با انتشار ویروس کرونا در سطح جهان امروزه رهبران کشورهای جهان با معضل بزرگی مواجه هستند حفظ جان یا حفظ مال مردم.
در طول تاریخ بشر آموخته که برای حفظ مال و جان خود نیاز دارد که به تعامل و همکاری دست جمعی روی بیاورد زمانی خانواده و بعد قبیله و عشیره و بعد تشکیل امارت و قلعه و کم کم انسان ها به سمت و سوی تشکیل دولت و حکومت روی آوردند.
انسان ها یاد گرفتند که باید یک نفر را در راس انتخاب کنند تا در مورد منافع عمومی تصمیم گیری کند چون به هر حال هر روز نمی توان در مورد خواست مردم و مسایل کلان رای گیری راه انداخت.
بدیهی است در همه شرایط رای گیری از مردم در مورد هر تصمیمی بهترین راه است ولی چون راه اندازی به قول معروف رفراندوم روزانه و یا رای گیری عمومی هر روز امکان پذیر نمی باشد مردم نمایندگانی از طرف خود انتخاب می کنند حال اینها می خواهند نمایندگان مجالس باشند و یا رییس جمهوری و دولت.
برخی دولت ها بنا به شرایط خاص خود و توانمندی اقتصادی دولت ها تصمیم بر آن گرفته اند تا برای مدتی کشور را تعطیل کنند و در واقع سلامتی و جان مردم برایشان اهمیت بیشتری داشته و برخی دیگر به دلیل شرایط کلان اقتصادی احساس کرده اند مجبور هستند مال مردم را نیز در نظر بگیرند حتی اگر قرار باشد جان برخی به خطر بیافتد.
در مورد ایران نیز ظاهرا چنین اتفاقی رخ داده.
دولت مجبور شده حساب کتاب کند که میان سلامتی و جان مردم و یا اقتصاد و مال مردم کدام را انتخاب نماید و به نوعی تلاش کرده حد وسط را بگیرد چون شرایط اقتصادی مملکت به آن اجازه نمی دهد بیش از این تعطیلی ها را تمدید کند.
در واقع با این تصمیم دولت به نوعی توپ را در زمین مردم انداخته و امروزه این مردم می باشند که باید تلاش کنند مراعات کنند و به مراقبت از جان و سلامتی خود بپردازند.
به این ترتیب می توان توقع داشت شرایط برای بسیاری بسیار سخت و دشوار باشد مخصوصا که ویروس کرونا مهار نشده و امکان آسیب زدن به تعداد زیادی از مردم هنوز بسیار زیاد است.
آنهایی که توان آن را دارند که مدت بیشتری در قرنطینه خانگی بمانند قطعا باید تلاش کنند خود را از تماس با دیگران دور نگه دارند تا ببینند چه خواهد شد، شاید دارو و یا واکسنی برای این ویروس کشف شود و همه نجات پیدا کنند.
به احتمال زیاد هم این دارو و یا واکسن به زودی کشف خواهد شد چون امروزه کل جهان درگیر این ویروس شده و حتی به ماجرای اقتصادی بودن کشف واکسن هم باندیشیم به نفع شرکت های دارویی است که هر چه سریعتر بتوانند دارو و یا واکسن مقابله با این ویروس را کشف کنند.
نکته مهم در این ماجرا این است که اگر مردم رعایت نکنند چه می شود؟
امروزه مشاهده می کنیم که بسیاری با تصور اینکه بدن سالمی دارند از اتوبوس و مترو گرفته تا تردد در معابر عمومی به هیچ وجه هیچ نکته ایمنی ای را رعایت نمی کنند.
شاید اینها خود حتی ناقل ویروس باشند و ندانند که سلامت بودن آنها ممکن است سلامتی دیگران را به خطر بیاندازد چون همه سیستم ایمنی قدرت مندی مانند آنها را ندارند.
با این شرایط و اگر مردم خود دست به دست هم ندهند تا با ویروس مقابله کنند و مراقب سلامتی خود باشند قطعا احتمال این می رود که با رشد شدید کرونا مواجه باشیم و حتی مرگ و میر ناشی از انتشار این ویروس در کشور به صورت تصاعدی بالا برود.
یکی از اصلی ترین دلایلی که امروزه ویروس کرونا جان هزاران نفر در سرتاسر جهان را گرفته این است که برخی دولت ها در ابتدای کار با استهزا به ماجرا نگاه کردند و امروزه کشورها تاوان استهزای آنها به این ویروس را می دهند.
آیا تویت ها و سخنرانی ها و واکنش های حدود یک ماه پیش آقای ترامپ به ویروس کرونا را به یاد دارید؟
یکی از دوستان حرف جالبی می زد و اظهار می داشت فقط حکومت ها در این ماجرا مقصر نیستند بلکه مردم هم مقصر هستند.
وی می گفت در برخی کشورها مانند چین به راحتی حکومت می تواند به مردم دستور بدهد تا مقرراتی را رعایت کنند و همه مردم اطاعت می کنند اما در برخی کشورها مانند ایران برخی مردم دقیقا بر عکس آنچه دولت می گوید را انجام می دهند و امکان کنترل آنها وجود ندارد و به همین دلیل حتی اگر دولت اقدام به باز کردن مشاغل ننماید مردم تمکین نمی کنند و خودسر دست به کار می شوند و آنوقت دیگر ممکن است کل ماجرا از دست دولت در برود.
به هر حال امروزه سوال اصلی فقط مربوط به دولت نیست بلکه مربوط به خود مردم نیز هست، اینکه خودشان جانشان برایشان مهم تر است یا مالشان و خودشان باید تصمیم بگیرند می خواهند چه کار کنند.
گو اینکه برخی شاید در این زمینه حق تصمیم گیری هم نداشتهب اشند و مجبور باشند جانشان را برای مالی که در نهایت به دیگران می رسد به خطر بیاندازند.
