شود.
تنها راهکار حفظ امنیت منطقه و خلیج فارس کنار گذاشتن اختلافات فیما بین کشورهای منطقه وحل وفصل کردن آنها پای میز مذاکره و در نهایت همکاری آنها با هم است.