قربانی بی سیاستی

رهبری که آنقدر سیاست مدار است و در خود توانایی آن را می بیند که فرمانده ارتش باشد و نه گروهان معمولا کابینه افسران تشکیل می دهد.
در این کابینه افسران یا همان وزرا آنقدر مقتدر هستند تا هر کدام فرماندهی عملیاتی را عهده دار شوند و کابینه با هدایت رهبر خود به سمت هدف پیش می رود.
در کابینه های موسوم به کابینه سربازان معمولا رهبر این کابینه خود را در حد فرماندهی قوا نمی بیند بلکه در حد فرمانده گروه یا گروهان می بیند و به این ترتیب فقط سربازانی را نیاز دارد که به آنها فرمان دهد و آنها بدون هیچ چون و چرایی اجرا کنند.
معمولا دیکتاتورها دوست دارند کابینه های سربازان تشکیل دهند.
حال اگر این رهبر کابینه خود یک استراتژی و هدف مشخص داشته باشد باز هم ممکن است کابینه سربازان بتواند کار و یا حتی کارهایی را پیش ببرد اما در صورتی که رهبر این کابینه خود سردرگم باشد و حاضر نباشد حرف دیگران را گوش دهد قطعا سربازان هم سردرگم می شوند وبه در و دیوار می زنند و هیچ نتیجه ای حاصل نمی شود.
نمی توان توقع داشت فردی در سن و سال و شخصیت پرزیدنت ترامپ ظرفیت شنیدن نظرات دیگران را داشته باشد اما قطعا وی می بایست افرادی را انتخاب کند که می توانند ثبات حکومتی به وجود آورند و نه اینکه بخواهد یک کابینه تک صدا ایجاد کند.
همانگونه که در صحبت های آقای ترامپ هم منعکس شد یکی از اصلی ترین اختلافات آقای ترامپ و آقای تیلرسون بر سر برجام بود وهست.
قطعا منظور آقای ترامپ این بود که وی تمایل دارد برجام را بر هم زند در حالی که آقای تیلرسون و تشکیلات وزارت خارجه مخالف بر هم زدن برجام هستند.
بدیهی است ماجرای پذیرش گفتگو با ترامپ توسط رهبر کره شمالی تاثیر بسزایی در این تصمیم ترامپ داشته و دارد و وی باور دارد که با یک دندگی و قلدری می تواند به هر چیزی که می خواهد برسد.
با این شرایط تصور بر این است که احتمالا آقای ترامپ در نوبت آتی اظهار نظر خود در مورد ادامه برجام، خودداری ایالات متحده از پایبندی به برجام را اعلام خواهد کرد و انتخاب بزرگترین دشمن توافق هسته ای به عنوان وزیر امور خارجه نیز به همین دلیل بوده.
اینکه برخی باور کنند که با تلاش های دیپلماتیک می توان ترامپ را متقاعد کرد نظرش را عوض کند امری بسیار بیهوده به نظر می آید چون ظاهرا ترامپ بر پاره کردن توافق هسته ای مصر می باشد.
پس از آن هم احتمالا ایالات متحده هم فشارهای اقتصادی هم سیاسی و هم تهدید های نظامی بر علیه ایران را افزایش خواهد داد.
تصور اینکه کشورهای اوروپایی حاضر باشند منافع اقتصادی خود با آمریکا را کنار بگذارند و در کنار ایران بایستند نیز تصوری بسیار خامی به حساب می آید.
در بهترین شرایط ممکن است کشورهای اوروپایی تلاش کنند بی طرفی در این ماجرا را اتخاذ نمایند، که با رفتارهای مشاهده شده از طرف آنها این بی طرفی نیز دور از ذهن است.
تنها چیزی که می تواند در مقابل این تهدیدات جوابگو باشد قطعا اتحاد استراتژیک قویتر ایران با کشورهایی که می توانند به ایران جهت رویارویی با این شرایط کمک کنند می باشد.
از سوی دیگر شاید زمان آن فرا رسیده باشد که اقدامات عملی برای راه اندازی اقتصاد مقاومتی اتخاذ گردد و سردرگمی موجود در مورد سیاست های اقتصادی از بین برود.
گو اینکه شاید دیر باشد اما دیر اقدام کردن باز هم به از هیچ وقت اقدام نکردن می باشد ونباید منتظر ماند تا ببینیم حالا آمریکا می خواهد چه کار کند تا ما واکنش نشان دهیم، از همین الآن باید تلاش کنیم همه حربه های دشمن را پیش پیش بشکنیم.
باید کاری کرد که دشمن متوجه باشد رویارویی با ایران با این تعداد قربانی ختم نمی شود و در صورت قمار کردن ممکن است دشمن همه چیز اش را از دست بدهد.