به گزارش اسپوتنیک به نقل از تسنیم، اهالی روستای ابراهیم‌آباد پلدختر سال‌های سال است که از نعمت داشتن جاده و پل ارتباطی برای رفت‌وآمد به سایر نقاط محروم‌اند و مجبورند از «گرگر» استفاده کنند، وسیله‌ای که تاکنون قاتل انگشتان دست بسیاری از روستائیان شده است.
سال‌هاست روستای ابراهیم‌آباد شهرستان پلدختر را به انگشتان قطع‌شده دستان مردمانش می‌شناسند، مردمی که برای عبور از مسیر رودخانه کشکان باید از«گرگر»، وسیله‌ای ابتدایی که شبیه به یک تله‌کابین روی یک سیم فلزی سوار است و به دو طرف آن قرقره‌ای وصل شده استفاده کنند.
کابوس قطع انگشتان در میان قرقره‌های «گرگر»، خواب را از چشمان روستائیان ربوده است، مردمی که برای عبور از رودخانه‌ای خروشان راهی جز نشستن روی گرگر ندارند؛ وسیله‌ای دلهره‌آور که در نبود پل و راه ارتباطی مناسب از آن استفاده می‌شود و تاکنون انگشتان دست بسیاری از مردم این روستا را قطع کرده است.
مردمان حاشیه‌نشین کشکان هر روز ترس از قطع انگشتان دست خود دارند و دانش آموزان این روستا برای رسیدن به کلاس درس سوار بر گرگر بی‌رحم شده و در امواج خروشان کشکان انگشتان کوچک خود را جای گذاشته‌اند و قلم را برای نوشتن از دستی به دست دیگر داده‌اند تا مشق محرومیت این دیار را در دل کشکان به تحریر درآورند.