البته قبل از وی حدود یکسال پیش آقای لیبرمن وزیر جنگ اسرائیل در کنفرانس هرتسیلیا اظهار داشته بود که آقای نتانیاهو سه بار چنین فرمانی را صادر کرده بود.
احتمالا نوبت سوم نتانیاهو به رئیس موساد اطلاع نداده بوده و یا اینکه زمانی چنین دستوری صادر شده که رئیس موساد تغییر کرده بود و رئیس بعدی موساد هم با دستور نتانیاهو مخالفت کرده.
تفاوت سیاست مداران با شخصیت های نظامی و امنیتی معمولا در این است که سیاست مداران مخصوصا افرادی مانند آقای نتانیاهو در بسیاری از موارد حقیقت ها را نمیسنجند و بنا به منافع سیاسی و یا انتخاباتی تصمیماتی را می گیرند در حالی که شخصیت های امنیتی و نظامی بیشتر با واقعیت ها برخورد می کنند و به منافع سیاسی و یا انتخاباتی سیاست مداران کاری ندارند.
حال بر عکس سیاست مداران معمولا افراد نظامی ترجیح می دهند که اختلافات را با زور نیزه و قلدری حل و فصل کنند اما سیاست مداران تلاش می کنند که با دیپلماسی مشکلات را حل کنند.
حال سوالی که مطرح می شود این است که چرا اسرائیل به ایران حمله نکرد؟
آیا ارتش اسرائیل توان انجام چنین عملیاتی را نداشت؟
آیا پوشش سیاسی برای چنین عملیاتی نبود؟
بعید است مساله توان نظامی دلیلی باشد که ارتش اسرائیل از انجام چنین عملیاتی منصرف شده چون به هر حال سابقه وتوانمندی نظامی مخصوصا هوایی اسرائیل در حدی است که بتواند یک یا دو عملیات هوایی با چنین بردی را انجام دهد ودر حمله هایی که به تاسیسات عراق، لیبی، سودان، سوریه و… انجام داده توان خود را نشان داده.
در مورد پوشش سیاسی هم که اسرائیل هیچ وقت پشیزی برای دیدگاه جامعه جهانی ارزش قایل نبوده چون از حمایت بی چون و چرای ایالات متحده برخوردار است.
پس چه دلیل دیگری می تواند وجود داشته باشد که اسرائیل دست به چنین کاری نزده؟
اولا تاسیسات هسته ای ایران که مد نظر آقای نتانیاهو بود به گونه ای نیست که همه در یک جا متمرکز باشد و بتوان همه را با یک عملیات نابود کرد و به دلیل وسعت سرزمینی ایران و بعد مسافت میان تاسیسات مختلف حد اکثر نیروی هوایی اسرائیل می تواند در یک یا دو نقطه متمرکز شود واین ماجرا منجر به نابودی کلی تاسیسات هسته ای ایران نمی گردد.
البته نباید فراموش کرد که ایران هم دست بسته ننشسته و از تاسیسات هسته ای خود حفاظت می کند مضاف بر اینکه این تاسیسات هسته ای در جاهایی بنا شده اند که حمله را بسیار دشوار می نماید.
دوم اینکه همپیمانان ایران در حال حاضر اسرائیل و کشورهایی را که ممکن است به هواپیماهای اسرائیلی اجازه پرواز یا سوخت گیری دهند را در تیررس خود دارند و بدیهی است در صورتی که ارتش اسرائیل بخواهد دست به اقدامی ماجرا جویانه بزند عواقب آن برای اسرائیل غیر قابل پیش بینی خواهد بود.
اگر حمله اسرائیل منجر به شروع جنگی تمام عیار با ایران گردد اسرائیلی ها بخوبی می دانند که چون همپیمانان ایران نزدیک مرزهای فلسطین اشغالی قرار دارند واکنش ایران می تواند خیلی گران برای آنها تمام شود و درست است که اسرائیلی ها مجهز به پیشرفته ترین سلاح های مدرن غربی می باشند اما اگر بخواهند به یک جنگ تمام عیار با ایران و همپیمانانش ورود کنند دیگر بحث حمله به تعدادی تظاهر کننده فلسطینی بد بخت بیچاری غیر مسلح مطرح نیست، بحث جنگ تمام عیار مطرح است که می تواند آسیب جدی به ریزساخت های اصلی این رژیم بزند.
مضاف بر این باید توجه داشت که طی جنگ های متمادی اسرائیلی ها نشان دادند که توان مشارکت در جنگ های طولانی مدت را ندارند و به دلیل عمق کم جغرافیایی بسیار آسیب پذیر می باشند به همین دلیل هم هست که همیشه به دنبال ایجاد نوار های حائل دور و بر خود می باشند و تلاش دارند اطراف خود را آنقدر بی ثبات کنند که مرزهایشان در امان بماند.
در مقابل ایران از عمق استراتژیک بالایی برخوردار می باشد و تاب مقاومت برای یک جنگ طولانی مدت را دارد.
همچنین ایران حدود دو هزار کیلومتر با سرزمین های اشغالی فاصله دارد و به همین دلیل ایران می تواند آسیب بیشتری به اسرائیل بزند وتنها راه اسرائیل برای جبران این ماجرا این است که در سرزمین های همسایه ایران بتواند حضور داشته باشد که طبیعتا در شرق و غرب ایران نیروهایشان آسیب پذیر خواهند بود وبه شکاری سهل برای طرفداران ایران تبدیل خواهند شد. در شمال هم کشورهای همجوار ایران تمایلی به ورود به یک جنگ نظامی و درگیری نمی باشند و می ماند کشورهای عرب حوزه خلیج فارس که بخوبی می دانند در صورت همکاری با اسرائیل هم از داخل توسط مردمشان مورد حمله و سرنگونی قرار خواهند گرفت هم اینکه ایران می تواند به همه تاسیسات نفتی و آب شیرین کن و کارخانه های آنها آسیب جدی برساند.
پس می توان گفت دلیل خودداری ارتش و موسسات امنیتی اسرائیل از پذیرش دستوران آقای نتانیاهو به این دلیل بوده که آنها متوجه شده اندهزینه چنین حمله ای برای آنها بسیار گران تر از سود آن خواهد بود.
احتمالا آقای نتایاهو هم چنین چیزی را به خوبی می دانسته اما تمایل داشته با چنین دستوری تشکیلات اطلاعاتی کشورهای مذاکره کننده با ایران و یا حتی خود ایرانی ها از چنین مطلبی مطلع شوند تا بلکه بتواند روی گفتگو های هسته اسی تاثیر بگذارد.
