شیخ صباح الاحمد الجابر الصباح جزو شخصیت های بسیار حکیمی بود که ندرتا در عرصه های سیاست بین الملل ظهور می کنند ودهه ها از عمر خود را برای تثبیت سیاست حسن همجواری و ارتقای سطح زندگی مردم خود صرف کرد.
وی که اولین منصب اش وزیر رسانه بود کاملا با آغوشی باز از رسانه های آزاد در کشورش حمایت کرد و دست آنها را باز گذاشت تا حتی از وی انتقاد کنند وبه مراجع این کشور اجازه نداد که هیچ وقت با رسانه ها و یا رسانه ای ها برخورد نا شایستی داشته باشند.
شخصی بود که علیرغم منصب بالایی که داشت بسیار تواضع داشت و همیشه سخن منتقدین سیاست های خود را قبل از همراهان با تامل گوش می داد، در حالی که بسیاری رهبران دیگر کشورها تاب شنیدن صدای مخالف را ندارند.
وی جزو معدود رهبران کشورها بود که به هیچ وجه وابسته به افراد مجیز گو نبود و هر وقت می دید دولت اش نمی تواند کار مردم را پیش ببرد هیچ ابایی از برکناری وزیران و یا کل دولت را نداشت و به شجاعت اعلام می کرد که موضع او تامین خواسته مردم است و نه خواسته حاکمیت.
در عرصه سیاسی ساختار سیاسی کویت را در حدی ارتقا داد که مجلس کویت بتواند تصمیم گیر باشد و صلاحیت های زیادی را به این مجلس موکول کرد، امری که در هیچ کشور عرب حوزه خلیج فارس مرسوم نمی باشد، و مشاهده کردیم مثلا در ماجرای عادی سازی روابط با اسرائیل این مجلس چه مواضع شرافتمندانه ای اتخاذ کرد و امیر کویت از تصمیم مجلس کشور خود با تمام قدرت حمایت کرد، در حالی که همه می دانستند که همان فشارهایی که توسط آمریکا بر دیگر کشورهای عرب حوزه خلیج فارس انجام می شود بر کویت نیز انجام می شود تا روابط خود با اسراییل را عادی سازی کند.
زمانی که انقلاب اسلامی در ایران به وقوع پیوست و حتی قبل از اینکه حکومت جدید تثبیت شود وی به عنوان اولین وزیر خارجه کشورهای عربی به ایران سفر کرد و با مقامات ایرانی دیدار کرد.
زمانی هم که صدام به کویت حمله کرد وی به ایران سفر کرد و مدتی در ایران اقامت داشت و این اقامت وی منجر به آن شد که ایشان بتوانند روابط بسیار خوبی با شخصیت های مردمی و حکومتی و مقامات ایرانی برقرار کنند و همچنین با ساختار سیاسی ایران آشنایی وافی پیدا کنند.
می توان گفت امیر مرحوم کویت جزو معدود رهبران کشورهای عربی بود که کاملا با ساختار سیاسی ایران آشنای داشت و زمانی که اختلافات میان عربستان سعودی و ایران شدت پیدا کرد برای اینکه روابط کویت تحت تاثیر فشارهای دو قدرت منطقه ای نشود بلا فاصله کویت را به عنوان میانجی مطرح کرد تا روابط کشور اش با ایران حفظ گردد و مجبور نشود مانند دیگر کشورهای عرب حوزه خلیج فارس رابطه اش را قطع کند.
در همین میان وی تلاش کرد تا میان کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و ایران میانجی گری کند و در بسیاری موارد پشت پرده منطقه را از آتش درگیری ها و تنش هایی که ممکن بود به دلیل اختلافات فیما بین ایران و عربستان پیش آید نجات دهد.
اما حکمت امیر کویت در هیچ کدام از این مسایل نهفته نبود.
حکمت وی در به دست آوردن دل مردم خود نهفته بود.
وی جزو معدود رهبران کشورهای جهان به حساب می آید که تا لحظه آخر زندگی اش مورد احترام همه مردم کشور خود بود، نه از روی ترس بلکه از روی عشق.
زمانی که عراق به کویت حمله کرد و کویت را اشغال نمود صدام حسن نتوانست حتی یک کویتی را پیدا کند که حاضر باشد ریاست حکومت دست نشانده او را بپذیرد و یا اینکه حاضر باشد با حکومت خاندان آل صباح مخالفت کند.
همین که کویت از دست صدام حسین آزاد شد بلا فاصله همه کویتی ها دور حکومت خود جمع شدند و حکومت آل صباح مجددا سر کار آمد و امیر فقید کویت صباح الاحمد الجابر الصباح که سیاست های داخلی کشور در کنار وزیر خارجه بودن هدایت می کرد ساختار سیاسی ای در این کشور ترسیم کرد که نوعی مردم سالاری همسو با شرایط فرهنگی و اجتماعی این کشور پیاده شود.
نکته ای که بسیاری از رهبران دیگر کشورهای عربی هنوز متوجه ان نیستند.
یعنی خواسته همه ملت ها این است که یک نظام سیاسی که بر اساس ساختار فکری و اجتماعی و فرهنگی آنها باشد در کشورشان حاکم باشد نه نظام سیاسی وارداتی.
همین که امروزه کویت سوگوار امیر خود می باشد و همه کشورهای همسایه، کشورهایی که در موارد بسیاری با هم اختلاف دارند، با مردم کویت در سوگواری خود همراه هستند خود کافی است تا نشان دهد این مرد چه قدر درایتمند بود و چه حکیمی از میان رهبران عرب رفت.
البته توقع آن است که امیر جدید کویت شیخ نواف الاحمد الجابر الصباح که همچون امیر سابق خط و مشی خاندان الصباح در ایجاد فضای باز سیاسی در کشور را دارد، همان رویه حکومت را ادامه دهد، مخصوصا که با توجه به مریضی طولانی شیخ صباح الاحمد الجابر الصباح شیخ نواف مدتها ادامه امور کشور را به عهده داشت.
