دانشمند روس اینرا در مصاحبه با اسپوتنیک اعلام کرده و در ادامه چنین گفت
«عامل اصلی این جریان تضعیف کشور های اساسی دنیای عرب است. از دیر باز دنیای عرب بر سه رکن: مصر، سوریه و عراق استوار بود. امروزه سوریه در حال نزاع داخلی دائم قرار دارد و وضعیت عراق معلوم است و مصر پس از تضعیف شدید پوتانسیل خود و موقعیت سیاسی پیچیده در این کشور به شدت ضعیف شده است. این کشور تکان ها و تزلزلات انقلابی و ضد انقلابی و کودتا ها را از سر گذرانده است. این کشورها که همیشه آینده عملاً سراسر خاور نزدیک را تعیین می‌کردند در مکان دوم قرار گرفتند. عربستان سعودی تلاش کرد جای کشور پیشتاز دنیای عرب و سراسر خاور نزدیک و حتی جهان اسلامی را اشغال کند ولی در رابطه با مسایل داخلی از جمله مشکلات اقتصادی مربوط به بازار مواد انرژی‌زا در درجه اول نفت، و به خاطر جنگ در یمن نقش آن آنچنان قوی نیست که شایسته چنین رهبری بالایی باشد. در این زمینه سه کشور یاد شده ثبات محکم خود را نشان می‌دهند و الان در خاور نزدیک در مکان اول قرار گرفته و از همه قدرتمندتر هستند».
به عقیده این خاورشناس روس، الگوی جهان تک قطبی پیشنهادی آمریکا درست از آب در نیامد. این گفته در مورد خاور نزدیک نیز صدق می کند. نائومکین در ادامه گفت:
«مسلما جهان چندقطبی بیشتر و بیشتر بعنوان چنان جهانی قد علم می‌کند که دارد جایگزین سیستم پیشین می شود. مهمترین چیز این است که مدل تک قطبی که آمریکا می‌خواست در جهان برقرار کند نیز از عهده آزمایش زمان و مقتضیات زندگی بر نیامد. روشن است که آمریکا نمی‌تواند مدعی آقایی در جهان بوده و نمی‌تواند به تنهایی مسایل بروز کرده در گوشه و کنار جهان را حل کند. با وجود تعداد زیاد پایگاه های نظامی آمریکایی در جهان و مداخلات آن کشور در امور دیگران و هزینه‌های نظامی هنگفت برای نگه داشتن نظام مورد پسند خود، ادعا های آمریکا به پیشتازی در جهان بی پایه و اساس است. به این خاطر جهان چند قطبی واقعیتی است که قدرت‌های منطقه ای آنرا قبول کردند. حتی کشور های عربی خلیج فارس دنباله رو سیاست آمریکا مجبورند این عامل را در نظر بگیرند هر چند که آمریکا را وسیله حمایت و سپر دفاع خود می دانند. ولی آن‌ها تلاش می‌کنند در سیاست خارجی و تأمین امنیت و دفاع خود تنوع ایجاد کنند. تنوع چنان عاملی است که کشور های منطقه ای مجبور اند آنرا در نظر بگیرند. در این زمینه نقش فزاینده روسیه در این منطقه نیز یک واقعیت جدیدی است که همه باید آنرا پذیرا شوند».
خبرنگار اسپوتنیک از دانشمند روس پرسید: دو سال پیش وقتی که عربستان سعودی به اختلاف یمن مداخله کرد و ابتدا با اطمینان عمل کرد و حدس می‌زد که می‌تواند در دو جبهه بجنگد — هم به «اپوزیسون» کمک برساند و هم در امور داخلی یمن مداخله کند. آیا ریاض به نیرو های خود ارزش بیش از حد بالا را نداد؟ نائومکین در جواب چنین گفت:
«ریاض نه تنها به نیرو های خود ارزش بیش از حد را داد بلکه تلاش کرد اعلام کند که محمد ابن سلمان وزیر دفاع و پسر پادشاه جدید عربستان سعودی قصد دارد اصلاحات جدید را پیاده کند. آن‌ها واقعاً عناصر تازه سیاست داخلی و خارجی عربستان سعودی بودند. ولی صرف نیروی اقتصادی، سیاسی و نظامی عربستان در شرایط افت نرخ نفت و جنگ در یمن مزاحم آن شد که طرح های بلندپروازانه محمد ابن سلمان تحقق یابند. این کار همچنین در راه آن مانع ایجاد می‌کند که آن کشور به پیشتاز دنیای عرب و منطقه خاور نزدیک بدل شود».
نائومکین می گوید: در زمینه صرف نیروی بیش از حد از سوی عربستان سعودی ایران مثل یک نمونه ثبات به نظر می رسد. این خاورشناس روس در پایان اظهار کرد:
«ثبات داخلی سیاسی و دوران تحریمات سنگینی که ایران تجربه کرد و موفقیت‌های معیینی که ایران توانسته است در این دوره به آن‌ها دست یابد به آن کشور امکان دادند که سیاست مستقل خود را اجرایی کرده و از منافع خود دفاع کند. البته همکاری با روسیه بر ثبات سیاسی ایران تأثیر مثبت می گذارد. تهران به متحدان احتیاج دارد. حالا تعداد آن‌ها زیاد نیست. ایران با شرکای خود در خاور نزدیک مناسبات مشکلی دارد. به این خاطر پیوند هایی که میان ایران و روسیه بر قرار شده و آن همکاری که دارد بین دو کشورمان با موفقیت توسعه می‌یابد بدون شک یک عامل قدرتمندی برای ایران است».
