سیل ایرانیان را به‌ یکدیگر نزدیک‌تر کرده است

سیل از حوادث طبیعی است که در اکثر نقاط جهان رخ می‌دهد لیکن سیلی با این وسعت که اکثر نقاط ایران بزرگ را درگیر خود کرده از معدود مواردی است که می‌توان به‌یاد آورد.

حجم بارش‌های فراوان و ناگهانی بر اساس اقلیم‌ ایران چندان غافلگیر کننده نبود ولی همین بارش‌ها بسیاری از بی‌تدبیری‌ها و ناهماهنگی مدیران را به‌رخ مردم کشید.

از سمتی حضور مدیران متعهد و دلسوز در صحنه حادثه باعث شد که تا حدی زیادی از خسارت‌ها کاسته شود و شرایط بحرانی تا حد زیادی کنترل شود. هر چند خسارت‌های واردشده چنان سنگین است که احتمالاً تا چند ماه دیگر نیز نیاز به‌تکاپوی ویژه و مستمر برای رسیدن به‌شرایط معمولی است.

در میان موج‌های سهمگین سیل و تلخی ماندگار آسیب‌های آن که در نخستین ماه سال ایرانیان را غافلگیر کرد مواردی هم از همراهی و همدلی مردم بود که نور امید و گرمای شادی را در زندگی ایرانی همچنان روشن نگه‌داشته است. تصاویری که نشان می‌دهد هر واقعه‌ای می‌تواند دو رو داشته باشد و این انسان‌ها هستند که فردای خود را می‌سازنند نه قهر طبیعت.

وقایعی‌ که اگر نیک به آن بنگریم ذات شخصیت ایرانی را به‌خوبی درک خواهیم کرد. مردمانی مهربان و خون‌گرم که باوجود تمام تفاوت‌های ظاهری برای یک‌دیگر جان می‌دهند. مردمانی که با همه مشقات و غم‌های روزمره باز هم در گوشه‌ای از دل خویش جایی برای هم‌وطن خود دارند و به‌یاد او هستند.

پیروجوان هرگز دست‌ازدست یکدیگر جدا نمی‌کنند تا فرشته مرگ نیز به همت آنان احسنت بگوید. وقتی با کم‌ترین امکانات درمیان سیل هولناک تنها به مدد همدلی و همراهی خویش گلیم خود را از آب بیرون می‌کشند.

در برابر امواج بی‌رحم سیل نیز در کنار یک‌دیگر می‌ایستند و دیوار اراده‌شان را بلندتر می‌کنند. هنوز صدای هلهله‌ٔ شادی‌ اهالی حمیدیه از این همدلی و بعد از ترمیم آبند شهر به‌گوش آسمانیان می‌رسد.

آنقدر بازار رفاقت و همدلی این مردم گرم است که هر کسی را که به یاری آن‌ها آمده نیز شگفت‌زده می‌شود. وقتی مردی از قوم لر هلیکوپتری را به فرود وادار می‌کند تا مازاد آنچه که برای او آورده‌اند به‌دست هم‌وطن خود برساند.

از همین رو است که هر که آمده اسیر مرام مردمانی می‌شود که به یاری آن‌ها آمده است. از جان‌ودل مایه می‌گذارد و هر آنچه در چنته دارد رو می‌کند تا باری هر چند کوچک را بردارد. کمترین پاداش این رویش دوباره سلامی از سر خلوص و صداقت است.

در برابر صبوری و رشادت این مردم کم‌ترین کار احترام است چرا که اینان تا دیروز این چنین دستشان از دار دنیا کوتاه نبود. پس اگر قامتی به حرمت آن‌ها خم شود در قاموس مردم این خاک چیزی عجیبی نیست.

این ذات ایرانی است. تجلی مهر و عاطفه، همراهی و غیرت آن‌هم درست در روزهای سخت و مشقت‌بار. بازهم می‌توان ایرانیان را دید که به فردای خود امیدوارند و از های‌وهوی باد نمی‌ترسند.