به گزارش اسپوتنیک، با استناد به تحقیقات دانشمندان، مجموعه‌ای از کروموزوم‌های حامل ژن از مادر و مجموعه‌ای دیگر از پدر به نوزاد می‌رسند و مشارکت ژنتیکی پدر و مادر را می‌توان تقریبا برابر دانست. به همین دلیل است که مثلا می‌گویند فردی چشم‌های پدرش را به ارث برده است، اما لبخند مادرش را دارد.
حداقل از یک منظر می‌توان گفت که هر انسانی، حاصل مادرش است. چه قد بلند باشد و موها بور و چه قد کوتاه باشد و پوست تیره، بخشی از مساله به ژن‌های مادر برمی‌گردد. افزون بر این، نحوه نگهداری، هم در دوران جنینی و هم در دوران کودکی، بر ویژگی‌های شخص تاثیرگذار هستند.
هر انسانی می‌تواند بیماری‌های خاصی یا شانس بالای مبتلا شدن به بیماری‌های خاصی را از پدر یا مادرش به ارث ببرد. در ضمن، میزان اثرگذاری این ژن‌های وراثتی به نوع بیماری بستگی دارد. اگر مادر به بیماری خاصی مانند بیماری هانتینگتون مبتلا باشد، به‌واسطه انتقال ژن، فرزندش نیز با شانس 50 درصدی ابتلا به این بیماری مواجه می‌شود. اگر مادر به هموفیلی مبتلا باشد که از طریق کروموزوم X منتقل می‌شود، پسرش با خطر بالای مبتلا شدن به این بیماری مواجه می‌شود، چون پسران فقط یک کروموزوم X دارند. توجه داشته باشید که دختران اساسا دارای دو کروموزوم X هستند و همین ویژگی، نقائص ژنتیکی را در آنان خفیف‌تر می‌کند.
فرآیند به ارث رسیدن ژن‌ها تقریبا عادلانه و برابر پیش می‌رود، اما دانشمندان می‌گویند که مجموعه کوچکی از ژن‌های وراثتی نیز وجود دارند که می‌توانند نحوه اثرگذاری ژن‌ها بر ساختار بدن شما را تغییر بدهند. این فرآیند که نقش‌پذیری (imprinting) نام دارد، می‌تواند بر نقص‌های ژنتیکی تأثیرگذار باشد.
وقتی درباره ژن‌ها صحبت می‌کنیم، باید به این نکته توجه نمود که مادر هیچ کنترلی روی ژن‌های انتقال‌یافته به نوزاد ندارد. محدوده‌ای که تحت کنترل مادر است، دوران تغذیه جنینی و همچنین اولین سال‌های پس از تولد محسوب می‌شود.
