مشکلات اقتصادی ایران با سیاست های بین المللی گره خورده و دشمنان تلاش دارند از اقتصاد به عنوان ابزاری برای به زانو در آوردن ایران استفاده کنند.
بر عکس تصور برخی اینکه ایران حتی به همه خواسته های دشمنان خود در راس آن ایالات متحده تن دهد و همه خواسته های آنها را نیز اجرا کند منجر به حل مشکلات اقتصادی ایران نخواهد شد و تجربه نشان داده هر قدمی که ایران به عقب بر می دارد آنها ده قدم به جلو بر خواهند داشت.
البته ماجرا فقط به ایران مربوط نمی شود و نباید تصور کرد که بحث برای آمریکایی ها شخصی است بلکه باید توجه داشت که آمریکایی ها یک نقشه کلی برای منطقه و جهان دارند و بر اساس آن در حال پیاده کردن نقشه های خود که مبنایش همان منافع ایالات متحده می باشد هستند، ما هستیم که نباید اجازه دهیم ما را نابود کنند.
در برخی شرایط فردی مانند آقای باراک اوباما رئیس جمهوری می شود و این نقشه ها را با "سیاست زیر" بازی کردن پیاده می کند و در برهه دیگری فردی مانند پرزیدنت ترامپ رئیس جمهوری می شود و نقشه ها را با "سیاست رو" بازی کردن پیاده می کند.
برخی شاید به یاد داشته باشند وقتی که آمریکا و اوروپایی ها لیبی را تحت فشار قرار داده بودند و معمر القذافی را تهدید به حمله نظامی می کردند رهبر لیبی کوتاه آمد و همه برنامه هسته ای خود را تفکیک کرد و برای نشان دادن حسن نیت کل نیروگاه های هسته ای و مراکز تولید یورانیوم خود را بار کشتی کرد و به ایالات متحده به عنوان هدیه فرستاد.
وی حتی بخش بزرگی از تسلیحات پیشرفته خود را منهدم کرد و اعلام کرد کارشناسان بین المللی می توانند به عنوان مهمان به لیبی سفر کنند و با هزینه دولت لیبی سرتاسر این کشور را به دنبال تسلیحات ممنوعه بگردند و هر آنچه به نظر آنها مشکوک به نظر می آید را حاضر است به صورت داوطلبانه یا نابود کند و یا به خود آنها بدهد.
آقای قذافی حتی برای نشان دادن حسن نیت خود ملیون ها دلار به شکل کمک های انتخاباتی در اختیار رهبران کشورهای غربی قرار داد که اخیرا مشخص شد آقای نیکولای سارکوزی رئیس جمهوری سابق فرانسه حدود شصت ملیون یورو از او کمک مالی دریافت کرده و قبل از آن هم بحث آن بود که تونی بلر نخست وزیر سابق انگلیس و آقای سیلیو برلوسکونی نخست وزیر سابق ایتالیا نیز از او پول های کلانی دریافت کرده اند.
با این حال همه در سرنگونی قذافی و نابودی لیبی مشارکت داشتند و امروزه سرزمین لیبی به بخش هایی که هر کدام تحت تصرف و یا سلطه گروهی وابسته به کشوری است تقسیم شده اند و منابع خدادادی مردم لیبی به یغما می رود و مردم لیبی به عنوان پناهنده در دریای مدیترانه آواره هستند.
بسیاری از مردم لیبی امروزه آرزو دارند فرزند قذافی کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شود تا بلکه بتواند امیدی برای بازگشت ثبات به مملکت باشد.
