خبرگزاری اسپوتنیک- وی درباره نژاد آفریقایی خود اینگونه توضیح می دهد: از طرف مادری آفریقایی هستم و اقوام مادری من اهل منطقه خودمختار «زنجبار» در آفریقای شرقی هستند که به جنوب ایران مهاجرت نمودند، البته «زنجبار» تلفظ عربی «زنگبار» است.
اجداد ما از مهاجرین قبیله «سره مره» در زنجبار بودند و ساکنین این قبیله اغلب به پیشه نجاری اشتغال داشتند، جد مادر من به نام «اوستا قنبر سره مره» برای بهبود و توسعه حرفه خود به جنوب ایران مهاجرت کردند و به این ترتیب ما ساکن ایران شدیم. در واقع اگر بخواهم نسب خود را به صورت زنجیره وار بیان کنم به این ترتیب می شود: آسیه بنت غلام، غلام ابن قنبر، قنبر ابن مبروک، مبروک ابن سره مره. متاسفانه اخبار بیشتری در اختیار ما قرار نگرفته که به طور دقیق بتوانیم اجداد خود را شناسایی کنیم، اما همین اندازه تحقیقات توسط برادرم صورت گرفته و گفته اند که حتی هنوز خانه و محل زندگی اجداد ما در آفریقا وجود دارد.
اگرچه اکنون طرز زندگی قبیله ای کمرنگ شده اما هنوز فرزندان این قبیله نشین ها هستند، مثلا اهالی قبیله «بابا حبیب» یا قبیله «اولابندری» که بزرگ قبیله آنها فردی به نام «بابا محبوب» است. طبیعتا هر کدام از این قبیله ها نیز حرفه و کار مخصوص خودشان مثلا دریانوردی، نجاری، آهنگری، دباغی و از این دست پیشه ها و البته سبک موسیقی خاص خود را داشتند. حال در این میان گاهی ساکنین قبیله ها در برخی مناسبت و مراسمها با یکدیگر مشارکت داشتند.
👑 👶🏽 ✨ wish I'd explored Iran's South: AFRO-IRAN: A CONVERSATION ABOUT A FORGOTTEN MINORITY https://t.co/2HWFXSSc3P pic.twitter.com/UOYbc8mRyE
— Shaya Tayefe Mohajer (@Shaya_in_LA) August 7, 2016
در نهایت چهار قبیله در محله سیاهان بندرعباس باقی ماند، اما همین چهار قبیله هم با یکدیگر عهد و پیمان بسته و یک قبیله واحد تشکیل دادند. در کل می خواهم بگویم اتحادیه یا انجمن به معنای مرسوم آن وجود نداشت، اگر هم اتحادیه ای بود به ترتیبی که توضیح دادم شکل گرفت و عمده ترین نماد اتحاد هم از طریق ازدواج و موسیقی مشترک به چشم می خورد.
در حال حاضر، یک ته فرهنگی مانند همان موسیقی لیوا باقی مانده که به صورت جمعی اجرا می گردد و البته ازدواجهای بیشتری میان آنها صورت گرفته، اما از تعصبات قبیله ای مانند گذشته دیگر خبری نیست.