نویسنده: بابک داراب پور
در صورت وقوع چنین وضعیتی، کره شمالی نیز دو راه پیش روی خواهد داشت: استفاده از سلاح هسته‌ای یا به طور کامل تعطیلی برنامه هسته‌ای. البته نباید از نقش چین در معادله فوق به راحتی گذر کرد. پینگ یانگ به واقع نقش سپر تدافعی چین در مقابل غرب است به نوعی که ایالات متحده و خصوصا متحدان منطقه‌ای این کشور یعنی کره جنوبی و ژاپن، با وجود کره شمالی هیچ گاه فراغت لازم جهت جبهه گیری حداکثری در مقابل چین را به دست نخواهند آورد. البته نباید فراموش کرد سیاست خصمانه کره شمالی تا زمانی به سود چین خواهد بود که منجر به آشوب نشود زیرا ایجاد آشوب آن هم در منطقه‌ای بسیار حساس برای اقتصاد جهانی، در وهله نخست گریبان اقتصاد چین را خواهد گرفت و این همان مسئله‌ای ست که ایالات متحده را امیدوار به دخالت سازنده چین در رفع خطر پیونگ یانگ می‌کند.
با این اوصاف باید در انتظار نشست و عکس العمل چین در قبال تحریم‌های سازمان ملل را مشاهده کرد. در این رابطه چند سناریو متصور است:
الف — چین ممکن است به ظاهر تابع تحریم‌های سازمان ملل باشد اما قطعا در خفا این تحریم‌ها را دور خواهد زد و در حوزه‌های انرژی و غذا به کره شمالی یاری خواهد رساند. همین عنصر می‌تواند به نفوذ بیشتر پکن در عرصه تصمیم سازی پیونگ یانگ تاثیرگذار باشد.
ب — ممکن است پکن در مذاکراتی با کیم جونگ اون، وی را متقاعد به کوتاه آمدن از مواضع کنونی در قبال سلاح هسته‌ای کند و حتی ممکن است در صورت مقاومت وی دست به کودتا داخلی نیز بزند.
پ — اگر چین از حمایت کره شمالی دست بکشد ممکن است این کشور طی تحریم‌های فوق به مرحله‌ای برسد که تصمیماتی خارج از شرایط معمول بگیرد. این تصمیمات می‌تواند شامل حمله موشکی به کره جنوبی نیز باشد و از این زاویه دست کشیدن چین در حمایت از کره شمالی به فاجعه‌ای جهانی ختم خواهد شد.
ت — این گزینه را می‌توان بدترین گزینه ممکن قلمداد کرد. ممکن است در صورت عدم توفیق آمریکا در کنترل برنامه هسته‌ای کره شمالی، دونالد ترامپ دستور حمله به این کشور را صادر کند که در این صورت لزوما باید جنگی تمام عیار با کمک متحدان منطقه‌ای خود را کلید بزند. پیش بینی واکنش پکن در این مورد کاملا ناممکن است. کسی نمی‌داند در این شرایط چین دست به بازی‌های تبلیغاتی علیه جبهه مقابل خود خواهد زد یا به پشتیبانی از کره شمالی برخواهد خواست.
رقم خوردن هر یک از این چهار سناریو به تغییر شکل وسیعی در آرایش سیاسی منطقه شرق آسیا ختم خواهد شد و تنها باید به انتظار نشست و نظاره کرد کدام اتفاق رخ خواهد داد.