بحثی که امروزه مطرح است این می باشد که آیا در صورتی که ایران تن به خواسته های دشمنان دهد شانس خواهند داشت که حد اقل شرایط مردمان لیبی را داشته باشند و یا اینکه شرایط بد تری بر آنها تحمیل خواهد شد؟
زمان جنگ جهانی دوم علیرغم اینکه ایران بی طرفی خود در جنگ را رسما اعلام کرده بود اما سرزمین ایران اشغال شد و انگلیسی ها برای اینکه قوت سربازان و شهروندان خود را تامین کنند هر آنچه آذوقه و ارزاق در ایران بود را مصادره کردند و به انگلیس بردند و معادل نیمی از جمعیت وقت ایران به دلیل گرسنگی تلف شدند اما جرئت نکردند آذوقه مردم هند را ببرند چون می ترسیدند مردم هند بر علیه آنها قیام خواهند کرد.
اگر از قدیمی ها بپرسید برایتان تعریف می کنند که در آن زمان یک من گندم بیش از یک سکه طلا ارزش داشت.
به هر حال بدیهی است که تا زمانی که ایرانی ها بتواند هزینه حمله به سرزمین خود را بالا ببرند و دفاع های مستحکم داشته باشند قطعا دشمن جسارت نخواهد کرد تا به ایران حمله کند و تنها راه برای دشمن پاشیدن مملکت از درون است.
برای پاشیدن مملکت از درون دشمن از جنگ سرد که همانا اقتصاد – رسانه و فرهنگ است استفاده خواهد کرد.
برای اینکه بتوان در مقابل دشمن مقاومت کرد قطعا ابتدایی ترین چیز این است که حربه اقتصاد را از دست آنها گرفت و نگذاشت آنها از حربه محاصره اقتصادی بر علیه ما استفاده کنند.
نبود ماشین و یا هواپیما و یا گوشی تلفن پیشرفته مدل جدید ویا گاز و یخچال و ماشین لباسشویی و یا تلوزیون خارجی هیچ تاثیری بر زندگی مردم ما نخواهد گذاشت اما نبود قوت و غذا و ما یحتاج اولیه قطعا کمر مردم را خواهد شکست.
به این دلیل به نظر می آید اولین نیاز آن است که ما یحتاج مردم در داخل تولید گردد.
ایران جزو معدود کشورهای جهان است که هفت اقلیم را در چهار فصل دارا است به این معنا که در چهار فصل می تواند هر آنچه نیاز داخلی است را تولید کند فقط باید مساله تولید مدیریت گردد و اگر روی کشاورزی و دامداری و مرغداری و تولید محصولات اولیه تمرکز گردد قطعا مردم ایران نه فقط به هیچ چیزی احتیاج نخواهند داشت بلکه می توانند حتی تولیدات خود را صادر کنند و بدیهی است هر چه قدر هم بر ایران تحریم تحمیل شود ایرانی ها به ما یحتاج اولیه خود نیازمند نخواهند بود.
مضاف بر اینکه اگر به این سمت روی بیاوریم بسیاری از جوانانی که امروزه بیکار هستند بصورت مستقیم و یا غیر مستقیم مشغول به کار خواهند شد و بخش های بزرگی از سرزمین ایران آباد خواهد گشت.
بد نیست به جای اینکه ما در مسیر مورد خواست دشمنان سیر کنیم خودمان مسیری را ایجاد کنیم که راه مان را باز کند.
البته بسیاری راهکار های دیگر وجود دارند که می توانند به کمک ما بیایند تا در مقابل تحریم های دشمنان مقاومت کنیم و نگذاریم ایران لیبی دیگری شود فقط نیاز است به زور بازوی خود و توان داخلی و جوانان خود اعتماد کنیم و باور داشته باشیم که خود همین جهادی در مقابل دشمن می باشد.
در پایان از خوانندگان عزیزی که ایده ای در مورد جهاد اقتصادی در مورد دشمن دارند خواهش دارم نظرات خود را ذیل این مقاله نیز منعکس کنند وراهکارهای پیشنهادی برای اقتصاد مقاوم ارائه دهند تا شاید مسئولان بتوانند از این نظرات نیز استفاده کنند.
شاید باور نکنید اما بزرگترین نتایج از ساده ترین ایده ها به دست می آید.