شاید تعداد کمی از افراد هستند که می دانند اولین تحریم های رسمی بین المللی بر علیه ایران به دلیل ملی نمودن صنعت نفت توسط انگلیس و آمریکا اعمال شد و هنوز هم این تحریم ها برداشته نشده اما در برهه ای از زمان از اعمال این تحریم ها چشم پوشی شد.
دو سال پیش مراسم روز آفریقا با نمایندگان کشورهای آفریقایی در حال گفتگو بودیم و نماینده کنگو در این مراسم نکته ای تامل بر انگیز برای بنده تعریف کرد و آن این بود: "علیرغم اینکه کنگو سال 1960 یعنی 56 سال پیش از بلژیک استقلال یافت اما هنوز چوب کنگو به بلژیک صادر می شود تا به دسته بیل تبدیل شود و مجددا اهالی کنگو برای کار کشاورزی خود دسته بیل بلژیکی خریداری می کنند" و وقتی من سوال کردم که خوب چرا خودتان دسته بیل نمی سازید؟ در پاسخ به من گفت: "ما تکنولوژی ساخت دسته بیل بلژیکی را نداریم آنها دسته بیل های خیلی خوبی می سازند". شاید برای برخی خیلی خنده دار باشد اما جای گریه دارد که مستعمرین توانسته اند یک کشور بزرگ آفریقایی با بیش از 72 ملیون نفر جمعیت را قانع کنند که توانایی ساخت دسته بیل ندارند.
گو اینکه برخی بصورت گذرا از سالروز ملی شدن صنعت نفت ایران می گذرند اما این روز تاریخی انعطافی تاریخی در مبارزه یک ملت برای استقلال و آزادی از استعمار واستبداد به حساب می آید روزی که نه فقط بر ایران و ایرانی تاثیر گذار بود بلکه بر همه ملت های منطقه تاثیر گذار بود. بلا فاصله پس از موفقیت ایرانی ها در ملی کردن صنعت نفت خود عراقی ها با الگو برداری از ایرانی ها خواستار ملی سازی صنعت نفت خود شدند و مصری ها کانال سوئز را ملی کردند و ماجرا ادامه پیدا کرد.
پس اصل ماجرا این است که اگر ایرانی ها در هر زمینه ای موفق شوند این موفقیت به الگویی برای دیگر کشورهای منطقه تبدیل خواهد شد.
در آن دوران انگلیسی ها هم اصرار داشتند که در صورت ملی شدن صنعت نفت ایران ایرانی ها نخواهند توانست نفت خود را استخراج کنند و یا اینکه پالایش کنند و یا در بازار بین المللی به فروش برسانند و این تکنولوژی و هنر فقط نزد انگلیسی ها هست و بس. و برای اثبات حرف خود بلا فاصله اقدام به تحریم نفت ایران و همچنین تحریم شرکت هایی که نفت ایران را خریداری می کنند نمودند. در آن زمان کارگران و مهندسان ایرانی علیرغم مصادف شدن زمان ملی شدن نفت با نوروز آن سال دست به کار شدند و نگذاشتند چرخه تولید نفت ایران بایستد ولی واهمه شرکت های بین المللی از خرید نفت ایران مواجه شدند و کم کم بیم آن می رفت که قانع شوند توانایی فروش نفت خود را ندارند و حتی حاضر بودند به قیمت خیلی ارزانتر نفت ایران را به فروش برسانند. به یک باره یک شرکت ژاپنی تصمیم گرفت که با توجه به ما به التفاوت قیمت دل به دریا بزند و اولین کشتی نفت کشی که پس از ملی شدن نفت ایران در بندر آبادان پهلو گرفت تا نفت ایران را بار بزند یک کشتی ژاپنی بود. این کشتی عملا تحریم های انگلیس و آمریکا را شکست و چون در آن زمان یک اتحاد بین المللی بر علیه ایران وجود نداشت بقیه شرکت های نفتی به سمت خرید نفت ایران روی آوردند و عملا تحریم ها شکسته شد و ایرانی ها ثابت کردند که "می توانند". البته در پی این ماجرا انگلیس و آمریکا به فکر توطئه و سرنگونی مصدق و انتقام گرفتن از مردم ایران افتادند و خوب فکر کنم خوانندگان همه بقیه ماجرا را می دانند و نیاز به تکرار نیست.
می توان گفت اتحاد میان حوزه — بازار و شخصیت های ملی ایران توانست ائتلافی را بوجود آورد که با پشتوانه آن ملت ایران توانمندی خود را ثابت کردند و به همین دلیل هم از همان زمان انگلیسی ها و آمریکایی ها به فکر تفرقه انداختن میان این سه نیرو در ایران افتادند چون می دانستند ائتلاف این نیروها می تواند همه نقشه های آنها را بر هم بزند. کما اینکه در زمان انقلاب اسلامی در ایران نیز شاهد آن بودیم که همین ائتلاف توانست حتی شاه را سرنگون کند. و در همان زمان هم واهمه الگو برداری مردم منطقه از ملت ایران منجر به جنگ 8 ساله عراق بر علیه ایران و کل ماجراهایی که تا به امروز شاهد آن هستیم شد.
گو اینکه برخی فکر می کنند ماجرا همان 66 سال پیش تمام شده اما باید گفت با توجه به اینکه تحریم های انگلیس و آمریکا از آن زمان تا به حال هنوز پا برجا است عملا ماجرا تمام نشده و هنوز ادامه دارد. هر قدمی که ایرانی ها بر می دارند تلاش می شود که به آنها ثابت شود که "نمی توانند" و نباید آن قدم را بردارند. شاید جدل ودعواها بر سر برنامه هسته ای ایران تازه ترین این ماجرا ها باشد و برخی ساده لوح باشند و فکر کنند که ماجرا فقط واهمه رسیدن ایران به سلاح هسته ای است، اگر به بطن ماجرا نگاه کنید متوجه می شوید ماجرا جلوگیری از پیشرفت ایران است و بحث انرژی هسته ای فقط یک بهانه است. همه تهدید هایی که در همه زمینه ها ایران امروزه با آن مواجه می باشد هم در همین راستا می باشد. آنها هم می دانند که برنامه هسته ای ایران صلح آمیز است هم اینکه موشک های ایران برای دفاع از این کشور است و هم اینکه مردم سالاری و حقوق بشر در ایران پیشرفته تر از حتی خود کشور های مدعی حمایت از حقوق بشر و دمکراسی می باشد و از همه کشورهای منطقه بالاتر است. اگر ماجرای انرژی هسته ای نبود آنها بهانه دیگری برای تحریم و فشار آوردن به ایرانی ها پیدا می کردند چرا که ایران و ایرانی ها باید نمادی برای دیگر کشورهای خواهان پیشرفت باشند که اگر آنها هم در هر زمینه ای بخواهند پیشرفت کنند همان بلایی که سر ایرانی ها آمد سر آنها خواهد آمد.
با توجه به اینکه هنوز این کشورها تلاش دارند به شگردهای مختلف تحریم های خود بر علیه ایران را حفظ کنند ویا تحریم های جدیدی بر علیه ایران به عناوین دیگر اعمال کنند می توان گفت ماجرا و خصومت حالا حالاها ادامه دارد، به هر حال سیاست مستعمرین صادر کردن دسته بیل به کشورهای صادر کننده چوب است و تولید کنندگان چوب باید همیشه باور داشته باشند که نمی توانند دسته بیل بسازند و اگر دسته بیل بسازند بد بخت می شوند.
