تق ملاقات ترامپ و سیسی بعدها شنیده خواهد شد

اگر مقداری با تامل ملاقات های بین المللی آقای ترامپ را پیگیری کنید متوجه می شوید که وی در صدد ایجاد نوعی تغییر اساسی در سیاست ایالات متحده می باشد.
با توجه به رفتارها و گفتارهای وی بسیاری توقع داشتند که روز اول کار ترامپ قرار ملاقاتی با آقای پوتین بگذارد و یا اینکه توافق هسته ای با ایران را پاره کند و یا اینکه دستور دهد بلا فاصله سفارت ایالات متحده از تل آویو به بیت المقدس انتقال پیدا کند و یا اینکه… خیلی چیز های دیگر که همه متصور بودند ترامپ قرار است انجام دهد اما فعلا که انجام نداده.
نمی توان انکار کرد که پس از ورود به کاخ سفید رئیس جمهوری ایالات متحده مجبور است خود را با ساختار های برنامه ریزی شده برای سیاست خارجه ایالات متحده تطبیق دهد اما به هر حال دیدگاه های وی در مورد برخی مسایل را می توان از رفتار او برداشت کرد.
مثلا در ملاقات با نخست وزیر ژاپن مشخص بود که ترامپ تلاش داشت رفتار قلدر معابانه ای را به نمایش بگذارد و دست دادن وی با نخست وزیر ژاپن دقیقا چنین تصویری را به نمایش گذاشت در حالی که وی در مقالات با صدر اعظم آلمان اصلا حاضر نشد به او دست بدهد که نشان می دهد ترامپ علیرغم اینکه آلمانی تبار است ولی خیلی از دست آلمانی ها شاکی و ناراحت می باشد و به اتحادیه اوروپا به عنوان رقیب ایالات متحده می نگرد.
ترامپ برای اینکه از برچسب عامل روس بودن پرهیز کند تلاش کرد ملاقاتی با آقای پوتین نداشته باشد و فعلا رابطه خود با روسیه را در سطح متعارف نگاه داشته.
در مورد عربستان سعودی به وضوح معلوم است که وی می خواست ببیند تا چه حدی می تواند این کشور را مصطلحا بدوشت و به این دلیل به جای ملاقات با شاه عربستان با فرزند وی که از نظر پروتوکولی نفر سوم این کشور به حساب می آید قرار گذاشت چون می دانست شاهزاده محمد بن سلمان جویای حمایت ایالات متحده برای رسیدن به قدرت است و به راحتی می تواند وی را گول بزند و اموال عربستان را بالا بکشد.
به جریان افتادن ماجرای شکایت بر علیه عربستان سعودی توسط متضررین ماجرای 11 سپتامبر بلا فاصله پس از ملاقات ترامپ با شاهزاده محمد را نیز می توان در این راستا قرار داد.
یک بار با یک روزنامه نگار عربستانی صحبت می کردم مدعی بود عربستانی ها درست است 15 نفر از 19 حمله کننده به برج های دوقلو سعودی بودند اما آنها مدارکی در اختیار دارند که سازمان های امنیتی ایالات متحده بودند که نقشه این عملیات را کشیده بودند و مجریان غیر مستقیم عامل تشکیلات امنیتی ایالات متحده بودند، و اگر بنا باشد روزی نامی از عربستان سعودی در این ماجرا برده شود اسناد ومدارک خود را رو خواهند کرد.
اگر اینگونه است پس وقت رو کردن مدارک رسیده.
به هر حال در گیرودار مسایل منطقه خاورمیانه می بینیم که ترامپ نوبت ملاقات با اردوغان که کشورش مهم ترین همپیمان ایالات متحده در خاورمیانه به حساب می آید را دیرتر قرار داده و ملاقات با آقای سیسی دشمن اردوغان را در اولویت قرار داده.
برای آنهایی که نمی دانند باید بگویم به دلیل حمایت ترکیه از اخوان المسلمین و گروه های تروریستی در شبه جزیره سینا و لیبی روابط مصر وترکیه این روزها به بحرانی ترین شرایط خود رسیده و آقای اردوغان آقای سیسی ومصر را دشمن خود می داند.
جلوگیری ایالات متحده از پیش روی ارتش ترکیه در سوریه و رفتار بسیار صمیمی ترامپ با سیسی نشان می دهد که ایالات متحده تصمیم دارد استراتژی خود در منطقه خاورمیانه را تغییر دهد.
بر اساس این استراتژی ظاهرا مصر به عنوان شریک اصلی در کنار اسرائیل تلقی خواهد شد و سطح اعتماد ایالات متحده به دو همپیمان قدیمی خود در منطقه یعنی عربستان سعودی و ترکیه کاهش خواهد یافت.
حال چه تصمیم شخصی آقای ترامپ باشد چه نقشه تشکل های پشت پرده تصمیم گیری در سیاست خارجی ایالات متحده مشخص است که دیگر دو دیدگاه ایدئولوژی تندرو وهابی و اخوان المسلمینی که تا سالها منافع اسرائیل و ایالات متحده را تامین می کردند به برگه های سوخته ای تبدیل شده اند که باید کنار گذاشته شوند و برای کنار گذاشتن اینان سیاست جدید ایالات متحده سرمایه گذاری روی قومیت ها در منطقه است.
همانگونه که ایالات متحده بر عکس تصور ترکیه حاضر شد برای حمایت از کرد های همپیمانش نیرو پیاده کند و رو در روی همپیمان دیرینه خود در ناتو بایستد، در آینده روی مساله قومی گرایی عربی که لیدر آن مصر است سرمایه گذاری خواهد کرد تا رو در روی موج اسلامگرایی تندرو که لیدر آن عربستان سعودی و ترکیه هستند بایستد.
با اینکه بسیاری شاید هنوز نتوانند باور کنند اما تصور بنده بر این است که تغییر رویکرد دولت جدید ایالات متحده در قبال رفتن و یا باقی ماندن بشار الاسد نیز در همین راستا است و ایالات متحده تصمیم گرفته برای مهار اسلامگراهای تندرو حتی از بشار الاسد هم حمایت کند.
واین رفتارها نشان می دهد آقای ترامپ همچین هم بدون نقشه به سیاست خارجی ورود نکرده اما نقشه هایش کاملا با نقشه های قبلی ایالات متحده فرق می کند.