این سند در سایت خبرگزاری شانا (شبکه اطلاع رسانی نفت و انرژی) منتشر شده است.
وزیر نفت ایران معتقد است که توافق های جدید ماه ژوئن اوپک+ بعلاوه روسیه ، قراردادهای بدست آمده مربوط به عدم اجازه برای افزایش استخراج «طلای سیاه» را که در چارچوب توافق وین بود، نقض می کند. زنگنه گفت: « اوپک + از JTC خواست که بر تصمیم اجلاس ژوئن اوپک+ نظارت کند اما چیزی راجع به کنترل بر اجرای تصمیم اجلاس ژوئن اوپک نگفت. ضمنا ایران در هجدهمین جلسه JTC بدون داشتن حق رای شرکت کرد و با کمال ناباوری شاهد تلاش برخی اعضای کمیته برای بازتوزیع مازاد پایبندی ها میان خود و تلاش برای واگذاری مازاد پایبندی کشورهای اوپک به کشورهای غیر اوپک بود. این شیوه عمل JMMC و JTC به طور کامل در تعارض با جایگاه نظارتی آنها ست و دلالت بر تفسیر غلط JMMC از جایگاه خود و توجه نکردن به تصمیم نشست کنفرانس ۱۷۴ اوپک دارد.»
ایران که چند وقت پیش حق تجارت آزادانه نفت خود را بدست آورده به شدت از این موضوع ناراضیست که اکنون کشورهای اوپک و غیر اوپک با هدف خروج از شرایط اجرا شده معاهده سال ۲۰۱۶ توافق کرده اند و کاهش استخراج نفت به ۱.۸ میلیون بشکه در شبانه روز و سهمیه توزیع مجدد آن مد نظر است.
اساسی ترین نارضایتی و نگرانی برای ایران در این شرایط کار کمیته ی نظارتی اوپک+ برای کنترل استخراج هریک از کشورها مطابق با سهمیه شان است. سید سعید میرترابی حسینی ، تحلیل گر ایرانی در زمینه نفت و گاز و عضو علمی دانشگاه خوارزمی در مصاحبه ای با اسپوتنیک در این خصوص شرح می دهد:
این کارشناس خاطر نشان می کند که در این شرایط دشوار که درون اوپک به وجود آمده است ، روسیه که ارتباطات خوبی با ایران دارد ، می تواند کاملا مدبرانه رفتار کند. وی توضیح داد:
نگرانی تهران در خصوص سهمیه نفتی کاملا قابل درک و توجیه است، برای آنکه تولید طلای سیاه ایران و تجارت آن ممکن است به تله های بزرگ ترامپ بیافتد ، تله هایی که او قصد دارد در تمامی بخش های نفتی از چهارم نوامبر سال جاری ایجاد کند. رئیس جمهور آمریکا با فرمان خود در خصوص از سرگیری تحریم ها علیه ایران می خواهد خرید و فروش نفت ایران را ممنوع کند. ترامپ می خواهد بدین ترتیب منابع اصلی درآمد اقتصاد ایران را قطع کند.
آیا می ارزد که ایران مبارزه ای را با اوپک در این شرایط دشوار آغاز نماید؟
منوچهر تکین، کارشناس مستقل امنیت انرژی از لندن در گفتگو با اسپوتنیک خاطر نشان می کند: علی رغم اینکه ایران می تواند صادرات نفت خود را حفظ کند، حتی با حجم کمتر، اختلاف نظرها در اوپک بدون درگیری حل می شود:
آندری پالیشوک ، تحلیل گر روسی در زمینه نفت و گاز رایفایزن بانک تاحدودی با کارشناس ایرانی موافق است. او توضیح می دهد که امیدوار بودن ایران به بررسی مجدد توافق ماه ژوئن اوپک+ برای سهمیه معنایی ندارد:
« مدت زمان توافق بدست آمده در ماه ژوئن امسال تمام می شود. هیچ کس نمی خواهد آنرا مجددا بررسی کند. مهم این است که بفهمیم در اوپک حق وتو وجود دارد، اگر چه این حق وتو را می توان یک روش مشروط در نظر گرفت، برای آنکه در چارچوب این سازمان برای اجرای وظایف کشورها ، مجازاتی در نظر گرفته نشده است. در واقع هر توافق بدست آمده در چارچوب اوپک ، یک نوع « توافق محترمانه» است. بنابراین هریک از کشورها حق وتو دارند از جمله ایران. اما از آنجا که ایران در زمان برگزاری دیدارهای اوپک+ این کار را نکرد این بدان معناست که با تصمیم اتخاذ شده موافق بود.
در ارتباط با تولید نفت ایران ، کاملا می توان حدس زد که از نوامبر ممکن است کاهش یابد، با احتساب به تجربه ی قبلی اجرای تحریم های نفتی علیه ایران اما نه در حجم زیاد برای آنکه تهران خود را در این وضعیت تنظیم کرده ، تولید کرده و شرکای خود را می شناسد، می داند که چه کسی با دور زدن تحریم ها و با تخفیف خوب برای خرید نفتش آماده است. »
مبارزه نفتی چه سرنوشتی برای ایران رقم خواهد زد، باید تا چهارم نوامبر منتظر باشیم و ببینیم.