حتی برخی ایران را به عنوان میانجی مناسب برای حل اختلافات ترکیه و روسیه معرفی می کردند اما ترک ها کاری کردند که این میانجی هم از میان برود.
اگر بخواهیم خط و مشی فکری رسانه های ایران را بیان کنیم می توان گفت این رسانه ها به چهار گروه اصلی رسانه های اصولگرا — رسانه های اصلاح طلب — رسانه های میانه رو و رسانه های بی طرف (معروف به مطبوعات زرد) تقسیم می شوند. حال هر کدام این رسانه ها بنا به شرایط سیاسی مواضع مختلف و حتی در مواردی مخالف یکدیگر اتخاذ می کنند. و به ندرت می توان شاهد مواضعی مشترک میان این رسانه ها، مخصوصا آنهایی که دارای دیدگاه های اصلاح طلب در مقابل دیدگاه های اصولگرا، هستند باشیم.
در مورد روابط ایران با کشورهای مختلف هم این رسانه ها با یکدیگر اختلاف نظر دارند. در حالی که برخی از این رسانه ها از نزدیکی ایران با روسیه حمایت می کنند برخی دیگر از نزدیکی ایران با غرب حمایت می کنند و حتی در مواردی حتی از نزدیکی بیش از حد ایران به روسیه یا غرب انتقاد می کنند.
با اینکه ترکیه در موارد زیادی مواضعی مشابه عربستان سعودی در جنگ های منطقه اتخاذ کرده ولی به دلایل مختلف و ملاحظات سیاسی رسانه های ایرانی عمدتا مواضع تندی نسبت به ترکیه اتخاذ نمی کردند. اما نمی توان گفت دل چرکینی از مواضع ترکیه نسبت به مسایل مختلف منطقه ای و مواضع ترکیه نسبت به ایران در موارد مختلف در باطن روزنامه نگاران ایرانی تلنبار شده بود.
بحث حضور گروه های تروریستی در سوریه و عراق و حمایت ترکیه از آنها یکی از مهم ترین دغدغه های اکثر روزنامه نگاران ایرانی بوده و هست. در حالی که حضور این گروه ها برای ترکیه به عنوان ابزاری برای گسترش نفوذ و تضعیف همسایگان به حساب می آید برای ایران و ایرانیها یک خطر امنیتی و وجودی به حساب می آید. گذشته از اینکه تعداد زیادی از روزنامه نگاران ایرانی از رفتار ترکیه با کرد ها و علوی ها چه در این کشور و چه در سوریه و عراق خشمگین بودند.
با ورود روسیه به جنگ سوریه و حمایت از دولت قانونی این کشور که عملا همسو با دیدگاه های سیاسی ایران نیز بود فضای عمومی ایران روس ها را یار و همپیمان ایران و جبهه مقاومت شناخت و به این دلیل سرنگونی هواپیمای روسیه توسط ترکیه در فضای عمومی ایران همانند سرنگونی یک هواپیمای ایرانی تلقی گشت و به این دلیل هم رسانه های ایرانی با دیدگاه فضای عمومی داخلی ایران با مساله برخورد کردند.
البته این موضع رسانه های ایران فقط نبود بلکه موضع تعداد زیادی از رسانه های جهان از جمله غربی نیز می باشد.
ترک ها بدون تحلیل دلایل موضع گیری رسانه های ایران نسبت به این کشور اقدام به موضع گیری بر علیه مقامات ایرانی نمودند، مساله ای که آتش رسانه های ایرانی را شعله ور تر نمود و حتی مقامات ایرانی ای که به موضع گیری میانه رو و سیاستمدارانه معروف بودند را مجبور به موضع گیری بر علیه ترکیه و شخص رئیس جمهوری این کشور کرد.
اشتباه بزرگ مقامات سیاسی ترکیه در این است که هنوز متوجه نشده اند ترکیه جزو اروپا به حساب نمی آید و هر چقدر هم که بخواهند خودشان را اوروپایی جا بزنند اوروپایی ها به دید دشمنان عثمانی قدیمی به آنها می نگرند و اگر با همسایگان دیرینه منطقه ای خود ارتباط صمیمی تر داشته باشند بیشتر به نفع آنها خواهد بود.
در برخی شرایط غرور درونی منجر به غلبه احساس بر علیه تعقل می گردد، و ظاهرا برخی مقامات عالیرتبه سیاسی ترکیه دچار چنین وضعیتی گشته اند، و حساب کتاب های آنها با واقعیات منطقه ای و جهانی هماهنگ نمی باشد. شاید بهتر باشد این مقامات در موضع گیری های خود نسبت به کشورهایی که می توانند عملا دوست ترکیه باشند و به امنیت و اقتصاد ترکیه و مردم این کشور کمک تجدید نظر کنند و اینقدر خود را با کشورهای همجوار درگیر نکنند.
مقامات ترکیه باید درک کنند دیگر همسایه ای برای ترکیه نمانده که از دست بلند پروازی های سیاست مداران این کشور ناراحت نباشد.
