اسپوتنیک - اما تجربه انتخابات در ایران به ما آموخته که تا لحظه آخر و پایان رای گیری در انتخابات کار تمام نیست و تا آنوقت نمی توان اعلام کرده که برنده قطعی انتخابات ریاست جمهوری ایران کیست.
برخی تصور می کنند آقای رئیسی مورد حمایت حکومت است و به همین دلیل زمینه برای انتخاب وی فراهم شده اما اگر به روند انتخابات توجه داشته باشید این دیدگاه درست نیست.
یکی دو سال است که همه کارشناسان متفق القول هستند که در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری اصولگرایان پیروز میدان خواهند بود.
برخی باور دارند عموما پس از انقلاب اصولگرایان و اصلاح طلبان به صورت نوبتی هر هشت سال یکبار قدرت را در دست می گیرند، اما اصل ماجرا در این است که مردم از شرایط اقتصادی بسیار ناراضی هستند و امید های بزرگی که آنها به برجام و مصالحه با آمریکا بسته بودند همه به نا امیدی تبدیل شده و به این دلیل افرادی را که طی دو دوره قبل ریاست جمهوری آنها را تشویق کردند به دولت آقای روحانی رای دهند، مخصوصا سران اصلاح طلبان، را در رسیدن شرایط اقتصادی کشور به آنچه امروز با آن مواجه می دانیم شریک می دانند.
به همین دلیل هم اصلاح طلبان اطمینان داشتند که شانس باخت آنها در انتخابات بسیار بیشتر از شانس پیروزی شان است و شخصیت های بنام آنها حتی برای کاندیداتوری برای ریاست جمهوری ثبت نام نکردند.
وقتی اینجا از برخی افراد به نام که برای انتخابات ثبت نام نکردند صحبت می کنیم منظور افرادی که خیلی حرف های تند و ساختار شکنانه می زنند نیست.
این افراد حتی اگر هم به قدرت برسند فقط میتوانند شعار دهند ولی امکان حل مشکل را احتمالا ندارند و در صورت انتخاب شدن می خواهند کشور را فقط وارد درگیریهای جناحی سیاسی کنند و این چیزی نیست که مردم به آن نیاز دارند.
در کل در میان همه افرادی که در انتخابات ثبت نام کردند به جز آقای دکتر محمود احمدی نژاد حتی اگر همه هم تایید صلاحیت می شدند هیچ کدام در حد و قواره رویارویی با شخصیتی مانند آقای رئیسی نبودند.
آقای احمدی نژاد هم به دلایل مختلف از قبل معلوم بود که ۹۰ درصد شانس عدم تایید صلاحیت اش وجود دارد، و به نظر می رسد اصلاح طلبان هم خیلی از عدم تایید صلاحیت آقای احمدی نژاد ناراحت نبودند و چه بسا حتی آرزو می کردند که وی تایید صلاحیت نشود.
اما این روزها زمزمه اینکه شاید اصلاح طلب ها به سمت ائتلاف با تیم آقای احمدی نژاد بروند وجود دارد، فراموش نکنید سال ۱۳۸۴ چه قدر اصلاح طلب ها با آقای هاشمی رفسنجانی زاویه داشتند اما به یکباره با او ائتلاف کردند.
درباره آقای رئیسی هم می توان گفت وی ریسک بزرگی در کاندیدا شدن کرده، چرا که انتخابات ریاست جمهوری برای شخصی در سطح وی همه جور باخت است.
اگر انتخاب شود و قوه مجریه را دست بگیرد اصلاح آن بسیار سخت است و حالا باید با رانت خواران و مفسدینی که در ساختار قوه مجریه ایران ریشه دوانده اند بجنگد، به صورت تاریخی اگر به عاقبت روسای قوای مجریه ایران نگاه کنید می بینید هیچ کدام نتوانسته اندعاقبت به خیر شوند چون ساختار فساد همیشه در سیستم اجرایی مملکت وجود داشت.
بحث من فقط بعد از انقلاب نیست، بلکه حتی قرن ها قبل از انقلاب هم همین بوده است.
به عاقبت شخصیت هایی مانند امیر کبیر ، دکتر محمد مصدق و ... نگاه کنید تا متوجه شوید منظور من چیست. بعد از انقلاب هم همان روند ادامه یافت.
بسیاری از شخصیت ها مانند میر حسین موسوی، مرحوم هاشمی رفسنجانی، سید محمد خاتمی، محمود احمدی نژاد و امروزه جناب آقای دکتر حسن روحانی.
افرادی که قوه مجریه را در دست داشتند و علیرغم اینکه زمان ورود به عرصه قدرت از حمایت مردمی زیادی برخوردار بودند در پایان کار خودشان با شرایط بد مواجه شدند.
به هر صورت جناب آقای رئیسی جزو معدود شخصیت ها در ایران به حساب می آید که شائبه های فساد اقتصادی دور و بر او و خانواده اش وجود ندارد و طی چند سال اخیر در قوه قضائیه توانسته تحول ایجاد کند و ورود وی به عرصه قوه مجریه ریسک بسیار بزرگی برای او به حساب می آید.
اما ظاهرا اصولگرایان امکان اجماع بر روی یک کاندیدا را نداشتند و به این دلیل از هر طریقی که شده به آقای رئیسی فشار آوردند تا کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شود.
حتی طبق برخی گفته ها آقای رئیسی در نظر داشتند اگر احیانا یکی از کاندیداهای اصولگرایان بتواند اجماع را به دست آورد حتی در لحظه آخر هم شده از ادامه انتخابات انصراف دهند.
