دوم ماه اوت در روسیه جشن « نیروی هوابرد» با نام مخفف «VDV» برگزار شد. در چنین روزی در سال 1930 میلادی در زمان انجام تمرینات نظامی در حومه شهر «وارونژ» گروه نظامی از 12 نفر با چتر پیاده شدند. خلبانان لئونید مینوف و یعقوب موشکوفسکی فرماندهان گروه تفنگداران دریایی بودند.
در زمان جنگ جهانی دوم، نیروی هوابرد ارتش سرخ یکی از گروه های مبارز بخوبی آموزش دیده و قوی بودند. آنها عملیات خطرناکی در پشت جبهه ارتش هیتلر به انجام رساندند. در ماه اوت سال 1945 میلادی در جریان تار ومار کردن ارتش ژاپن در منچوری، تفنگداران نیروی هوابرد شوروی (اغلب بدون چتر و با فرود آزاد) به تصرف تعدادی از تأسیسات مهم کمک کردند: فرودگاه ها و شهرها. اما در بیشتر عملیات جنگی به عنوان نیروی پیاده نظام از آنها استفاده می شد هر چند آموزش های ویژه دیده بودند.
پس از جنگ اهداف جدیدی در مقابل نیروی هوابرد کشور سر بلند کرد: این نیرو بایدمبدل به « نیروی واکنش سریع» می شد. ژنرال واسیلی مارگلوف تا حد زیادی به حل و فصل این مسائل کمک کرد. او طی سال های 1959-1954 و 1979-1961 فرمانده نیروی هوابرد بود.
واسیلی مارگلوف، در سال 1908 میلادی متولد شد. خدمت او در ارتش سرخ در سال 1927 شروع شد که تعیین کننده سرنوشت آتی او بود. در زمان جنگ کبیر میهنی در نوامبر سال 1941 میلادی، فرمانده هنگ ویژه ملوانان ناوگان بالتیک شد. او از شجاعت تفنگداران دریایی تا حدی متعجب شد که بعدها اکثر سنن این گروه را به نیروی هوابرد منتقل کرد. مارگلوف جنگ را با درجه سرلشکر به پایان رساند.
واسیلی مارگلوف آشنایی خوبی با ویژگی های نیروی هوابرد داشت. طی سال های 1954-1948 او فرمانده لشکر هوابرد بود. برای نخستین بار در سن 40 سالگی با چتر پرید و سپس فرمانده تفنگداران دریایی شد. تا پایان عمر بیش از 60 بار با چتر پرید. مارگلوف به عنوان فرمانده نیروی هوابرد جلیقه را یکی از اجزاء لباس تفنگداران کرد که نشانی به عاریت گرفته از یکی از نیرو های شجاع — تفنگداران دریایی- به گروه دیگر ارتشی بود. یکی دیگر از وجه تمایز این گروه کلاه بود که ابتدا به رنگ قرمز و بعد آبی شد.
ژنرال مارگلوف می گفت پس از فرود باید حمله سریع انجام شود تا فرصت عکس العمل از دشمن سلب شود. بدین منظور باید تکنیک آلات زرهی در اختیار داشته باشند و قدرت آتشباری آنها بیشتر باشد و هواپیماهای بیشتری در اختیار آنها قرارداده شود. واسیلی مارگلوف بدین منظور با میخائیل کالاشنیکوف به توافق رسید تا او گزینه کوچک تفنگ مشهور « کالاشنیکوف را طراحی کند. به سفارش کمیته مرکزی « نیروی هوابرد» ، توپخانه هوابرد بر اساس تانک شناور « پ.ت-76» طراحی شد. اواخر دهه 1960 خودروی جنگی هوابرد « ب.ام.د» که وزن آن کمتر از 8 تن بود و توپ نیمه اتوماتیک « گروم» به ارتش تحویل داده شد. خودروهای ویژه بر اساس « ب. ام.د» برای نیروی هوابرد ساخته شدند. همانا به سفارش تفنگداران دریایی، کامیون » گاز-66» برای آنها طراحی شد. این کامیون را نیز با کمک سیستم چتر می توان به زمین رساند. هواپیماهای نظامی نیز تغییر کردند. هواپیماهای « آن-22» و « ایل-76» ساخته شدند. بالاخره در ژانویه 1976 برای نخستین بار سیستم هوانوردی « ب. ام.د» با خدمه در داخل آن آزمایش شد. این پرتاب موفق بود. سرگرد الکساندر مارگلوف (یکی از پسران واسیلی مارگلوف) افسر کوماندو و سرهنگ دوم لئونید شرباکوف در این آزمایش شرکت داشتند. این سیستم که بخوبی مدرنیزه شده است تا کنون مورداستفاده قرار می گیرد.
تا سال 1980 نیروی هوابرد از « پیاده نظام بالدار» به نخبگان « نیروی واکنش سریع» نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و بعد روسیه مبدل شد. این جهش را مدیون فرمانده افسانه ای و نام آور خود هستند.
اول ماه اوت سال 2016 میلادی، در شهر « پسکوف» مراسم باشکوه رونمایی از مجسمه واسیلی مارگلوف برگزار شد. در این شهر خیابانی به اسم او نامگذاری شده است که 76-مین گارد هوابرد در آنجا مستقر است که به « تفنگداران پسکف» معروفند
