متاسفانه یکی از بزرگترین مشکلات مملکت ما امروزه جنگ رسانه ای است که دشمن بر علیه ایران راه انداخته و در مقابل رسانه های کشور ما در دست برخی افراد قرار گرفته که هیچ سواد رسانه ای ندارند وفکر می کنند با انتقاد وحذف دیگران با حسادت کاری می توانند خود را بزرگ کنند غافل از اینکه حد اکثر سطحی که آنها می توانند به آن برسند همانا "کوتوله های رسانه ای" است.
آقای محمد خدادادی معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد چند روز پیش در گفتگویی از کم بودن تیراژ روزنامه های کشور انتقاد کرد و اظهار می داشت در حالی که در برخی کشورها تیراژ برخی روزنامه ها به تنهایی به چند ملیون میرسد در ایران مجموع تیراژ روزنامه ها به یک ملیون هم نمی رسد.
یعنی یک فاجعه.
چرا؟
چون برخی افراد که چیزی از حرفه رسانه نمی دانند امروزه در رسانه های کشور فعال هستند و حتی مسئولیت هم دارند و آنهایی را که در زمینه رسانه موفق عمل می کنند و می توانند مردم را به سمت رسانه جذب کنند با حسادت خود به اشکالی حذف می کنند.
متاسفانه این افراد بی نام و نشان حتی یک بار هم دیکته ننوشته اند تا کسی بتواند خطایشان را بگیرد و بعد از دیکته دیگران غلط می گیرند.
می توان گفت از آنها بی سواد تر افرادی هستند که به اینها در سایت ها و یا نشریات و رسانه های خود فضای کار می دهند و خود متوجه نیستند که با این کار رسانه های خود را به رسانه ای منفور تبدیل می کنند.
مردم از حرف های مملو از حسادت و کوتولگی خسته هستند و توقع دارند که رسانه ها بتوانند مطالبی که علم و دانش و سواد آنها را افزایش می دهد بخوانند و یا بشنوند و یا مشاهده کنند و در نهایت اگر هم هیچ کدام اینها نبود حد اقل سرگرم شوند و برای مدت زمان کوتاهی هم که شده از غم و غصه و سختی های روزگار دور شوند.
اگر ما در ایران می خواهیم با جنگ رسانه ای دشمن مقابله کنیم اولین کاری که باید انجام دهیم این است که تولیدات با کیفی خود را افزایش دهیم و آنهایی که مانع این ماجرا ها می شوند را کنار گذاریم.
ما امروزه در دوران نوین رسانه ای هستیم و دوران معروف به "دوره خاله زنک بازی ها" گذشته.
اگر نویسنده ای مطلب و یا تحلیلی را می نویسد و نویسنده دیگری آن مطلب را قبول ندارد و سواد دارد باید با نگارش نظر خود به صورت یک مقاله، مردم را به حکم کردن فرا بخواند نه اینکه با چرت و پرت گویی تلاش کند نویسنده را خراب کند، به هر حال مردم امروزه دیگر آنقدر سواد دارند که متوجه شوند نویسنده چه قدر سواد دارد و منتقد چه قدر سواد دارد.
حرفه ای ها می دانند که نیاز به پاسخ به "کوتوله های رسانه ای" بی نام و نشان نیست چون مردم خود متوجه هستند که این نقد ها از روی سواد است و یا حسادت.
در مورد اخبار هم همینطور است.
امروزه دیگر دوره تحمیل زورکی خبرها گذشته.
متاسفانه این افراد بی نام و نشان حتی یک بار هم دیکته ننوشته اند تا کسی بتواند خطایشان را بگیرد و بعد از دیکته دیگران غلط می گیرند.
می توان گفت از آنها بی سواد تر افرادی هستند که به اینها در سایت ها و یا نشریات و رسانه های خود فضای کار می دهند و خود متوجه نیستند که با این کار رسانه های خود را به رسانه ای منفور تبدیل می کنند.
مردم از حرف های مملو از حسادت و کوتولگی خسته هستند و توقع دارند که رسانه ها بتوانند مطالبی که علم و دانش و سواد آنها را افزایش می دهد بخوانند و یا بشنوند و یا مشاهده کنند و در نهایت اگر هم هیچ کدام اینها نبود حد اقل سرگرم شوند و برای مدت زمان کوتاهی هم که شده از غم و غصه و سختی های روزگار دور شوند.
اگر ما در ایران می خواهیم با جنگ رسانه ای دشمن مقابله کنیم اولین کاری که باید انجام دهیم این است که تولیدات با کیفی خود را افزایش دهیم و آنهایی که مانع این ماجرا ها می شوند را کنار گذاریم.
ما امروزه در دوران نوین رسانه ای هستیم و دوران معروف به "دوره خاله زنک بازی ها" گذشته.
اگر نویسنده ای مطلب و یا تحلیلی را می نویسد و نویسنده دیگری آن مطلب را قبول ندارد و سواد دارد باید با نگارش نظر خود به صورت یک مقاله، مردم را به حکم کردن فرا بخواند نه اینکه با چرت و پرت گویی تلاش کند نویسنده را خراب کند، به هر حال مردم امروزه دیگر آنقدر سواد دارند که متوجه شوند نویسنده چه قدر سواد دارد و منتقد چه قدر سواد دارد.
حرفه ای ها می دانند که نیاز به پاسخ به "کوتوله های رسانه ای" بی نام و نشان نیست چون مردم خود متوجه هستند که این نقد ها از روی سواد است و یا حسادت.
در مورد اخبار هم همینطور است.
امروزه دیگر دوره تحمیل زورکی خبرها گذشته.
رسانه ها فقط باید واقعیت ها را منتشر کنند و اجازه دهند مخاطب خود تشخیص دهد که به قول معروف "چی به چی" است.