اما مساله ای که امروزه پیش آمده این است که آقای رئیسی نه فقط از حمایت اصولگرایان برخوردار است بلکه بخش بزرگی از جامعه حتی غیر اصولگرا به وی اقبال نشان داده و بسیاری افراد در سرتاسر کشور امیدوار هستند در صورتی که وی رئیس جمهوری شود به دلیل پاکدستی اش و سابقه درخشان وی در مبارزه با مفاسد بتواند مملکت را از دست مفسدین نجات دهد.
به هر حال همه متفق القول هستند که بزرگترین مشکل ایران امروزه بحث فسادی است که در کشور ریشه دوانده و تا این فساد ریشه کن نشود هیچ مشکلی از مشکلات مردم حل نمی شود.
یعنی عملا (بر اساس آنچه در خیابان ها مشاهده می شود) امروزه و بر عکس آنچه رسانه های مخالف جمهوری اسلامی ترویج می کنند، آقای رئیسی کاندیدای حکومت برای انتخابات به حساب نمی آید بلکه کاندیدای قشر اعظم ایران مردم برای انتخابات می باشد.
در این شرایط مشاهده می کنیم صداهای مختلف از این طرف و آن طرف بلند می شود که مردم رای دهند یا رای ندهند.
درباره مخالفین جمهوری اسلامی که این مساله تکراری است و در هر انتخابات مشاهده می کنیم که چنین مطالبی بیان می شود.
اما در داخل کشور میان جناح اصلاح طلب مشاهده می کنیم که برخی مردم را دعوت به رای دادن می کنند و برخی دیگر دعوت به رای ندادن.
این در حالی است که اصلاح طلب ها هنوز رسما حمایت خود نه از آقای همتی و نه از آقای مهر علی زاده و نه از هیچ کاندیدای دیگری را اعلام نکرده اند.
تصور اینکه برخی شخصیت های بزرگ اصلاح طلب مردم را دعوت به رای دادن می کنند ولی حمایت خود از هیچ کاندیدایی را اعلام نمی کنند مقداری سوال بر انگیز است.
به نظر می آید برنامه ای وجود دارد که بر اساس آن این شخصیت ها می خواهند مردم را آماده نگه دارند تا در انتخابات شرکت کنند و در لحظه آخر نقشه را پیاده کنند و عملا لحظه آخر کاندیدای مورد حمایت خود را اعلام کنند تا فرصت تخریب این کاندیدا توسط جناح رقیب وجود نداشته باشد.
شاید بتوان گفت از همه ساده تر آقای مهدی کروبی بود که رسما اعلام کرد از آقای همتی حمایت می کند.
البته بسیاری هم باور دارند در نهایت اصلاح طلب ها ۲۴ ساعت مانده به رای گیری نظر خود را اعلام می کنند و احتمالا هم از آقای همتی حمایت می کنند.
به نظر می آید اصلاح طلب ها به دنبال پیاده کردن سیاست قدیمی خود یعنی نشان دادن فردی (آقای رئیسی) به عنوان کاندیدای حکومت و تمرکز حمله ها و تخریب ها به سمت او و در نهایت مطرح کردن کاندیدایی که می تواند مردم را از انتخاب حکومت نجات دهد باشند.
نمی توان انکار کرد که اصلاح طلبها توان بسیار بالایی در جذب رای دهندگان خاکستری در انتخابات دارند و اگر بتوانند طرفداران خود را قانع کنند در انتخابات شرکت کنند و رای بدهند چالش بسیار بزرگی برای آقای رئیسی ایجاد می کنند.
البته این چالش به معنای پیروزی قطعی در انتخابات نمی باشد چرا که دو کاندیدای اصلی اصلاح طلبها هنوز نتوانسته اند پایگاه اجتماعی برای خود ایجاد کنند، اما در صورتی که آنها بتوانند کاری کنند همه کاندیداهای اصولگرا تا روز رای گیری به نفع یک کاندیدا انصراف ندهند آنوقت این احتمال وجود دارد تا آرای اصولگراها بشکند.
اهمیت این نکته در این است که همه آمارهایی که این روزها منتشر می شود بر مبنای افرادی است که تصمیم دارند رای بدهند و عموما اینها رای دهندگان اصولگرا هستند.
در صورتی که به یکباره رای دهندگان اصلاح طلب و خاکستری وارد میدان شوند و آمار رای دهنده ها بالا برود و کاندیداهای اصولگرا به یک کاندیدا کنار نکشند، احتمالا معادلات و حساب کتاب های آماری به می ریزد و ممکن است هیچ کاندیدایی نتواند در دور اول برنده قطعی انتخابات شود و کار به دور دوم بکشد و اصلاح طلبها امیدوار هستند در دور دوم دو قطبی ایجاد کنند و بتوانند در دور دوم موفق شوند.
دقیقا همان اتفاقی که سال ۱۳۸۴ رخ داد و آقای احمدی نژاد در انتخابات پیروز شد.
پس باید توجه داشت که بحث "رای بدهیم" و "رای ندهید" اصلاح طلب ها بی دلیل نیست و در نهایت احتمالا همه به سمت "رای بدهید" خواهند رفت مگر اینکه سران جناح اصلاح طلب در ایران یقین پیدا کنند که آقای رئیسی بیشتر رای های خاکستری را هم در جیب دارد و ورود آنها به میدان نمی تواند تغییری ایجاد کند.