حد اکثر این است که رسانه می تواند آنچه نمی پسندد منتشر نکند اما دیگر نمی تواند توقع داشته باشد که مخاطب مطلب را از جای دیگری به دست نیاورد، در نهایت ماجرا منجر می شود که مخاطب اطمینان خود را به رسانه از دست دهد و به سمت و سوی رسانه ای برود که مطالب را بدون اعمال سلیقه و سانسور منتشر می کند.
در جنگ رسانه ای اولین قدم این است که اطمینان مخاطب خودی را بتوانیم جذب کنیم.
شما اگر به کشورهایی که امروزه جنگ رسانه ای بر علیه ایران راه انداخته اند سفر کنید بخوبی می تونید مشاهده کنید که شهروندان آنها عموما نیاز نمی بینند به سمت و سوی رسانه های دیگر بروند چون احساس می کنند رسانه هایشان خواسته هایشان را تامین می کنند، اما در ایران بسیاری از رسانه ها و یا سایت های خبری حتی اطمینان مخاطب داخلی را نمی توانند جذب کنند چه رسد که در جنگ رسانه ای بتوانند در مقابل دشمن قد علم کنند.
حتی در مورد برنامه های رسانه ای هم مساله به همین ترتیب است.
همین که یک برنامه بتواند مخاطب را جذب کند می بینیم که برخی به جای اینکه به دنبال آن بروند که برنامه های موفق تری تولید کنند با حسادت خود به سمت تخریب این برنامه ها می روند.
در عصر نوین برای موفقیت اصل سیاست همه رسانه های مقتدر مبنی بر جذب حد اکثری مخاطب و سپس القای سیاست های رسانه است نه القای سیاست های رسانه بدون مخاطب.
روز گذشته مطلبی را از یکی از دوستان قدیمی به نام آقای محمد نجاح علی در مناظره ای در شبکه من و تو که در اینستاگرام منتشر شده بود مشاهده کردم خیلی جالب بود.
وی در این مناظره خطاب به منتقدین مقابل (به مضمون) اظهار داشت شما (اپوزیسیون) که اینور آب نشسته اید وقتی که هم از تحریم کشور و ملت حمایت می کنید هم از تحریم سپاه و هم تحریم هلال احمر و هم تحریم بانکی حتی در موارد کمک به سیل زدگان وهم از حمله نظامی به ایران حمایت می کنید، حق ندارید در مورد مردم ایران وشرایط آنها از طرفشان اظهار نظر کنید.
پس بد نیست که مقاله را با سخن دیگری از ایرج میرزا در مورد کوتوله های رسانه به پایان برسانم:
"گفتند چنینیم و چنانیم دریغا… اینها همه لالایی خواباندن ما بود!"
اما دیگر دوران لالایی خواباندن برای "کوتوله های رسانه ای" گذشته ومردم دیگر آنها را قبول ندارند.
حد اکثر این است که رسانه می تواند آنچه نمی پسندد منتشر نکند اما دیگر نمی تواند توقع داشته باشد که مخاطب مطلب را از جای دیگری به دست نیاورد، در نهایت ماجرا منجر می شود که مخاطب اطمینان خود را به رسانه از دست دهد و به سمت و سوی رسانه ای برود که مطالب را بدون اعمال سلیقه و سانسور منتشر می کند.
در جنگ رسانه ای اولین قدم این است که اطمینان مخاطب خودی را بتوانیم جذب کنیم.
شما اگر به کشورهایی که امروزه جنگ رسانه ای بر علیه ایران راه انداخته اند سفر کنید بخوبی می تونید مشاهده کنید که شهروندان آنها عموما نیاز نمی بینند به سمت و سوی رسانه های دیگر بروند چون احساس می کنند رسانه هایشان خواسته هایشان را تامین می کنند، اما در ایران بسیاری از رسانه ها و یا سایت های خبری حتی اطمینان مخاطب داخلی را نمی توانند جذب کنند چه رسد که در جنگ رسانه ای بتوانند در مقابل دشمن قد علم کنند.
حتی در مورد برنامه های رسانه ای هم مساله به همین ترتیب است.
همین که یک برنامه بتواند مخاطب را جذب کند می بینیم که برخی به جای اینکه به دنبال آن بروند که برنامه های موفق تری تولید کنند با حسادت خود به سمت تخریب این برنامه ها می روند.
در عصر نوین برای موفقیت اصل سیاست همه رسانه های مقتدر مبنی بر جذب حد اکثری مخاطب و سپس القای سیاست های رسانه است نه القای سیاست های رسانه بدون مخاطب.
روز گذشته مطلبی را از یکی از دوستان قدیمی به نام آقای محمد نجاح علی در مناظره ای در شبکه من و تو که در اینستاگرام منتشر شده بود مشاهده کردم خیلی جالب بود.
وی در این مناظره خطاب به منتقدین مقابل (به مضمون) اظهار داشت شما (اپوزیسیون) که اینور آب نشسته اید وقتی که هم از تحریم کشور و ملت حمایت می کنید هم از تحریم سپاه و هم تحریم هلال احمر و هم تحریم بانکی حتی در موارد کمک به سیل زدگان وهم از حمله نظامی به ایران حمایت می کنید، حق ندارید در مورد مردم ایران وشرایط آنها از طرفشان اظهار نظر کنید.
پس بد نیست که مقاله را با سخن دیگری از ایرج میرزا در مورد کوتوله های رسانه به پایان برسانم:
"گفتند چنینیم و چنانیم دریغا… اینها همه لالایی خواباندن ما بود!"
اما دیگر دوران لالایی خواباندن برای "کوتوله های رسانه ای" گذشته ومردم دیگر آنها را قبول ندارند.
